Το τιμώμενο πρόσωπο του 72ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου θα είναι η Ιζαμπέλ Ιπέρ ενώ στις 15 Φεβρουαρίου θα της απονεμηθεί η Χρυσή Άρκτος για το σύνολο της προσφοράς της στο σινεμά.
Η Ιπέρ έχει μια μακρά ιστορία με το Φεστιβάλ του Βερολίνου όπου έχει πρωταγωνιστήσει σε επτά ταινίες του διαγωνιστικού του τμήματος, με πρώτη την ταινία του Ζακ Ντουαγιόν «La Vengeance d’ Une Femme» (1990) και αργότερα στις «8 Γυναίκες» (8 Femmes) (2002) του Φρανσουά Οζόν και με πιο πρόσφατη την ταινία «L’ Avenir» (2016) της Μία Χάνσεν-Λαβ, ταινία που απέσπασε την Αργυρή Άρκτο Καλύτερης Σκηνοθεσίας εκείνη την χρονιά.
«Είμαστε περήφανοι που καλωσορίζουμε την Ιζαμπέλ Ιπέρ πίσω στο Φεστιβάλ. Η τιμητική Χρυσή Άρκτος μπορεί να φαίνεται σαν μια φυσική εξέλιξη σε μια καριέρα χωρίς κάποια άλλη αντίστοιχη, καθώς η Ιζαμπέλ Ιπέρ είναι μια από τις λίγες καλλιτέχνες που αναγνωρίζονται με βραβεία υποκριτικής σε όλα τα μεγάλα κινηματογραφικά Φεστιβάλ. Αλλά η Ιζαμπέλ Ιπέρ είναι κάτι περισσότερο από μια διάσημη ηθοποιός -είναι μια ασυμβίβαστη καλλιτέχνιδα που δεν διστάζει να ρισκάρει και να αψηφά τις mainstream τάσεις.
Το να της απονείμουμε το πιο διάσημο βραβείο μας, είναι να τονίσουμε τον κινηματογράφο ως μια μορφή τέχνης, ανεξάρτητη και άνευ όρων. Συχνά βλέπουμε τους ηθοποιούς ως εργαλεία στα χέρια των κινηματογραφιστών, αλλά η Ιζαμπέλ Ιπέρ είναι ένα ξεκάθαρο παράδειγμα ότι η δυναμική αυτή μπορεί να είναι μια αληθινή συνδιαλλαγή. Οι ηθοποιοί μπορούν να είναι η πραγματική κινητήρια δύναμη για τη δημιουργία όχι μόνο συναισθημάτων, αλλά και εννοιών για τον κινηματογράφο», δηλώσαν οι Διευθυντές της Μπερλινάλε, Μαριέτ Ρίζενμπικ και Κάρλο Σατριάν.
Ταυτόχρονα με τη πρεμιέρα της ταινίας στην οποία πρωταγωνιστεί, το «À Propos de Joan» (About Joan) του Λοράν Λαριβιέρ, η Μπερλινάλε ετοιμάζει και ένα μικρό αφιέρωμα με μερικές εκλεκτές ταινίες από την καριέρα της Ιζαμπέλ Ιπέρ. Αυτές είναι οι:
«La Dentellière» (1977) του Κλόντ Γκορέτα
«Sauve qui peut» (la vie) (1980) του Ζαν-Λικ Γκοντάρ
«La Cérémonie» (1995) του Κλοντ Σαμπρόλ
«La Pianiste» (2011) του Μίκαελ Χάνεκε
«8 Femmes» (2002) του Φρανσουά Οζόν
«L’Avenir» (2016) της Μία Χάνσεν-Λαβ
«Elle» (2016) του Πολ Βερχόφεν
