Με μάτια λαμπερά, με βλέμμα μελαγχολικό και με μια μεγαλειώδη εμφάνιση, ο Ομάρ Σαρίφ έγινε ο σταρ του σινεμά με τη διεθνή καριέρα που «έκαψε» εκατομμύρια γυναικείες καρδιές.
Σήμερα με αφορμή τη συμπλήρωση έξι ετών από τον θάνατο του (10 Ιουλίου 2015) ας θυμηθούμε τις σημαντικότερες στιγμές της καλλιτεχνικής του διαδρομής και της ζωής του.
«Θα ήθελα να ζήσω τη ζωή του Ομάρ Σαρίφ, έτσι όπως περιγράφεται στις εφημερίδες», είχε δηλώσει ο ηθοποιός διασκεδάζοντας τον μύθο που ακολουθούσε τη ζωή του.
Η πρώτη του εμφάνιση στη διεθνή σκηνή έγινε το 1962 με την ταινία «Ο Λώρενς της Αραβίας» όπου υποδύθηκε τον Σαρίφ Άλι. Η ερμηνεία του αυτή του εξασφάλισε μια υποψηφιότητα για Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου, μια βράβευση με Χρυσή Σφαίρα Β’ Ανδρικής Ερμηνείας σε Κινηματογραφική Ταινία και παγκόσμια φήμη ως ο δημοφιλέστερος Γαλλοάραβας ηθοποιός.
Πριν όμως έρθει η παγκόσμια καριέρα ο Σαρίφ είχε πρωταγωνιστήσει σε πολλές ταινίας αιγυπτιακής παραγωγής, ενώ η μεγαλύτερή του επιτυχία ήταν το 1965 όταν πρωταγωνίστησε στην ταινία «Δόκτωρ Ζιβάγκο».
Ο Σαρίφ γεννήθηκε στις 10 Απριλίου του 1932 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Ήταν γιος της Κλαιρ και του Ιωσήφ Χαλούμπ, ενός εμπόρου ξυλείας. Στην οικογένειά του ήταν καθολικοί στο θρήσκευμα. Ο Σαρίφ αποφοίτησε από το Κολλέγιο Βικτωρία της Αλεξάνδρειας και κατόπιν από το Πανεπιστήμιο του Καΐρου, όπου σπούδασε φυσική και μαθηματικά. Κατόπιν εργάστηκε με τον πατέρα του στην οικογενειακή επιχείρηση ξυλείας, ενώ το 1953 ξεκίνησε την καριέρα του στον κινηματογράφο της Αιγύπτου.
Ο Σαρίφ προσηλυτίστηκε στο Ισλάμ ώστε να παντρευτεί τη διάσημη Αιγύπτια ηθοποιό Φατέν Χαμαμά το 1955, οπότε και πήρε το όνομα Ομάρ αλ-Σαρίφ. Ο γάμος τους κράτησε περίπου 20 χρόνια και έλαβε τέλος το 1974. Καρπός του ήταν ένα παιδί, ο Ταρέκ Σαρίφ (γεν. 1957), που εμφανίστηκε στο Δόκτωρ Ζιβάγκο σε ηλικία 8 ετών, στον ρόλο του μικρού Γιούρι.
Ο Σαρίφ μιλούσε με ευχέρεια αραβικά, αγγλικά, ελληνικά και γαλλικά. Επίσης λίγα ιταλικά και τούρκικα.
Στη ζωή του είχε πολλά πάθη. Τις γυναίκες, τα τυχερά παιχνίδια και όπως έλεγε «τα χρέη μου είναι πάντα μία ταινία μπροστά». Αυτός ήταν εξάλλου και ο λόγος που γύρισε δεκάδες ταινίες με μόνο στόχο τα χρήματα.
Το 1965 γνώρισε μία ακόμη επιτυχία με τον Ντέιβιντ Λιν, όταν υποδύθηκε τον Δόκτορα Ζιβάγκο, στην ομώνυμη ταινία, που ήταν μεταφορά του ομότιτλου μυθιστορήματος του τιμημένου με Νόμπελ Λογοτεχνίας, σοβιετικού συγγραφέα Μπόρις Πάστερνακ.
Ο τρίτος πιο γνωστός του ρόλος ήταν του τζογαδόρου Νίκι Αρνστάιν στο μιούζικαλ του Γουίλιαμ Γουάιλερ «Ένα αστείο κορίτσι» («Funny Girl», 1968), όπου πρωταγωνιστούσε δίπλα στην Μπάρμπαρα Στρέιζαντ.
Ύστερα από μία περίοδο, κατά τη διάρκεια της οποίας έμπαινε στους τίτλους των εφημερίδων για τις επιδόσεις του στο επαγγελματικό μπριτζ, έκανε την επάνοδό του το 2003 στη διασκευή του μυθιστορήματος «Ο Κύριος Ιμπραήμ και τα Λουλούδια του Κορανίου» του Φρανσουά Ντιπερόν. Για την ερμηνεία του βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας (2003) και με το γαλλικό Βραβείο Σεζάρ (2004). Το Νοέμβριο του 2005 τιμήθηκε από την UNESCO για τη συνεισφορά του στον παγκόσμιο πολιτισμό.
Αυτό που ποτέ του δεν κατανόησε ήταν ο θρησκευτικός φανατισμός. «Είναι δυνατόν ο Θεός, ο δίκαιος, να φέρει κάποιον στον κόσμο που να μην επιτρέπεται να μπει στον παράδεισο, γιατί ανήκει σε λάθος θρησκεία; Είναι παράλογο», είχε πει ο Σαρίφ.
Εξάλλου ο ίδιος ανατράφηκε ως καθολικός και άλλαξε πίστη μόνο και μόνο για να παντρευτεί την Χαμαμά. Ακόμα και το φιλί στην ταινία «Ένα αστείο κορίτσι» θέλησε να το χρησιμοποιήσει ως «γέφυρα» για τη συμφιλίωση μεταξύ Παλαιστινίων και Ισραηλινών. «Η ελπίδα μου ότι η γενιά μου θα βιώσει την ειρήνη μηδενίζεται», είχε δηλώσει ο ηθοποιός.
Ο Ομάρ Σαρίφ αποχώρησε από το χώρο της υποκριτικής το 2006, δηλώνοντας σε συνέντευξή του: «Αποφάσισα πως δεν ήθελα να είμαι σκλάβος πια κανενός πάθους, εκτός από τη δουλειά μου. Είχα πολλά πάθη – μπριτζ, άλογα, τζόγο. Επιθυμώ να ζήσω ένα άλλο είδος ζωής, να είμαι περισσότερο με την οικογένειά μου, γιατί δεν της αφιέρωσα αρκετό χρόνο». Τα επόμενα χρόνια αναίρεσε την απόφασή του αυτή σε μια – δυο περιπτώσεις.
Τον Μάιο του 2015 ο γιος του, Τάρεκ, αποκάλυψε ότι ο πατέρας του σταμάτησε την υποκριτική εξαιτίας της νόσου Αλτσχάιμερ από την οποία προσβλήθηκε, προσθέτοντας ότι ο Σαρίφ δεν θυμόταν ούτε τις πιο μεγάλες του επιτυχίες, όπως ο «Λόρενς της Αραβίας», την ταινία που του άνοιξε τον δρόμο για την απόλυτη επιτυχία. Δύο μήνες αργότερα, στις 10 Ιουλίου, ο σπουδαίος Αιγύπτιος ηθοποιός εγκατέλειπε τα εγκόσμια, σε ηλικία 83 ετών.
