Ολοκληρώθηκε τη Κυριακή 31 Μαίου η ολοκαίνουρια έκθεση με θέμα «Το Τζαζ» της Αλις Τουρνικιώτη.
Για πέντε ημέρες το αθηναϊκό κοινό είχε τη ευκαιρία να απολαύσει 60 νέους πίνακες της Ελληνίδας ζωγράφου. Ποικιλία- πληθωρικότητα- μέγεθος- όγκος και μαγικά χρώματα ήταν μερικά μόνο χαρακτηριστικά της νέας αυτής δουλειάς.
Ανδρικές και γυναικείες φιγούρες ταξίδεψαν τους επισκέπτες σε μουσικούς ρυθμούς από την Ορλεάνη του ΄50 έως τη σύγχρονη εποχή. Πρόσωπα λευκά και έγχρωμα, μουσικά όργανα, κουστούμια συνθέτουν καμβάδες μοναδικούς – ευχάριστους -καλοκαιρινούς.
Τα νέα δημιουργήματα μεγάλων διαστάσεων φέρουν έντονο το εξπρεσσιονιστικό στοιχείο όπου κυριαρχεί η παραμορφωση της φόρμας και ο δυναμικός τρόπος χρήσης του χρώματος. Ο αυθορμητισμός, ο αυτοσχεδιασμός και ο δυναμισμός της jazz μουσικής είναι και τα χαρακτηριστικά που συνθέτουν τα έργα της τελευταίας περιόδου της Αλίς.
Πρωτοπορικά εκτέθηκαν και 2 πίνακες μεγάλων διαστάσεων με κάρβουνο. Οι όγκοι και τα χρώματα του άσπρου-μαύρου ανέδειξαν με ένα ιδιαίτερο τρόπο τα θέματα της ζωγράφου.
Αν και το γυμνό δεν αποτέλεσε αυτή τη φορά χαρακτηριστικό των έργων, η ευκινησία των ντυμένων σωμάτων δημιούργησε ολοζώντανους πίνακες. Περιπλανώμενες μπάντες, μουσικοί και τραγουδιστές χάνονται στην έκσταση της μουσικής, γυναικείες φιγούρες κερδίζουν το θαυμασμό με τη γοητεία τους.
Τεχνοτροπικά, οι μορφές δεν απορρέουν από κάποιο συγκεκριμένο πρότυπο, αλλά φέρουν έντονα το εξπρεσιονιστικό στοιχείο, όπως φανερώνει ο τονισμός του περιεχομένου περισσότερο παρά η απόλυτα ρεαλιστική απεικόνιση της μορφής, η διαστρέβλωση της φόρμας, η ελευθερία στην επιλογή των χρωμάτων και ο δυναμικά εκφραστικός τρόπος χρήσης τους.
Το παιχνίδι ανάμεσα στις φόρμες και τα χρώματα παράγει μια μουσική αρμονία που συντονίζεται με εύστοχο τρόπο με το ίδιο το θέμα των έργων. Η αμεσότητα της επαφής με το θεατή οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο κοντινό πλάνο στο οποίο τοποθετούνται οι σχεδόν ολόσωμες φιγούρες, ενώ η στοχαστική διάθεση που εκπέμπουν τους χαρίζει μια συμβολική σημασία.
Οι μορφές αποπνέουν ταυτόχρονα αντικρουόμενες έννοιες και συναισθήματα, ενθουσιασμό και μελαγχολία, συντροφικότητα και εγκατάλειψη, θριάμβους και αποτυχίες, εμπειρίες δηλαδή τόσο γνώριμες και αναπόσπαστες στην ανθρώπινη φύση που αναπόφευκτα δημιουργούν μια αίσθηση οικειότητας, που ξεπερνά περιορισμούς γεωγραφικούς και χρονικούς.
Όπως δήλωσε η ίδια η ζωγράφος, «αυτή η δουλειά ήταν μια νέα διασκεδαστική εμπειρία σε όλη της τη διάρκεια. Χρειάστηκε να διαβάσω πολύ για να νιώσω τη τζαζ μουσική, να βιώσω τις εποχές της, τους ανθρώπους της. Αυτούς θέλησα να αποτυπώσω. Και ίσως και να «κλέψω» και λίγο από αυτό το μοναδικό μελωδικό άκουσμα των οργάνων της. Ευχή μου είναι τα έργα μου να βγάζουν τις νότες που εγώ άκουγα όταν τα δημιούργησα.»
