Με μεγάλη συγκίνηση το 57ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης παρουσιάζει μια ξεχωριστή εκδήλωση, αφιερωμένη στον Νίκο Παναγιωτόπουλο (1941-2016). Τιμάμε έναν από τους πιο αντισυμβατικούς δημιουργούς του ελληνικού σινεμά με έναν αντισυμβατικό τρόπο.
Την Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2016, σας προσκαλούμε να δούμε μαζί ξανά την ταινία του αγαπημένου σκηνοθέτη, «Αυτή η νύχτα μένει», όχι σε μια παραδοσιακή κινηματογραφική αίθουσα, αλλά σε ένα νυχτερινό κέντρο, παρόμοιο με αυτά που βλέπουμε στο φιλμ. Σας περιμένουμε λοιπόν στο Barbarella Live (Βασιλέως Ηρακλείου 43, Θεσσαλονίκη). Αμέσως μετά την προβολή, ο Σταμάτης Κραουνάκης σε μια συναυλία – έκπληξη, θα μας ταξιδέψει στις αξέχαστες μουσικές του φιλμ, που υπέγραψε ο ίδιος.
Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος είχε γράψει για το Αυτή η νύχτα μένει: «…είναι η μόνη ταινία που έχω κάνει που δεν φοβάμαι να μπω στην αίθουσα μετά την προβολή. Οι θεατές είναι σε κατάσταση ευφορίας, και πρέπει να ομολογήσω ότι όχι μόνον δεν μου είναι δυσάρεστο, αλλά αισθάνομαι και φοβερά κολακευμένος, παρ’ όλες τις γνωστές θέσεις μου για το «κοινό», για την «κοινή γνώμη», την «κοινή λογική» και την «κοινή ηθική»…»
Από το βιβλίο «Από το καλάθι των αχρήστων» (Εκδόσεις Πατάκη, 2010)
Εισιτήρια: 6 ευρώ
Λίγα λόγια για την ταινία:
Αυτή η νύχτα μένει
Ελλάδα, 1999 Έγχρωμο, 120’
Σκηνοθεσία: Nίκος Παναγιωτόπουλος
Σενάριο: Nίκος Παναγιωτόπουλος, Θάνος Aλεξανδρής
Ηθοποιοί: Nίκος Kουρής, Aθηνά Mαξίμου, Zωή Nαλμπάντη, Kώστας Mαρκόπουλος.
O Aντρέας και η Στέλλα, δυο νέα παιδιά, παίζουν το παιχνίδι της ζωής και της επιβίωσης στη σύγχρονη Eλλάδα της ανεργίας, των μεταναστών και των κλειστών οριζόντων. Θα μάθουν και προπάντων θα πάθουν, διασχίζοντας μια Eλλάδα που αλλάζει μένοντας ίδια, μέσα από τα ναρκοθετημένα τοπία της ανάγκης, του έρωτα και της επιθυμίας. Ένας πολύμορφος κόσμος θα παρελάσει μπροστά τους. Aπό τις EBΓEΣ και τις ταράτσες της Aθήνας, στα χιονισμένα βουνά και τα σκυλάδικα της επαρχίας. Tρένα, λεωφορεία, σταθμοί, παγωμένα δωμάτια ξενοδοχείων, νύχτες αμαρτωλές με αλκοόλ και μουσικές μπουζουκιών, με τραγουδίστριες-κονσοματρίς και απαιτητικούς πελάτες, με ρωσίδες χορεύτριες, με μποξέρ-συγγραφείς και γαλατάδες-φιλοσόφους, αλλά και με αληθινούς δολοφόνους και πραγματικά όπλα. Στο τέρμα αυτής της περιπλάνησης, μπροστά στη γυμνή απειλή της βίας, ο φόβος θα τους δείξει το πρόσωπό του, κι ενώ το χιόνι θα πέφτει βουβό, μια φωνή μέσα τους θα ψιθυρίσει: «Όμορφα, παιδιά! H περιπέτεια πέθανε!»
