Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, ο οποίος έφυγε από τη ζωή σαν σήμερα στις 25 Νοεμβρίου 2020, αγαπήθηκε με πάθος από τους οπαδούς του και ήταν αναμφίβολα ο θεός του ποδοσφαίρου για τις παλιές όσο και τις νεότερες γενιές παγκοσμίως.
Η ζωή λοιπόν αυτού του λαϊκού ήρωα, του αγαπημένου «Ντιεγκίτο», η πορεία του και τα πάθη του δεν ήταν δυνατόν να αφήσουν ασυγκίνητο τον χώρο της τέχνης και ιδιαίτερα τον χώρο του κινηματογράφου.
Η αρχή έγινε με τον δύο φορές βραβευμένο με χρυσό φοίνικα σκηνοθέτη Εμίρ Κουστουρίτσα, ο οποίος απαθανατίζει με αποκαλυπτικό τρόπο τη ζωή του θρυλικού ποδοσφαιριστή με το ντοκιμαντέρ «Maradona by Kusturica» (2008).
Η ταινία έχει χαρακτήρα οδοιπορικού, μιας και ο σκηνοθέτης ταξιδεύει για να βρεθεί με τον παίκτη στην Αργεντινή και όπου αλλού χρειαστεί να τον ακολουθήσει με την κάμερα, σε μια σειρά σπάνιων αφιλτράριστων συνεντεύξεων μαζί του. Παράλληλα, δίνεται έμφαση στη θρησκευτική λατρεία των οπαδών απέναντι στο πρόσωπο του Μαραντόνα, με τον εκπρόσωπο της «εκκλησίας» προς τιμήν του Λούκας Φούικα να μιλάει επίσης στον Κουστουρίτσα.
Δείτε το βίντεο:
«Ντιέγκο Μαραντόνα» (2019) του Ασίφ Καπάντια
Ακολουθεί, έπειτα από δέκα χρόνια, το ντοκιμαντέρ του Βρετανού σκηνοθέτη Ασίφ Καπάντια, ο οποίος επεξεργάστηκε περισσότερες από 500 ώρες ακυκλοφόρητο υλικό του διάσημου Αργεντινού κυρίως στη Νάπολη, με στιγμές από την επιτυχημένη αλλά και ταραγμένη περίοδό του στην Ιταλία και στη δεκαετία του ’80.
Η πρώτη σκηνή, μεταφέρει τον θεατή στις 5 Ιουλίου του 1985, όταν ο Μαραντόνα, παρουσιάστηκε στο κατάμεστο «San Paolo». Ο Diego Maradona, ο σπουδαιότερος ποδοσφαιριστής του πλανήτη, στα 24 του χρόνια, βρίσκεται στο μπροστινό κάθισμα. Προορισμός του το στάδιο Σαν Πάολο, στο οποίο κατευθύνεται για να υπογράψει το συμβόλαιό του και να παρουσιαστεί από την ομάδα της νότιας Ιταλίας έχοντας πάρει μεταγραφή σε αυτήν από την Μπαρτσελόνα. Ήταν το μέχρι τότε μεγαλύτερο deal που είχε γίνει ποτέ.
Η κάμερα είναι τοποθετημένη σε ένα άλλο όχημα που ακολουθεί το αυτοκίνητο στο οποίο επιβαίνει ο Maradona σε μια άτυπη καταδίωξη που εν πολλοίς θυμίζει την ίδια την καριέρα του Diego. Μια συγκλονιστική αλληγορία για τα όσα επρόκειτο να ακολουθήσουν στη χαώδη ιστορία του κορυφαίου ποδοσφαιριστή όλων των εποχών.
Δείτε το βίντεο:
Τον Σεπτέμβριο του 2000, ο «Ντιεγκίτο» δημοσίευσε την αυτοβιογραφία του με τίτλο «Yo soy el Diego», (Εγώ, ο Ντιέγκο).
Λίγα λόγια για τον Μαραντόνα:
Ο Αργεντίνος Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα ή απλά Μαραντόνα, όπως τον γνωρίζουν και τον θαυμάζουν εκατομμύρια ποδοσφαιρόφιλοι σε όλο τον κόσμο είναι αναμφισβήτητα ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής της δεκαετίας του ‘80 κι ένας εκ των κορυφαίων – αν όχι ο κορυφαίος – όλων των εποχών. Μικρός το δέμας (1,65 μ.), αγωνιζόταν με το 10 στην πλάτη και φημιζόταν για την ικανότητά του να ελέγχει απόλυτα την μπάλα και να δημιουργεί ευκαιρίες για γκολ τόσο για τον ίδιο – κάποιες φορές με «αθέμιτο τρόπο» – όσο και για τους συμπαίκτες του. Οδήγησε τη Νάπολι στην κατάκτηση των δύο μοναδικών πρωταθλημάτων της ιστορίας της (1987, 1990) και με την εθνική ομάδα της Αργεντινής πανηγύρισε το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986. Γι’ αυτό λατρεύεται από τους συμπατριώτες του όσο και η Εβίτα Περόν και από τους Ναπολιτάνους όσο και ο Γκαριμπάλντι.
Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα (Diego Armando Maradona) γεννήθηκε στις 30 Οκτωβρίου 1960 στο Λανούς, ένα από τα προάστια του Μπουένος Άιρες, της πρωτεύουσας της Αργεντινής. Μεγαλωμένος σε μία φτωχή πολυμελή οικογένεια, από νωρίς φανέρωσε το ποδοσφαιρικό του ταλέντο και σε ηλικία 8 ετών εντάχθηκε στους «Λας Σεμπολίτας» («Τα Κρεμμυδάκια»), την παιδική ομάδα των «Αρχεντίνος Τζούνιορς», με την οποία κέρδισε 136 συνεχόμενα παιγνίδια κι ένα εθνικό πρωτάθλημα στην κατηγορία της.
Ντεμπούτο με την πρώτη ομάδα της «Αρχεντίνος Τζούνιορς» σε ηλικία 14 ετών
Σε ηλικία 14 ετών πήρε προαγωγή κι εντάχθηκε στους «Αρχεντίνος Τζούνιορς». Ντεμπουτάρησε στην πρώτη ομάδα, δέκα ημέρες πριν από τα δέκατα έκτα γενέθλιά του. Τέσσερις μήνες αργότερα έκανε το ντεμπούτο του με την εθνική Αργεντινής κι έγινε ο νεώτερος παίκτης που αγωνίστηκε στην «Αλμπισελέστε». Παρόλο που αποκλείστηκε από την ομάδα του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1978, λόγω της νεαρής του ηλικίας, το επόμενο έτος οδήγησε την εθνική ομάδα Κ20 της Αργεντινής στην κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Το 1981 ο Ντιεγκίτο μετεγγράφηκε στην αγαπημένη του Μπόκα Τζούνιορς και τον επόμενο χρόνο μετακόμισε στην Ευρώπη. Υπέγραψε στην Μπαρτσελόνα, στην οποία παρέμεινε για δύο χρόνια κερδίζοντας ένα Κύπελλο Ισπανίας και δύο Σούπερ Καπ το 1983.
Η καριέρα στη Νάπολι
Το 1984 κατηφόρισε στη Νάπολη, όπου άρχισε να χτίζει τον μύθο του. Οδήγησε τους «Παρτενοπέι» στην κατάκτηση των δύο μοναδικών τους πρωταθλημάτων (1987, 1990), ενός Κυπέλλου (1987) και του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ το 1990, ανυψώνοντας την παραδοσιακά αδύναμη Νάπολι στην κορυφή του ιταλικού ποδοσφαίρου.
Η καριέρα του στη Νάπολι τερματίστηκε άδοξα, όταν συνελήφθη στην Αργεντινή για κατοχή κοκαΐνης και του επεβλήθη 15μηνη απαγόρευση από το ποδόσφαιρο. Παρ’ όλες τις περιπέτειές του με τον νόμο, ο Ντιεγκίτο λατρεύεται σαν θεός από τους Ναπολιτάνους, που ακόμα ψάχνουν τον νέο Μαραντόνα που θα τους οδηγήσει ξανά στην κορυφή του ιταλικού ποδοσφαίρου.
Μετά την επιστροφή του στους αγωνιστικούς χώρους έπαιξε στη Σεβίλλη για μία σεζόν και το 1993 επέστρεψε στην Αργεντινή, όπου αγωνίστηκε στη Νιούελ Ολντ Μπόις (1993-1994) κι έκλεισε την ένδοξη καριέρα του στην Μπόκα Τζούνιορς στις 25 Οκτωβρίου 1997. Στην επαγγελματική του καριέρα σε επίπεδο συλλόγων αγωνίστηκε σε 491 αγώνες και πέτυχε 259 γκολ.
«Το χέρι του Θεού»
Ένα μεγάλο μέρος του μύθου του χτίστηκε στην εθνική ομάδα της Αργεντινής, με την οποία αγωνίστηκε 91 φορές και πέτυχε 34 γκολ. Το 1982 συμμετείχε στο πρώτο του Παγκόσμιο Κύπελλο στα γήπεδα της Ισπανίας, αλλά δεν είχε την απόδοση που όλοι περίμεναν. Το επόμενο στο Μεξικό, το 1986, ήταν όλο δικό του και όχι μόνο οδήγησε την Εθνική Αργεντινή στην κατάκτησή του για δεύτερη φορά στην ιστορία της, αλλά πρωταγωνίστησε και σε δύο φάσεις, που μνημονεύονται διαρκώς έκτοτε.
Tο «Χέρι του Θεού» στον αγώνα της Αργεντινής με την Αγγλία για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986
Στις 22 Ιουνίου 1986, στη διάρκεια του αγώνα Αργεντινής – Αγγλίας (2-1) για την προημιτελική φάση, ο Μαραντόνα σημείωσε το πρώτο γκολ της ομάδας του με το χέρι (ο Τυνήσιος διαιτητής θεώρησε εσφαλμένα ότι η μπάλα είχε χτυπήσει το κεφάλι του). Στη συνέντευξη Τύπου μετά το τέλος του αγώνα, δήλωσε ότι το γκολ μπήκε «λίγο με το κεφάλι του Μαραντόνα και λίγο με το χέρι του Θεού» κι έτσι το γκολ αυτό έμεινε στην ιστορία ως το «Χέρι του Θεού». Τέσσερα λεπτά αργότερα, ο Μαραντόνα ξεδίπλωσε την ποδοσφαιρική του ιδιοφυΐα και σημείωσε το «Γκολ του Αιώνα», σύμφωνα με ψηφοφορία της FIFA το 2002, αφού άδειασε πέντε Άγγλους παίχτες με μία κούρσα 60 μέτρων και πλάσαρε από πλάγια θέση τον εξουδετερωμένο τερματοφύλακα Πίτερ Σίλτον.
Το 1990 η Αργεντινή έφθασε και πάλι στον τελικό, όπου ηττήθηκε δίκαια από τη Δυτική Γερμανία του Φραντς Μπεκενμπάουερ. Αντίθετα, η Αργεντινή έφθασε στον τελικό ανέλπιστα, παίζοντας κακό ποδόσφαιρο και βασίστηκε μόνο στον Μαραντόνα, που έβαλε και πάλι το θεϊκό χέρι του για να αποτρέψει αυτή τη φορά ένα γκολ εις βάρος της ομάδας του στον αγώνα με τη Σοβιετική Ένωση. Το 1994 ο Μαραντόνα πήρε μέρος για τέταρτη φορά σε Παγκόσμιο Κύπελλο στα γήπεδα των ΗΠΑ. Αγωνίστηκε σε δύο παιγνίδια, πέτυχε ένα γκολ στην Εθνική μας, προτού αποκλειστεί από τη συνέχεια της διοργάνωσης, καθώς βρέθηκε θετικός στην απαγορευμένη ουσία εφεδρίνη.
Έναρξη προπονητικής καριέρας
Μετά την ολοκλήρωση της ποδοσφαιρική του καριέρας αποφάσισε να ακολουθήσει καριέρα προπονητή, δίχως επιτυχία σε επίπεδο συλλόγων. Η κορυφαία στιγμή του μέχρι σήμερα παραμένει η θητεία του στην Εθνική Αργεντινής (2008-2010), την οποία οδήγησε στα προημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2010 στη Νότιο Αφρική.
Ο Μαραντόνα μεγάλωσε στα χρόνια του τρόμου της αργεντίνικης χούντας του Βιντέλα και τότε ανέπτυξε την αριστερή πολιτική συνείδησή του. Ο μύθος των γηπέδων αποτύπωσε την ιδεολογική ταυτότητά του στο πόδι του, ζωγραφίζοντάς τη σε τατουάζ με τη μορφή του Φιντέλ Κάστρο, ο οποίος τον περιμάζεψε στην Κούβα και του πρόσφερε έναν ήσυχο παράδεισο για να μπορέσει να αποθεραπευτεί από τα ναρκωτικά.
Το 1984 παντρεύτηκε την παιδική του φίλη Κλαούντια Βιγιαφάνιε, με την οποία απέκτησε δύο κορίτσια. Το 1986 απέκτησε ένα γιο εκτός γάμου, που αναγνώρισε χρόνια αργότερα. Ο γάμος του με την Κλαούντια λύθηκε με διαζύγιο το 2004.
Το τέλος του κορυφαίου ποδοσφαιριστή
Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα πέθανε στις 25 Νοεμβρίου 2020 από καρδιακή προσβολή στη γειτονιά του Σαν Αντρέ, στην περιοχή Τίγκρε του Μπουένος Αιρες, όπου είχε εγκατασταθεί πριν από λίγες μέρες, ύστερα από χειρουργική επέμβαση στο κεφάλι του.
Η σορός του μεταφέρθηκε την επομένη στην Casa Rosada (έδρα της κυβέρνησης της Αργεντινής) και την ίδια μέρα έγινε η κηδεία του σε στενό οικογενειακό κύκλο, λόγω της πανδημίας, στο ίδιο παρεκκλήσι, όπου είχε γίνει και πριν από δέκα χρόνια η κηδεία του πρώην προέδρου της χώρας Νέστορ Κίρχνερ. Ο πρόεδρος της Αργεντινής Αλμπέρτο Φερνάντες κήρυξε τριήμερο εθνικό πένθος στην Αργεντινή.
Οι δηλώσεις που έμειναν στην Ιστορία
Μεγαλώνοντας στη φτώχεια: «Η φτώχεια είναι κακή, είναι δύσκολη, το ήξερα
καλά. Θέλεις πολλά πράγματα και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τα
ονειρεύεσαι. Θα ήταν ωραίο αν υπήρχε περισσότερη δικαιοσύνη – αν εκείνοι που
έχουν πολλά είχαν λίγο λιγότερα και όσοι έχουν λίγα να είχαν λίγα περισσότερα».
Για το γκολ του εναντίον της Αγγλίας στο Μουντιάλ του 1986: «Το γκολ μπήκε
λίγο με το κεφάλι του Ντιέγκο και λίγο με το χέρι του Θεού».
Για το Νο10 στη φανέλα του: «Ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει και ανεξάρτητα
από το ποιος είναι υπεύθυνος, το νούμερο 10 θα είναι πάντα δικό μου».
Έχοντας περάσει πάνω από μια εβδομάδα στη μονάδα εντατικής θεραπείας το
2004: «Κρεμόμουν από ένα νήμα. Άρχισα να μπαίνω στη σήραγγα (του θανάτου)
και οι οπαδοί της Μπόκα με τράβηξαν πίσω και πίσω τους ήρθαν οι οπαδοί των
Ρίβερ, Σαν Λορέντσο, Ρασίνγκ, Ουρακάν, Ιντεπεντιέτε».
Για την αποτυχία του σε ντόπινγκ τεστ στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994:
«Έκοψαν τα πόδια μου και δεν με άφησαν να υπερασπιστώ τον εαυτό μου. Δεν
χρησιμοποιούσα ναρκωτικά, δεν ξέρω τι συνέβη, ορκίζομαι ότι δεν ήμουν ντοπέ,
αλλά Βλέπω ότι δεν νοιάζονται».
Μια αγαπημένη κριτική που χρησιμοποίησε για εκείνους που δεν
εμπιστεύτηκε: «Είναι πιο ψεύτικοι από ένα ανοιχτό μπλε δολάριο».
Σχετικά με την πεποίθησή του: «Είμαι προνομιούχος, αλλά μόνο επειδή ήταν το
θέλημα του Θεού. Ο Θεός με έκανε να παίζω καλά. Μου έδωσε την ικανότητα στη
γέννηση. Γι ‘αυτό κάνω το σημάδι του Σταυρού κάθε φορά που μπαίνω στο
γήπεδο. Αν δεν το έκανα, θα τον πρόδιδα».
Για τις κόρες του: «Αν οι φίλοι των κοριτσιών μου τις κάνουν να κλαίνε δύο ή
τρεις φορές, θα έχουν ένα ατύχημα»
Για τον Κριστιάνο Ρονάλντο: «Έχετε παρατηρήσει πόσο ενθουσιώδης φαίνεται ο Κριστιάνο Ρονάλντο; Σκοράρει ένα γκολ και σας πουλά σαμπουάν».
Σχετικά με τα λάθη του: «Το ποδόσφαιρο είναι το πιο όμορφο και υγιές άθλημα
στον κόσμο. Το ποδόσφαιρο δεν πρέπει να πληρώσει για τα λάθη μου. Δεν φταίει
η μπάλα».
Για την ψυχιατρική κλινική: «Η τρέλα είναι τρομακτική. Στην κλινική ένιωσα σαν
τον Τζακ Νίκολσον στην «Φωλιά του Κούκου» … Στην κλινική υπάρχει ένας άντρας
που πιστεύει ότι είναι ο Ροβινσώνας Κρούσος και κανείς δεν πιστεύει ότι είμαι ο
Μαραντόνα».
Για το σκοράρισμα: «Το να φτάσεις στη μικρή περιοχή και να μην μπαίνεις στο
τέρμα είναι σαν να χορεύεις με την αδερφή σου».
Σχετικά με τη διαχείριση του ποδοσφαίρου: «Το ποδόσφαιρο δεν με ενοχλεί,
αλλά αυτό που το περιβάλλει. Με ενοχλεί ότι υπάρχουν σκηνοθέτες που
εργάζονται σκληρότερα για μια φωτογραφία παρά για τις ομάδες».
Σχετικά με τα ναρκωτικά: «Στην αρχή τα ναρκωτικά σας δημιουργούν ευφορία.
Είναι σαν να κερδίζετε ένα πρωτάθλημα, έτσι νομίζετε: ποιος νοιάζεται για το
αύριο, αφού κέρδισα το πρωτάθλημα σήμερα;»
Για τον Πελέ: «Αν ο Πελέ είναι ο Μπετόβεν, είμαι ο Ρον Γουντ, ο Κιθ Ρίτσαρντς
και ο Μπόνο του ποδοσφαίρου, όλα μαζί σε ένα. Επειδή ήμουν η παθιασμένη
πλευρά του ποδοσφαίρου»
