Από τα μέσα του 18ου αιώνα και έπειτα τα Ποντιακά επίθετα άρχισαν να παίρνουν συγκεκριμένες καταλήξεις, με κυρίαρχες αυτές σε «…ίδης», «…είδης» και «…άδης».
Τα επώνυμα από εκείνη την εποχή και μετά, διαμορφώνονταν και προέρχονταν από στοιχεία και χαρακτηριστικά όπως τα: πατρώνυμα, επαγγέλματα, τοπωνύμια ή παρατσούκλια.
Εξετάζοντας συνοπτικά τη διαδρομή των επιθέτων στην ιστορία, θα διαπιστώσουμε πως, στην αρχαιότητα, επίθετα χρησιμοποιούσαν οι ευγενείς οικογένειες για να δηλώσουν το γένος καταγωγής των ατόμων που τα έφεραν. Από τη βυζαντινή εποχή σε ρόλο επωνύμου άρχισαν να χρησιμοποιούνται τα παρωνύμια, ως συνοδευτικά του βαφτιστικού ονόματος. Παράλληλα, για τις μεγάλες αριστοκρατικές οικογένειες καθιερώθηκαν οικογενειακά ονόματα και ονόματα γενεών, τα οποία προέρχονται από τίτλους και αξιώματα. Κατά την Τουρκοκρατία χρησιμοποιούταν το πατρώνυμο ως συνοδευτικό του κύριου ονόματος.
Καταλήξεις Ποντιακών επιθέτων
Όσον αφορά στα Ποντιακά επίθετα, αυτά άρχισαν να παίρνουν συγκεκριμένες καταλήξεις με κυρίαρχες αυτές σε «…ίδης», «…είδης» και «…άδης» από τα μέσα του 18ου αιώνα, όταν και επετράπη από την Τουρκική κυβέρνηση η ίδρυση επίσημων Ελληνικών σχολείων στον Πόντο. Μέχρι τότε υπήρχαν τα εκκλησιαστικά παλαιού τύπου σχολεία.
Η ανάγκη καταγραφής των μαθητών σε μητρώα και καταλόγους, αλλά και η επιθυμία των διδασκάλων για την Ελληνική παιδεία και μόρφωση, τους ώθησε να προσθέσουν την αρχαιοπρεπή κατάληξη «…ίδης» στο επώνυμο που είχαν μέχρι τότε οι μαθητές…
Δείτε μερικά παραδείγματα για το πώς προέκυψαν ορισμένα επώνυμα:
