Stand Free (ή μία Φουστανέλα). Το διαδραστικό installation της εικαστικού Μαρίας Φραγκουδάκη, φιλοξενείται στον χώρο του αεροδρομίου της Αθήνας εδώ και λίγες ημέρες και έως τον Οκτώβριο και οφείλει ως καλλιτεχνική δημιουργία την ύπαρξή του στη συγκυρία της επετείου των 200 χρόνων από την Επανάσταση.
Στόχος της εικαστικού είναι η σύνδεση του επισκέπτη με την ελληνική Ιστορία και ουσιαστικά με το κοινό παρελθόν που ενώνει τους Έλληνες. Μπροστά στη σύγχρονη αποτύπωση του παραδοσιακού ανδρικού ενδύματος, ο σημερινός άνθρωπος καλείται να στοχαστεί το ίδιο το νόημα της Ελευθερίας, όπως αυτό παίρνει σάρκα και οστά με την Επανάσταση του Γένους.
Έχοντας πειραματιστεί ήδη από το 2015, με διάφορα υλικά όπως ο γύψος, το λάστιχο, το σχοινί, το bubble wrap, τα τρίμματα ξύλου, η Μαρία Φραγουδάκη κατέληξε στο ύφασμα γιατί ήταν αυτό που την προκαλούσε για να ασχοληθεί μαζί του και να το αναλύσει περισσότερο από εικαστική άποψη.
«Έτσι, από την έκθεση “Bedsheets – Τhe Duality of Freedom” στην πλατεία Συντάγματος το 2017, οδηγήθηκα συνειρμικά στο τωρινό installation “Stand Free”. Από τη δυαδικότητα της ελευθερίας και το σεντόνι στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα και τη φουστανέλα», υποστηρίζει η εικαστικός και συνεχίζει: «Η φουστανέλα μέσω της αντανάκλασης γίνεται η φορεσιά του απεικονιζόμενου και με αυτό τον τρόπο, ο επισκέπτης ”φορώντας” νοερά τη φουστανέλα μπορεί να στέκεται Ελεύθερος. Γιατί η φουστανέλα, είναι γι’ αυτόν η γέφυρα που τον συνδέει με το παρελθόν. Μια ανάσα υπερηφάνειας. Το κυρίαρχο λευκό χρώμα συμβολίζει την αγνότητα των εθνικών αγώνων, την ιερότητα των απελευθερωτικών μαχών.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο παίρνει άλλο νόημα και αξία και η ίδια η ιδέα της Ελευθερίας. Είναι αυτονόητο ότι χωρίς την Επανάσταση δεν θα μπορούσαμε να μιλάμε για Ελευθερία. Ο αγώνας του 21 είναι το προαπαιτούμενο ιστορικό γεγονός, χάρη στο οποίο οι σύγχρονοι Έλληνες στέκονται Όρθιοι και κυρίως στέκονται Ελεύθεροι. Τα όρια αυτής της Ελευθερίας καλούμαστε όλοι εμείς οι Έλληνες σήμερα να αναστοχαστούμε μέσα από τις προκλήσεις και τις δυσκολίες του σύγχρονου κόσμου και της παγκοσμιοποίησης, διατηρώντας την ταυτότητά μας και την επαφή μας με το παρελθόν και την ιστορία μας».
Με το ηχογραφημένο μήνυμα που συνοδεύει διαδικτυακά -μέσω QR code- το installation, ο θεατής μένει με τον εαυτό του και τη σκέψη του και μπαίνει εικαστικά σε έναν εσωτερικό διάλογο που τον παρηγορεί ή τον προβληματίζει. Έτσι ολοκληρώνεται οπτικά αλλά και ακουστικά το διαδραστικό αποτέλεσμα του εγχειρήματος.
Σημείο συνάντησης ανθρώπων, λαών και πολιτισμών, το αεροδρόμιο είναι, πάνω από όλα, η πρώτη και η τελευταία εντύπωση που παίρνει μαζί του ο ταξιδιώτης από την Ελλάδα και ιδιαίτερα από την πόλη της Αθήνας.
