Η ομάδα Art Vouveau ύστερα από τις sold out παραστάσεις την άνοιξη στο Baumstrasse του Βοτανικού παρουσιάζει για δεύτερη χρονιά, την θεατρική παράσταση «Τα Δεκανίκια ή πως ξέμαθα να περπατώ» μια βουβή κωμωδία στο θέατρο Olvio σε σκηνοθεσία της Δανάης Τίκου βασισμένη στο ομώνυμο ινδικό λαϊκό παραμύθι.
Η Art Vouveau εργάζεται με άξονα τις τεχνικές αφήγησης του αμερικανικού βωβού κινηματογράφου και της slapstick κωμωδίας. Έξι ηθοποιοί κι ένας μουσικός αφηγούνται επί σκηνής το παραμύθι χωρίς τη χρήση λόγου.
Με αφορμή την επερχόμενη πρεμιέρα τους στις 7 Νοεμβρίου ρωτήσαμε την ομάδα πως επέλεξε να ασχοληθεί με αυτό το είδος, πόσο δύσκολο είναι να αφηγηθεί κανείς μια ιστορία χωρίς την χρήση λόγου και αν πιστεύει ότι οι θεατές είναι εξοικειωμένοι με το είδος της παντομίμας.
Όπως ανέφεραν: «Μας προκάλεσε τεράστιο ενδιαφέρον να αναμετρηθούμε με την αφήγηση χρησιμοποιώντας ως μοναδικό εκφραστικό μέσο το σώμα του ηθοποιού. Οι μεγάλοι καλλιτέχνες του βωβού κινηματογράφου, όπως ο Τσάπλιν κι ο Κήτον, μας μεταφέρουν μέσα από τις ταινίες ένα αίσθημα μαγείας, μαστοριάς και ταπεινότητας. Ο ηθοποιός χρησιμοποιεί κάθε πόρο του σώματός του για να επικοινωνήσει με το θεατή τη χειρονομία που εμπεριέχει την ουσία της εκάστοτε έλλογης φράσης. Είναι ένα είδος που δε σου αφήνει περιθώρια να είσαι ανειλικρινής. Απαιτεί τη μέγιστη ακρίβεια, σωματικές και πνευματικές αντοχές, εγρήγορση και απόλυτη συγκέντρωση.
Οι θεατές είναι εξοικειωμένοι με το να παρακολουθούν ιστορίες. Περιμένουν να δουν και να ακούσουν κάτι που θα τους συγκινήσει και θα τους ερεθίσει τη σκέψη. Σε μια βωβή παράσταση συμβαίνει το ίδιο όπως σε μια παράσταση με λόγο, μια ιστορία ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια τους. Μόνο που μια βουβή ιστορία τους καλεί σε μια αναμέτρηση με τη φαντασία τους, να βάλουν αυτοί τις λέξεις στην ιστορία».
Στη συνέχεια ρωτήσαμε αν η προσέγγιση και κατάκτηση του υποκριτικού κώδικα των χαρακτήρων και τύπων του βωβού κινηματογράφου ήταν δύσκολο εγχείρημα, αν είχε χαρά αυτή η διαδικασία και αν έδεσε ακόμη περισσότερο την ομάδα η κοινή προσπάθεια να ανακαλύψει νέους δρόμους έκφρασης και να χτίσει μια καλλιτεχνική ταυτότητα.
Η απάντησή τους απλή και άμεση: «Η ενασχόλησή μας με αυτό τον κώδικα δε σταματά. Τίποτα δεν έχει κατακτηθεί. Η δουλειά μας βασίζεται πάνω στη συνεχή έρευνα των εκφραστικών μας μέσων και στην εξάσκηση. Προσπαθούμε συνεχώς να ανακαλύψουμε, να μάθουμε, να συνδεθούμε, να εμπλουτίσουμε. Βασικό μας μέλημα εκτός από τη μελέτη του μεμονωμένου χαρακτήρα ή τύπου είναι η ομάδα. Πώς λειτουργεί, πώς χτίζεται μια κοινή καλλιτέχνικη ταυτότητα, πώς επιτυγχάνεται ο αλληλοσεβασμός , πώς ησυχάζει το εγώ για να δώσει χώρο στο εμείς. Η μελέτη του βωβού κινηματογράφου και της slapstick κωμωδίας σου δίνει την ευκαιρία να απολαύσεις τη δουλειά,να παίξεις με το κέφι που παίζουν τα παιδιά, να διασκεδάσεις. Σαφώς, όλο αυτό το καλλιτεχνικό ταξίδι μας έχει δέσει. Σα να μοιραζόμαστε ένα κοινό μυστικό».
Ρωτήσαμε την ομάδα αν τελικά ο στόχος των παραστάσεων της είναι να προσφέρει γέλιο και χαρά αλλά και να μιλήσει για ότι αλλοτριώνει τον άνθρωπο και δυσκολεύει τη ζωή του όπως και στις ταινίες του βωβού κινηματογράφου που υπήρχε άφθονο γέλιο αλλά και θλίψη για τα δεινά των ηρώων.
Η ομάδα Art Vouveau απάντησε ότι στόχος τους είναι να πούν μια ιστορία όσο πιο ειλικρινά μπορούν.
«Με την τεχνική αφήγησης που χρησιμοποιούμε, σκοπός μας είναι να την κάνουμε ακόμα πιο ενδιαφέρουσα, πιο απρόβλεπτη, πιο φρέσκια και πιο καθαρή για τον θεατή. Με την ελπίδα πάντα να τον διασκεδάσουμε, να τον προβληματίσουμε, να τον ταρακουνήσουμε», τόνισαν μιλώντας στο zougla.gr.
Διασκευή:Ομάδα Art Vouveau
Σκηνοθεσία: Δανάη Τίκου
Σκηνικά- Κοστούμια: Ελένη Βαρδαβά
Επιμέλεια κίνησης Camilo Bentancor
Μουσική σύνθεση- Πιάνο: Γιάννης Σελέκος
Φωτισμοί:Περικλής Μαθιέλλης
Φωτογραφίες: Ορφέας Εμιρζάς
Video: Παναγιώτης Ίσαρης
Παίζουν οι ηθοποιοί : Τάσος Δημητρόπουλος, Αφροδίτη Κλεοβούλου, Θανάσης Μεγαλόπουλος, Χρήστος Παληογιάννης, Φοίβος Συμεωνίδης, Μαρία Ψαρόγλου.
