Ο Αλεχάντρο Γκονσάλες Ινιάριτου εκτιμά την κατάσταση του σινεμά εν μέσω της εποχής του streaming. Ο σκηνοθέτης είπε ότι οι ταινίες αποδυναμώνονται από τις πλατφόρμες προβολής, προσθέτοντας ότι ταινίες όπως του Ζαν-Λικ Γκοντάρ ή του Φεντερίκο Φελίνι εξακολουθούν να σημειώνουν επιτυχία και στη μικρή οθόνη.
«Αυτό που με απασχολεί είναι λιγότερο η τεχνολογία και οι τρόποι με τους οποίους οι άνθρωποι παρακολουθούν σινεμά, αλλά ότι πίσω από αυτό κρύβεται μια δικτατορία ιδεών. Αφορά τις ταινίες που γίνονται για να ευχαριστήσουν αυτά τα μέσα», είπε ο Ινιάριτου στο Deadline, ενώ συνομιλούσε με τους συναδέλφους του, σκηνοθέτες Γκιγιέρμο ντελ Τόρο και Αλφόνσο Κουαρόν. «Αν παρακολουθήσετε μια ταινία του Φελίνι ή του Γκοντάρ στον υπολογιστή σας, εξακολουθεί να είναι μια εξαιρετική ταινία. Δεν αλλάζει η δυναμική της ιδέας. Αλλά νομίζω ότι οι ιδέες μειώνονται σε μέγεθος υπολογιστή από άποψη ιδεολογίας, και νομίζω ότι όλοι συμμετέχουν σε αυτό. Η μείωση της ιδέας είναι αυτό που πρέπει να συζητήσουμε, όχι οι δυνατότητες του μέσου».
Και συνέχισε: «Παλιά μπορούσες να ακούσεις μουσική μόνο στις αίθουσες συναυλιών και μετά ήρθαν οι δίσκοι και μετά το ραδιόφωνο. Αν ακούτε Μπετόβεν ή Μότσαρτ στα ακουστικά σας, παύει να είναι υπέροχη μουσική; Προφανώς όχι, είναι καλύτερο να πάτε στην αίθουσα συναυλιών και να ακούσετε 120 μουσικούς να παίζουν ζωντανά, αλλά ανεξάρτητα από το πώς το ακούτε, δεν μειώνει την ιδέα πίσω από τη μουσική».
Ο ντελ Τόρο συμφώνησε με τον Ινιάριτου, λέγοντας: «Νομίζω ότι το μέγεθος της ιδέας είναι πιο σημαντικό από το μέγεθος της οθόνης, σίγουρα. Ο κινηματογράφος -η πλευρά του μάρκετινγκ και η οικονομική πλευρά- προσπαθούσε πάντα να περιορίζεται από κανόνες. Αυτή τη στιγμή, για παράδειγμα, ακούτε κάτι σαν: “Ο αλγόριθμος λέει ότι οι άνθρωποι πρέπει να γαντζωθούν στα πρώτα πέντε λεπτά της ταινίας”, αλλά αυτό ίσχυε και στις δεκαετίες του 1970 και του 1980. Αυτό ήταν πάντα αλήθεια. Πρέπει να έχετε μια ισχυρή έναρξη».
Και πρόσθεσε: «Νομίζω ότι ο κινηματογράφος που έχουμε τώρα είναι μετά τον Covid, μετά τον Τραμπ, μετά την αλήθεια και είναι πολύ αποκαλυπτικός κατά κάποιον τρόπο. Γίνονται μεγάλες κινήσεις που είναι πολύ ενδιαφέρουσες. Και δεν θα μπορούμε να τα δούμε πλήρως πριν από 10 χρόνια από τώρα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να τα συζητήσουμε. Είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα στιγμή στον κινηματογράφο. Πολλά από αυτά είναι σαν το τέλος των ημερών του σινεμά. Νομίζω ότι η ομορφιά είναι ότι οι νέες φωνές θα υψωθούν ενάντια σε αυτήν την ανοησία με τον ίδιο τρόπο που σηκωθήκαμε ενάντια στην ανοησία στην εποχή μας».
Από την πλευρά του ο Κουαρόν είπε: «Όλη αυτή η συζήτηση για τον θάνατο του κινηματογράφου, ναι, μάλλον είναι ο θάνατος του κινηματογράφου με τον τρόπο που τον ξέρετε, αλλά ένας νέος κινηματογράφος έρχεται και γιατί θα πεθάνει τώρα; Ποιος θα ήταν ο λόγος; Υποστηρίζουν ότι, “Ω, λιγότεροι άνθρωποι πηγαίνουν στον κινηματογράφο”, αλλά δεν ξέρω: περισσότεροι άνθρωποι είναι γαντζωμένοι στους υπολογιστές τους. Απλώς πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η νέα γενιά ασχολείται με τον κινηματογράφο διαφορετικά. Φυσικά, λατρεύω την εμπειρία του να πηγαίνω σινεμά και πηγαίνω και βλέπω ταινίες όσο πιο συχνά μπορώ. Αλλά δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να πω ότι είναι ο μόνος τρόπος να βιώσεις μια ταινία. Υπάρχει πολύς κινηματογράφος που χαίρομαι να παρακολουθώ σε μια πλατφόρμα».
Συνέκρινε την άνοδο του streaming με τη μετάβαση από τις βωβές ταινίες στις ομιλούσες: «Στα τέλη της δεκαετίας του 1920 γινόταν επίσης αυτή η συζήτηση για τον θάνατο του κινηματογράφου, επειδή έμπαινε ο ήχος. Είπαν ότι δεν θα επιβιώσει και οι άνθρωποι θα σταματήσουν να πηγαίνουν στον κινηματογράφο».
