Μετά τις καλοκαιρινές συναυλίες και εν όψει της χειμερινής σεζόν ο κορυφαίος Έλληνας κιθαρίστας Παναγιώτης Μάργαρης ανοίγει την καρδιά του και μοιράζεται τις σκέψεις του με το κοινό του και τους φίλους του που τον παρακολουθούν σε όλη την Ελλάδα.
«Με αφορμή τα γενέθλια μου στις 29 Οκτωβρίου και κλείνοντας τα 45 μου χρόνια, θέλω να μοιραστώ μερικές σκόρπιες σκέψεις μαζί σας. Σκέψεις σχετικές με την χώρα στην οποία ζούμε και που όλοι μας αγαπάμε.
Ακούω από πολλούς να χαρακτηρίζουν την Ελλάδα ως την ωραιότερη χώρα του κόσμου… Λόγω της φύσης της δουλειάς μου, έχω ταξιδέψει πάρα πολύ σε όλο τον κόσμο. Εγώ μιας και απεχθάνομαι την έννοια Εθνικισμός , θα τη χαρακτηρίσω απλά μια πολύ όμορφη χώρα με υπέροχα νερά, καταπληκτικό φαγητό, μεγάλη πολιτιστική κληρονομιά και τεράστια Ιστορία. Φυσικά υπάρχουν και πολλές ακόμα χώρες με αντίστοιχα χαρακτηριστικά. Το μεγάλο όμως πρόβλημα της Ελλάδας, είναι η αλληλοεξόντωση που μας χαρακτηρίζει ως λαό και φυσικά οι πολιτικοί της ανεξαρτήτως κομματικής προέλευσης, οι οποίοι με το που κάτσουν στην καρέκλα της εξουσίας, μετατρέπονται σε καρεκλοκένταυροι και τέρατα…
Πριν από 32 περίπου χρόνια ξεκίνησα μαθήματα κιθάρας στη Νέα Σμύρνη. Θυμάμαι ότι δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα, μέσα κοινωνικής δικτύωσης και ιδιωτικά κανάλια. Ως αποτέλεσμα, υπήρχε περισσότερος χρόνος και διάθεση για μελέτη και η ψυχή λειτουργούσε στη «διαπασών». Ανήκω σε μια γενιά τυχερών ανθρώπων… Ως φοιτητής Λυκείου, θυμάμαι ότι τα σουξέ της εποχής ήταν «Το καλοκαιράκι» των Φατμέ και το «Πόσο σε θέλω» των Τερμιτών. Υπέροχα τραγούδια δηλαδή σχετικά με τα σκουπιδοσκυλοτράγουδα της σημερινής εποχής, τα οποία ακούει μεγάλο μέρος του Ελληνικού λαού σκορπώντας τα λίγα χρήματα που διαθέτει στα σύγχρονα μπουζουκομάγαζα, με απώτερο σκοπό να βγάλει selfies και να τις ποστάρει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Το συναίσθημα και η αγνότητα εκείνης της εποχής έχει φύγει και ελπίζω όχι ανεπιστρεπτί.
Έπειτα ήρθαν τα κινητά τηλέφωνα και τα ιδιωτικά κανάλια βελτιώνοντας φυσικά την ποιότητα της ζωής μας. Τα κινητά τηλέφωνα έκαναν πιο εύκολη και γρήγορη την επικοινωνία και τα ιδιωτικά ραδιόφωνα και τηλεοράσεις άνοιξαν τον δρόμο στην πολυφωνία των απόψεων. Όλα καλά έως εδώ… Φτάνοντας στο 2000 αλλάζουν τα πάντα και δυστυχώς προς το χειρότερο. Με την έλευση του ευρώ όλα σταδιακά ακριβαίνουν.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι το 1999 με ένα πεντακοσάρικο (1,5 ευρώ) έπαιρνες 2 σουβλάκια με πίτα, μια μερίδα πατάτες και ένα αναψυκτικό. Σήμερα με το ίδιο ποσό, οριακά κάποιος μπορεί να αγοράσει το αναψυκτικό. Οι μισθοί πάραυτα, άρχισαν να παίρνουν την κατιούσα. Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, οι τράπεζες άρχισαν να στέλνουν ταχυδρομικά εικονικές επιταγές με δάνεια παντός είδους, συνοδευόμενα από 2 πιστωτικές κάρτες, σε ανυποψίαστους Έλληνες οι οποίοι χωρίς να έχουν την παραμικρή επίγνωση των πράξεων τους, τα εκταμίευαν. Έτσι άρχισαν να γεμίζουν οι δρόμοι με υπερπολυτελή SUV αυτοκίνητα τα οποία οδηγούσαν κάνοντας επίδειξη του ανδρισμού τους, υπάλληλοι των 800 και 1000 ευρώ, πληρώνοντας το μισό τους μισθό σε τραπεζικές δόσεις. Μια εικονική ευμάρεια δηλαδή χωρίς το παραμικρό οικονομικό υπόβαθρο για τους περισσότερους… Το αποτέλεσμα ήταν η έλευση του άγχους, της ψυχολογικής φθοράς και της κακής ποιότητας ζωής, μιας και οι μηνιαίες υποχρεώσεις ήταν δυσανάλογα υψηλές σε σχέση με τα εισοδήματα.
Το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: Φταίνε οι απλοί πολίτες γι’ αυτήν την εξέλιξη η οποία επιδεινώθηκε και σήμερα έχουμε πιάσει πάτο; Ή τα πολιτικά κόμματα τα οποία κυβέρνησαν μετά την μεταπολίτευση; Κατά τη γνώμη μου 80% ευθύνη έχουν τα πολιτικά κόμματα. Ας μην ξεχνάμε όμως, ότι τα εξέλεγαν με πάθος και φανατισμό οι Έλληνες ψηφοφόροι. Οι ίδιοι που σήμερα δικαιολογημένα βρίσκονται σε απόγνωση, εισπράττοντας από το κράτος συντάξεις πείνας. Ένας φαύλος κύκλος δηλαδή, ο οποίος δημιουργεί μελαγχολία και θλίψη…
Είμαι ένας πολιτικοποιημένος άνθρωπος μα καθόλου κομματικοποιημένος… Μισώ τη βία είτε είναι σωματική, είτε ψυχολογική, πιστεύω στην ελευθερία του λόγου, στη δημοκρατία και στην πολυφωνία. Αν και ποτέ δεν υπήρξα αγαπημένο παιδί της ιδιωτικής τηλεόρασης, διαφωνώ απόλυτα με την αδειοδότηση τεσσάρων μόνο καναλιών. Μου φαίνεται πολύ ύποπτη κίνηση και παραβιάζει παράφορα τους νόμους της ελεύθερης αγοράς… Αν δεν υπάρχουν ποινικά αδικήματα και χρέη και οι ιδιοκτήτες είναι καθ’ όλα νόμιμοι, διερωτώμαι γιατί να μην υπάρχουν και οκτώ και δέκα η και περισσότερα κανάλια… Αυτομάτως η σκέψη μου κατευθύνεται προς μια προσπάθεια ελέγχου των μέσων μαζικής ενημέρωσης…
Απεχθάνομαι τη μιζέρια και την γκρίνια και δεν είμαι νοσταλγός του παρελθόντος. Γι’ αυτό και σε τόσο δύσκολες εποχές είμαι πιο δημιουργικός από ποτέ. Ανήκω στους ευλογημένους ανθρώπους διότι μετά από πολύ κόπο και χιλιάδες ώρες μελέτης ζω άνετα μέσα από τη δουλειά μου η οποία είναι και η μεγάλη μου λατρεία. Θέλω να παρακαλέσω τους συνανθρώπους μου να μειώσουν λίγο την εξάρτηση τους από την οθόνη ενός υπολογιστή και να ζήσουν στην αληθινή ζωή. Με τρομάζει αφάνταστα η σκέψη πως αν το 1973 υπήρχαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ίσως να μας κυβερνούσε ακόμα ο Γεώργιος Παπαδόπουλος… Κι αυτό διότι παρατηρώ μια εμμονή με το chat, με τη δημοσίευση φωτογραφιών και με τη συνεχή δημόσια αναφορά και κοινοποίηση των ιδιωτικών στιγμών… Ταυτόχρονα κανείς δε διαμαρτύρεται που οι μισθοί έχουν φτάσει στα όρια της εξαθλίωσης… Μόνο κάποιοι πολύ ηλικιωμένοι άνθρωποι τους οποίους ακούω στα ραδιόφωνα να κλαίνε σε κατάσταση απόγνωσης, διότι βρέθηκαν στα 80 τους με σύνταξη πολλές φορές κάτω και από τα 300 ευρώ. Μία ξεκάθαρη δηλαδή κλοπή των χρημάτων τους που επί χρόνια πλήρωναν σε ασφαλιστικές εισφορές.
Η απόλυτη παράνοια και ο υπέρτατος παραλογισμός. Με πιάνει η ψυχή μου και ταυτόχρονα εξοργίζομαι με την ανηθικότητα των πολιτικών…
Καλώ τους συνανθρώπους μου να αφυπνιστούν και να αντιδράσουν. Να σκεφτούν δημιουργικά, να ονειρευτούν, να σταματήσουν να θεωρούν ότι μια θέση στο Δημόσιο είναι κάτι σπουδαίο, να ερωτεύονται αληθινά και όχι διαδικτυακά, να ακούν καθημερινά καλή μουσική και να χαίρονται με το καλό των συμπατριωτών τους, αποβάλλοντας τη ζηλοφθονία που είναι χαρακτηριστικό του Νεοέλληνα…
Αν ο καθένας μας ξεχωριστά βελτιωθεί ως προσωπικότητα, αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα τη διαφυγή της χώρας μας από το σημερινό αδιέξοδο…
