Ο Νίκος Σταυρίδης υπήρξε ένας από τους πιο σημαντικούς ηθοποιούς του ελληνικού κινηματογράφου. Ο σπουδαίος κωμικός, αν και αδικήθηκε από τους ρόλους και τις ταινίες που συμμετείχε στο τελευταίο διάστημα της μακράς σταδιοδρομίας του, επαναλαμβάνοντας συνεχώς παρόμοιους χαρακτήρες, με τις πολυφορεμένες μούτες του και το βασικότερο με σενάρια που δεν αντέχουν στην κριτική, παρόλα αυτά, ο Σταυρίδης κέρδισε την αγάπη του κοινού τόσο στο θέατρο όσο και στο σινεμά, με ορισμένες αξιοθαύμαστες ερμηνείες του, ενώ όσοι τον γνώρισαν είχαν να πουν για τον καλοσυνάτο χαρακτήρα του, την απλότητά του, την ευγένειά του.
Με αφορμή τα τριάντα πέντε χρόνια από τον θάνατό του (12 Δεκεμβρίου του 1987) ας θυμηθούμε τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής του και της καλλιτεχνικής του διαδρομής.
Ποιος ήταν ο Νίκος Σταυρίδης
Ο αξέχαστος ηθοποιός γεννήθηκε το 1910 στο Βαθύ της Σάμου. Από μικρός έδειξε τις καλλιτεχνικές ανησυχίες του και ασχολήθηκε νωρίς με την υποκριτική. Για πρώτη φορά ανέβηκε στο σανίδι το 1929 στην παράσταση Λοβιτούρα.
Απόπειρα αυτοκτονίας με ένα μπουκάλι ούζο
Ο δρόμος προς την επιτυχία δεν ήταν από την αρχή στρωμένος με ροδοπέταλα. Ο άγνωστος ακόμη ηθοποιός έψαχνε δουλειά στο θέατρο κι έλεγε τραγούδια. Τον έβαλαν να κάνει νούμερο με την Κούλα Γκιουζέπε στο θέατρο Έντεν του Θησείου, αλλά είχε αποτυχία. Απογοητευμένος παίρνει ένα μπουκάλι ούζο και ανεβαίνει στην Ακρόπολη για να αυτοκτονήσει. Όμως, το ποτό έχει και τις ευεργετικές του ιδιότητες. Μεθά και ξεχνά το «απονενοημένο διάβημα».
Τη δεκαετία του ‘40 και αφού πρώτα είχε πολεμήσει στα βουνά τις Αλβανίας, γνώρισε την επιτυχία, κάνοντας και τον δικό του θίασο, ενώ συνεργάστηκε και με τα μεγάλα ονόματα της εποχής, όπως τον Τάκη Μηλιάδη και την Άννα Σκιαδά.
Το 1939 ασχολήθηκε με την οπερέτα και στη συνέχεια με την επιθεώρηση. Αγαπούσε τα ταξίδια και έκανε τακτικά περιοδείες στο εξωτερικό. Για πάνω από μια δεκαπενταετία, στα χρόνια 1942 – 1958 σχημάτισε θιάσους σε συνεργασία με γνωστούς ηθοποιούς, όπως οι αδερφές Καλουτά, η Μαρίκα Νέζερ, ο Τάκης Μηλιάδης, ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος και η Ρένα Βλαχοπούλου. Συμμετείχε σε πάνω από 100 θεατρικές παραστάσεις με πιο επιτυχημένες επιτυχημένες τις Η Αυτού Εξοχότης… Εγώ, Εκατό Χιλιάδες Δολάρια, Δέκα Μέρες στο Παρίσι και Ο Ηλίας του 16ου.
«Έλα στο Θείο»
Το 1950 πέρασε στον τότε ανερχόμενο ελληνικό κινηματογράφο, πρωταγωνιστώντας στη γλυκύτατη κωμική ηθογραφία «Έλα στο Θείο» του Νίκου Τσιφόρου, στην οποία είναι εκπληκτικός στον ρόλο του χαραμοφάη ανιψιού που θέλει να κληρονομήσει τον μεγαλομπακάλη θείο. Το 1953 θα ακολουθήσει η τεράστια επιτυχία «Η Ωραία των Αθηνών» με τη Γεωργία Βασιλειάδου, τον Μίμη Φωτόπουλο, τον Βασίλη Αυλωνίτη, τη Σμαρούλα Γιούλη και τη Σπεράντζα Βρανά, πετυχαίνοντας ένα μικρό θρίαμβο ως «Κοσμάς Χλες» και μπαίνοντας ανάμεσα στους μεγάλους κωμικούς της εποχής.
Μια δεκαετία μετά την πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση, το 1960, θα πρωταγωνιστήσει στη μεγαλύτερη ίσως επιτυχία του, στα «Κίτρινα Γάντια» του Αλέκου Σακελλάριου ως αθεράπευτος ζηλιάρης. Το 1961 θα παίξει σε τέσσερις ταινίες και ανάμεσά τους στην κωμωδία «Φτωχαδάκια και Λεφτάδες» του Ορέστη Λάσκου (σενάριο Νίκου Τσιφόρου) στον ρόλο ενός ξεπεσμένου αριστοκράτη που συναγωνίζεται τον Μίμη Φωτόπουλο, έναν νεόπλουτο μεγαλοψαρά, για τα μάτια της Σμαρούλας Γιούλη. Μπριλάντε εμφάνιση, που κερδίζει τον γίγαντα Φωτόπουλο στις εντυπώσεις, αλλά δυστυχώς δεν αξιοποιήθηκε σε ανάλογους ρόλους στο μέλλον.
Τον επόμενο χρόνο, παίζοντας σε έξι ταινίες, άρχισε να μπαίνει στους χαρακτήρες του παράξενου νευρικού ηλικιωμένου (άλλωστε όπως πολλοί πρωταγωνιστές της γενιάς του ξεκίνησε το σινεμά σε μεγάλη ηλικία), ζητώντας του να επαναλαμβάνει συνεχώς τους ίδιους χαρακτήρες και έχοντας μπροστά του σχετικά καλογραμμένα σενάρια. Ανάμεσα στις ταινίες που έπαιξε το 1962 είναι και οι κωμωδίες «Ο Γαμπρός μου ο Δικηγόρος», «Ο Σταμάτης και ο Γρηγόρης», φυσικά στον ρόλο του νευρικού Γρηγόρη και «Κορόιδο Γαμπρέ», σε μία πετυχημένη υποκριτική κόντρα με τον Αυλωνίτη.
Έως το 1972 συμμετείχε σε περισσότερες από 120 ταινίες, από τις οποίες ξεχωρίζουν: Η Ωραία των Αθηνών (1954), Οι παπατζήδες (1954), Γραφείο συνοικεσίων (1956), Μπαρμπαγιάννης ο Κανατάς (1957), Η Φτώχεια Θέλει Καλοπέραση (1958), Τα κίτρινα γάντια (1960), Η Χιονάτη και τα 7 γεροντοπαλίκαρα (1960), Σταμάτης και Γρηγόρης (1962), Η Αθήνα τη νύχτα (1962), Κορόιδο Γαμπρέ (1962), Ζητείται τίμιος (1963), Ο αδελφός μου ο τροχονόμος (1963), Ψυχραιμία Ναπολέων (1968), Ξύπνα καημένε Περικλή (1969), Ο άνθρωπος ρολόι (1972).
Ο Νίκος Σταυρίδης ήταν απλός, προσιτός και φανατικός Ολυμπιακός. Προτιμούσε να βλέπει τις ταινίες του σε θερινά σινεμά ανάμεσα στο κοινό, παρά να παρευρίσκεται στις επίσημες πρεμιέρες.
Πέθανε σε ηλικία 77 ετών, στη γενέτειρά του τη Σάμο, στις 12 Δεκεμβρίου του 1987 και κηδεύτηκε δύο μέρες αργότερα στην Κηφισιά.
Δείτε το βίντεο:
