Συνέντευξη στη Σπυριδωνία Κρανιώτη
Η Χρυσηίς Λιατζιβίρη χορεύτρια, χορογράφος και καλλιτεχνική διευθύντρια της Syndram dance co, πρωταγωνιστεί στην παράσταση «H ζωή αυτή βασίζεται σε αληθινά γεγονότα» στο Θέατρο «104».
Πρόκειται για μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα παράσταση που μιλά για τη στιγμή. Για τον έναν και για τους πολλούς. Αρχίζει και τελειώνει τα γεγονότα της, δεν προσπαθεί να προσδώσει ειρμό, δεν ωραιοποιεί την πραγματικότητα. Θέλει τους θεατές παρατηρητές της ζωής, φρικτούς μάγους και αιώνιους θεραπευτές της.
Η καταξιωμένη χορογράφος μίλησε στο zougla.gr για την παράσταση «H ζωή αυτή βασίζεται σε αληθινά γεγονότα» και τόνισε τις ιδιαιτερότητες του έργου και του ρόλου της.
Η ταλαντούχα καλλιτέχνις επεσήμανε πως η ζωή είναι κίνηση και εξήγησε τον στόχο της παράστασης καθώς και τη διαδραστική σχέση με τους θεατές.
Η σημαντική χορογράφος αποκάλυψε τι ονειρεύεται για την καλλιτεχνική της διαδρομή καθώς και τι της δίνει χαρά στην καθημερινότητα της.
zougla.gr:
Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση καθώς και για τον ρόλο σας;
Χρυσηίς Λιατζιβίρη:
Η παράσταση όπως χαρακτηριστικά αναφέρει και ο τίτλος της αφορά στη ζωή και βασίζεται σε αληθινά γεγονότα. Ερευνά τη ζωή μέσα από το πρίσμα άλλοτε της παρατήρησης αυτής και άλλοτε της δράσης μέσα σε αυτή. Συνδιαλέγεται με στιγμές διατεταγμένες και με επαναλήψεις που όμως συνθέτουν πραγματικότητες.
Η παράστασή μας λοιπόν ξεκινά από μια διατεταγμένη στιγμή, χρησιμοποιεί την επανάληψη, αντιδρά σε κοινά ερεθίσματα, σηματοδοτεί την ασημαντότητα της ίδιας μας της ζωής για κάποιον που δεν μας ξέρει, γίνεται ασταθής και απρόβλεπτη όσο και οι ανείπωτοι συνειρμοί του καθενός μας, εναλλάσει τα πρόσωπα με τους ήρωες και τα γεγονότα με τις εικόνες και χορεύει σε ρυθμούς ζωής την ξέφρενη επαναληπτική καθημερινότητα όλων.
Αναρωτιέται το ποιος ορίζει τι είναι η ζωή; Ποιός ξέρει καν αν ζει τη ζωή του; Αν είναι ο ίδιος ήρωας της δικής του ιστορίας… Πόση επανάληψη χωρά μια ζωή; Ή μήπως μέσα σε μια στιγμή είναι που ζούμε όλη μας την ζωή; Ποιός θυμάται ποιος ήταν πραγματικά πριν οι συνθήκες κι ο κόσμος του πουν ποιος είναι;
Η παράστασή μας παρακολουθεί και παρακολουθείται την ίδια στιγμή, μιλά για τη στιγμή, για τον έναν, για τους πολλούς, αρχίζει και τελειώνει γεγονότα και δεν προσπαθεί να προσδώσει ειρμό ή να ωραιοποιήσει την πραγματικότητα. Μετατρέπει την αλήθεια με τις γωνίες της σε κύκλους και κάποτε παύει τυχαία όπως και η ζωή.
Ο ρόλος μου είναι διπλός. Ή τριπλός; Ή μήπως τετραπλός; Ή πολλαπλός; Ή ποταπός; ή ανύπαρκτος. Χιούμορ…Ξέρετε αν αποσαφήνιζα τον ρόλο μου θα έπαυε να έχει σημασία για μένα και ο ρόλος μου και το δημιούργημα μου…
Πως προέκυψε η συγγεκριμένη δουλειά και ποια ήταν η πηγή της έμπνευσης σας;
Απαρχή του όλου concept αποτέλεσε μια δική μου προσωπική στιγμή που η έντασή της σε συναίσθημα στάθηκε ικανή να διατύνει τον χρόνο, να ενσταλαχθεί με κάθε λεπτομέρεια μέσα μου και να επανέρχεται αναμνησιακά και βιωματικά σε κατοπινό χρόνο. Αυτό το γεγονός με τη σειρά του, γέννησε μέσα μου το ερώτημα « Τι είναι η ζωή και κατά πόσο χωρά ολόκληρη σε μια στιγμή;» Κι έπειτα στον αντίποδα αυτού οι πολλές στιγμές που συνθέτουν μια τόσο λίγη ζωή…; Κι η επανάληψη της εικόνας μιας ανάμνηση; Η επανάληψη είναι ίδιον της ζωής! Και η παρατήρηση της επανάληψης; Ή μήπως η επανάληψη μεταφρασμένη σε ακινησία; Αλλά η ζωή; Η ζωή είναι κίνηση! Ποια ζωή; Ποιανού ήρωα; Κι από αυτά όλα τί;
Η παράσταση αυτή!
Ποιος είναι ο στόχος της παράστασης και τι θα αποκομίσουν οι θεατές;
Η παράστασή μας θέλει τους θεατές της παρατηρητές της ζωής , θίγει τις εικόνες μαγείας και φρίκης της σύγχρονης πραγματικότητας και μιλά με τον ποιητικό τρόπο του χορού για αληθινά γεγονότα. Οι θεατές της παράστασής μας μετατρέπονται σε δράστες, σε θύτες, σε θύματα. Επιδιώκουμε αυτής της μορφής την εσωτερική διάδραση με το κοινό εξάροντας το ενδιαφέρον, συγκινώντας και κυρίως αποκαλύπτοντας αυτές τις «τρελές» λεπτομέρειες της πραγματικότητας που μας διαφεύγουν όταν μέσα στην καθημερινότητα τα γεγονότα μας προσπερνούν και μαζί με αυτά και τα «δώρα» τους…
Επιδίωξη μας λοιπόν είναι οι θεατές που έρχονται στην παράστασή μας να φεύγουν έχοντας μετατραπεί σε παρατηρητές, να ανακαλύπτουν εκ νέου μαζί μας στιγμές της ζωής και να προβληματίζονται για την αλήθεια της και τους ήρωες της.
Έχετε στο μυαλό σας τη μουσική όταν σχεδιάζετε την κίνηση;
Όχι καθόλου. Η κίνηση, ο χορός έχουν μουσική από μόνα τους και ζητούν κατά κάποιο τρόπο στο τέλος την μουσική που επιθυμούν. Και για να είμαι σαφέστερη, η μουσική είναι μια καταπληκτική τέχνη που για μενα λειτουργεί συνεπίκουρα και όχι πρωταγωνιστικά. Δεν την διαλέγω εκ προοιμίου γιατί έτσι θα με υπέβαλλε στο να την εξυπηρετήσω ενώ εγώ προσπαθώ να εξυπηρετήσω κατά βάσην το concept μου με χορό!
Δοκιμάζουμε όμως με τον μουσικό επιμελητή μου Κωστή Αλέξη πολλά πράγματα και στο τέλος καταλήγουμε σε ολικές αναδιαμορφώσεις, σχεδόν ανασυνθέσεις των επιλεγμένων κομματιών .
Θα λέγατε ότι με τον χορό εκφράζετε τη συνολική σας ματιά πάνω στη ζωή;
Δεν είναι χορός ολοκληρη η ζωή;……Ξέρετε για μένα όλα είναι κίνηση και επομένως οι δύο έννοιες είναι σχεδόν ταυτόσημες. Ίσως σκέφτεστε πώς αυτή η θέση μου κρύβει μονομανία…Μα όχι! Η ζωή είναι κίνηση και η κίνηση συστήνει χορό! Άλλωστε ένα από τα ερωτήματα της παράστασής μου είναι το πώς «οι ακίνητες στιγμές» και οι επαναλήψεις που μοιάζουν με ακινητοποίηση, μπορούν να είναι ζωή μιας που η ζωή είναι συνυφασμένη με τη ροή, τον χρόνο και το κύλισμα.
Οι επαναλήψεις συνθέτουν την πραγματικότητα και όλοι επαναλαμβάνουμε δράσεις. Τελικά αν οι άνθρωποι γίνουν παρατηρητές της ζωής και του εαυτού τους πιστεύετε ότι θα ξεφύγουν από την επανάληψη και θα μπορούν να ορίζουν τη ζωή τους με συνείδηση;
Όπως είπατε η επανάληψη είναι ίδιον της ζωής! Είναι ουτοπικό να σκεφτεί κανείς να την εξαλείψει! Άλλωστε και η ίδια η παρατήρηση συνιστά επανάληψη αν υπερβείς τη μία φορά της. Οπότε πώς θα μπορούσε η παρατήρηση να σε οδηγήσει σε αποφυγή της επανάληψης όταν και η ιδια είναι μια τέτοια; Το μόνο που σε κάνει να συνειδητοποιήσεις είναι ότι ο χρόνος μοναδικοποιεί την όποια επανάληψη! Δεν είναι σίγουρα ίδιο το ότι δουλεύω σήμερα με το ότι δούλευα χθες κι ας είναι η ίδια εργασία την ίδια ώρα…Είναι άλλη όμως χρονική στιγμή και σίγουρα κι εγώ είμαι διαφορετική! Κι αν όχι σε τίποτα άλλο, είμαι πιο μεγάλη κατά μία μέρα!
Τι ονειρεύεστε για την καλλιτεχνική σας διαδρομή;
Τα πάντα! Θέλω τόσα πολλά ακόμη που εύχομαι να είμαι δυνατή και υγιής ως απαραίτητη προυπόθεση στο να προσπαθώ να με υπερβαίνω κάθε φορά και να με προχωράω από όνειρο σε όνειρο! «Όσα δεν ζήσαμε , αυτά μας ανήκουν» λέει ο ποιητής και τον ακολουθώ!
Έχετε πλούσια παρουσία στον χώρο. Ποια δουλειά σας μέχρι τώρα ήταν η πιο σημαντική στιγμή για σας;
Κάθε φορά η τωρινή! Αλλά ειλικρινά με το ίδιο πάθος και το ίδιο πιστεύω σαν την πρώτη δουλειά! Και το πιο περίεργο;
Κάθε φορά πιστεύω ακράδαντα πως αυτή τη δουλειά δεν θα την ξεπεράσω μέχρι η επόμενη αλήθεια να αποκαλυφθεί.
Πόσο δύσκολο είναι σήμερα εν όψει κρίσης να βιοποριστεί κανείς από τον χορό και την τέχνη συνολικότερα;
Δυσκολότατο!!! Και το ομολογώ εγώ που βιοπορίζομαι από την τέχνη μου. Δυσκολεύομαι ναι μεν αλλά ζω από τον χορό. Το πώς θα ήταν μεγάλη συζήτηση! Ξέρετε είναι μια αμιγώς σωματική εργασία που πέραν κάποιων ωρών ημερησίως σε οδηγεί σε εξάντληση. Όμως αν δεν υπερβείς αυτές τις ώρες δεν μπορείς να βιοποριστείς μέσω αυτού…Όποτε επιλέγεις και φτάνεις και σε σημείο ενίοτε να νιώθεις και ευγνώμων για αυτήν τη δυνατότητα εξάντλησης…Νοσηρό! Αλλά είναι νοσηρή η σύγχρονη πραγματικότητα! Μεγάλη κουβέντα και αυτό…Προτιμώ όμως να χορεύω τους προβληματισμούς μου!
Τι σας δίνει χαρά και από πού αντλείτε για να είστε καλά;
Χαρά είναι η κάθε μέρα αν της αποδίδεις όσα της αξίζουν και σου αξίζουν με σεβασμό σε όλα και όλους. Δύναμη είναι το τηλεφώνημα κι η αγκαλιά της μαμάς και του μπαμπά μου. Ζωή είναι που συνυπάρχω με τον αγαπημένο μου στη ζωή και στη ζωή αυτή που βασίζεται σε αληθινά γεγονότα.
Υπάρχει κάτι άλλο που ετοιμάζετε;
Κάποτε το διάβασα και μου αρέσει από τότε κάθε φορά που εκφράζει το τώρα μου…
«Είμαι πολύ απασχολημένη! Ετοιμάζω το επόμενο «λάθος» μου !».
Λίγα λόγια για την παράσταση:
Έναρξη. Δεν υπάρχει τίποτα ακόμη. Ύστερα είσοδος, κείμενο, πρόσφυγες. Βαριέμαι. Exploring. Δυναμική β, θάλασσα, μπλα μπλα… Exploring ξανά. Δυναμική α, καταιγίδα. Φινάλε. – Ολόκληρη η ζωή μου δεν ήταν παρά η αντάμωση ενός ονείρου μέσα σε ένα άλλο όνειρο. Ο χρόνος είναι για να κυλάει, οι έρωτες για να τελειώνουν και η ζωή για να πηγαίνει στο διάολο. Έτσι, εσύ θα ανθίσεις – κι εγώ θα ζήσω. Μα άδειασα τόσο, που όταν πετάω το μαχαίρι δεν βρίσκει πουθενά να καρφωθεί. «Καλημέρα» λες. «Καλημέρα» σου λένε. Και η σφαγή συνεχίζεται. Μια γυναίκα καθόταν σε ένα παγκάκι -θυμάσαι- στο πάρκο, ολομόναχη. Κρατούσε μια ομπρέλα. Δεν είχε που να πάει. Ώσπου με αργά, αβέβαια, βήματα, ανέβηκε στον ουρανό. Για αυτό κι εγώ αγάπησα με πάθος κάθε τι που δεν ήταν γραφτό να γνωρίσω. Καμιά φορά στέκομαι κι εγώ, όπως όλοι, στη μέση ενός άγνωστου δρόμου ή μπροστά σε ένα παλιό σπίτι… Αλήθεια, ποιον αναζητούμε;
Η παράσταση, όπως έκδηλα περιγράφεται στον τίτλο της, αφορά στη ζωή και βασίζεται σε αληθινά γεγονότα. Ερευνά την ίδια τη ζωή, άλλοτε μέσα από το πρίσμα της παρατήρησης και άλλοτε μέσα από την ίδια τη δράση της ζωής. Συνδιαλέγεται με στιγμές διατεταγμένες και με τις επαναλήψεις που συνθέτουν την πραγματικότητα
Απαρχή της ιδέας υπήρξε η παρατήρηση. Η ζωή όταν επιλέγεις να την παρακολουθήσεις μοιάζει εξαιρετικά αποσπασματική και ανερμάτιστη. Συνίσταται σε αλληλοδιαδοχούμενα στιγμιότυπα που μεταξύ τους δεν συνδέονται, παρά μόνο από τον κοινό χρόνο και τον κοινό τόπο τους. Ο δε παρατηρητής μετατρέπεται εύκολα σε θεατής, χάνοντας ο ίδιος το όριο ή και το μέτρο μεταξύ ενεργούς και αδρανούς παρατήρησης.
Μαγικά όλοι -δρώντες και παρατηρητές, ενεργοί και αδρανείς θεατές- ενίοτε ενώνονται και συγγενεύουν μέσα από ένα κοινό ερέθισμα. Κάτι απλό, σα βροχή. Κάτι δυσκολότερο, σα σεισμός. Κάτι επώδυνο, σαν τον πόλεμο… Είναι καταπληκτικό να παρακολουθεί κανείς πώς διαφορετικά στιγμιότυπα, διαφορετικοί άνθρωποι κι ο ίδιος ο παρακολουθών, αντιδρούν εντελώς διαφορετικά, εντελώς προσωπικά, στο ίδιο ακριβώς ερέθισμα.
Έτσι εφευρέθηκαν όλα. Ο χρόνος, η ζωή, η επανάληψη, οι σχέσεις. Από την παρατήρηση. Η επανάληψη. Ναι, η επανάληψη είναι το τεράστιο κομμάτι της ζωής κάθε ανθρώπου – ακόμα και του παρατηρητή της επανάληψης στις ζωές των άλλων. Όλοι επαναλαμβάνουμε δράσεις. Και η ίδια η επανειλημμένη άρνηση της επανάληψης, καθιστά επανάληψη. Ξυπνάμε, τρώμε, δουλεύουμε, πλενόμαστε, κοιμόμαστε.
Κι από την άλλη: οι μεγάλες στιγμές. Τα μεγάλα συναισθήματα. Οι φορείς του στιγμιαίου ή του ελάχιστου της ζωής. Το άπειρο και το σχετικό του χρόνου.
Η παράστασή εκκινεί από μια διατεταγμένη στιγμή, χρησιμοποιεί την επανάληψη, αντιδρά σε κοινά ερεθίσματα, σηματοδοτεί την ασημαντότητα της ίδιας μας της ζωής. Για κάποιον που δεν μας ξέρει, γίνεται ασταθής και απρόβλεπτη, όσο και οι ανείπωτοι συνειρμοί του καθενός μας, εναλλάσσει τα πρόσωπα με τους ήρωες και τα γεγονότα με τις εικόνες και χορεύει ξέφρενα στο ρυθμό της καθημερινότητας.
Η παράσταση αναρωτιέται: ποιος ορίζει τί είναι η ζωή; Ποιός μας μετακινεί από ηλικία σε ηλικία; Ποιός ξέρει καν αν ζει; Αν είναι ο ίδιος ήρωας της δικής του ιστορίας… Ποιος ξέρει ποιος ήταν, πριν του πουν ποιος είναι;
Συντελεστές:
Σύλληψη – Χορογραφία – Επιλογή Κειμένων: Χρυσηίς Λιατζιβίρη
Σύμβουλος δημιουργίας : Νάταλι Ζερβού
Μουσική επιμέλεια και διαμόρφωση: Κωστής Αλέξης
Σκηνικά – Κουστούμια : Δήμητρα Παπαδημητρίου
Φωτισμοί : Θωμάς Οικονομάκος
Προωθητικά Video : Διονύσης Τσαφταρίδης
Φωτογραφίες : Ελπίδα Τέμπου
Βοηθός χορογράφου : Βάγγη Κιμπιζή
Performers:
Χρυσηίς Λιατζιβίρη, Κλεάνθης Κόκκορης,
Ελένη Λαγκαδινού, Σοφία Γαλανάκη, Γιάννης Μήτσος
Πρεμιέρα 7 Μαΐου 2016
Κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 21.00
μόνο για 8 παραστάσεις
Τιμές εισιτηρίων: 10 κανονικό, 8 φοιτητικό, 5 ανέργων
Διάρκεια 70 λεπτά | Λήξη 29 Μαΐου
Θέατρο «104»
[Κεντρική Σκηνή]
Ευμολπιδών 41, Γκάζι | Κρατήσεις 2103455020 & 6940290312 |
