Τα ντοκιμαντέρ τους προβάλλονται σήμερα στο 19ο ΦΝΘ. Λίγο πριν τις προβολές, Έλληνες και ξένοι σκηνοθέτες, τα πρόσωπα της μέρας, μας μιλούν για τις ταινίες τους:
«The Graduation» Κλερ Σιμόν
«Κάθε σχολή που έχει τέτοια φήμη, όπως η La Fémis είναι ένα πολύ ανταγωνιστικό περιβάλλον. Συνεχώς ένοιωθα ότι μπαίνω σε έναν ναό του σινεμά, με θεούς, αγίους και ιερείς… Λίγοι από αυτούς τους θεούς ή τους αγίους είναι ντοκιμαντερίστες, πράγμα που σου δίνει την ανωνυμία και τον χώρο να κάνεις την ταινία σου στην διαδικασία της επιλογής. Νομίζω ότι οι άνθρωποι που δέχτηκαν να εμφανιστούν στην ταινία μου ήταν τόσο πολύ βυθισμένοι σε αυτή την διαδικασία που ίσως θεωρούσαν ότι το να αποτελέσουν μέρος του φιλμ ήταν κάτι εξίσου σημαντικό».
«Samuel In The Clouds» Πίτερ Φαν Έεκε
Το να αρνείσαι τις αλλαγές είναι συχνά το πιο εύκολο πράγμα, και ίσως μια καθαρά ανθρώπινη αντίδραση. Στην ταινία μου προσπάθησα να καταλάβω τον αντίκτυπο των αλλαγών σε ένα άτομο, τον ιθαγενή Samuel που είδε τον ιερό παγετώνα του να λιώνει και να εξαφανίζεται. Υποφέροντας εν μέσω αυτής της καταστροφής, η βαθιά και τρυφερή σχέση του με τη γη κρατά την ελπίδα ζωντανή.
«Deltas, Back To Shores» Τσάρλι Πέτερσμαν
«Το κύριο θέμα της ταινίας μου ήταν όχι μόνο να κρίνω και να κινηματογραφήσω την πράξη της φυγής και τις περιστάσεις της, αλλά κυρίως το πώς ο καθένας αντιμετωπίζει αυτό που άφησε και την ιστορία που τον /την ακολουθεί. Οι διαρκείς αμφιβολίες και /ή οι ελπίδες που συνοδεύουν τη μελλοντική ζωή, σχεδόν πάντα ακολουθούνται από την πατρίδα που τους καλεί. Αυτό το δίπολο είναι για μένα ο εκτοπισμός. Αποφάσισα να κινηματογραφήσω αυτούς τους δύο χαρακτήρες διότι οι συνδέσεις, αμφιβολίες και οι φόβοι τους ήταν συνδεδεμένοι με τη θάλασσα, που τους απορρίπτει και τους καλεί εξίσου. Για μένα πρόκειται για μια ταινία που αφορά σε ένα είδος ‘κύκλου της ζωής’ και της αναζήτησης μιας θέσης στον πλανήτη».
«Zaatari Djinn» Κάθριν Φαν Κάμπεν
Ο λόγος που εστίασα σε παιδιά και όχι ενήλικες είναι επειδή τα παιδιά βιώνουν τη ζωή υπό άλλες συνθήκες, μακριά από το σπίτι τους, πολύ διαφορετικά από τους ενήλικες. Για παράδειγμα, οι ενήλικες υποφέρουν από νοσταλγία, ενώ τα παιδιά μοιάζουν να ζουν μέσα στη στιγμή, προσπαθώντας να ανακαλύψουν νέα πράγματα, νέες δυνατότητες και ξαναδημιουργούν έναν νέο κόσμο με τρόπο πολύ διαφορετικό από τους ενήλικες. Αυτό ακριβώς κάνει πιο εύκολο το να αποφευχθούν τα κλισέ ενός καταυλισμού προσφύγων.
«Κάθε Μέρα» Σπύρος Γερούσης
«Το Χιπ Χοπ είναι η πιο λαϊκή μουσική που υπάρχει αυτή τη στιγμή, γιατί προέρχεται από τα κάτω, συνεπώς έχει τη δυνατότητα να μεταδώσει επαναστατικά μηνύματα αλλά και να αποτελέσει ένα είδος αρχείου της σημερινής κοινωνικοπολιτικής κατάστασης, μια σύγχρονη καταγραφή που γίνεται με τους κώδικες του “δρόμου”. Κώδικες που ανά στιγμές κλείνουν το μάτι στους μυημένους, κι άλλοτε λειτουργούν ως αντικαθρέφτισμα των καιρών με διάθεση κριτική ή σαρκαστική».
«The extra mile» Βικτώρια Βελοπούλου
«Το Extra Mile είναι ένα ντοκιμαντέρ για την εσωτερική, ψυχική ανάγκη ενός ανθρώπου να σπάσει τα όριά του, να υπερβεί τα εμπόδια που βάζουν οι άλλοι, είτε η κοινωνία είτε τρίτοι. Το πιο βασικό, όμως, είναι ότι αυτός ο αγώνας υπέρβασης των δεδομένων, γίνεται με σκοπό να σταλεί ένα κρίσιμο μήνυμα στον κόσμο, αφού η υπερπροσπάθεια του Λευτέρη Παρασκευά αφιερώνεται στους ανθρώπους με κινητικά και νοητικά προβλήματα, πράγμα που την καθιστά ακόμα πιο σημαντική».
