Στην τεράστια απώλεια για τον ελληνικό πολιτισμό από τον θάνατο του ζωγράφου Χρόνη Μπότσογλου αναφέρθηκαν Λίνα Μενδώνη και Νικόλας Γιατρομανωλάκης.
Η υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη έκανε την ακόλουθη δήλωση:
«Η σύγχρονη ελληνική τέχνη έχασε σήμερα έναν από τους σπουδαιότερους δημιουργούς της. Ζωγράφος, χαράκτης, διανοούμενος, ποιητής, συγγραφέας, καθηγητής και πρύτανης της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών, ο Χρόνης Μπότσογλου συνέδεσε το έργο του με τον άνθρωπο και την κοινωνία. Αποτυπώνοντας στον καμβά το ανθρώπινο σώμα, γυμνό, αφτιασίδωτο, εύθραυστο και εκτεθειμένο, μαζί με αντικείμενα καθημερινής χρήσης, διερεύνησε την ανθρώπινη ύπαρξη, τη φθορά, τη μοναξιά της. Με ευαισθησία παρακολούθησε τη σχέση της ανθρώπινης μονάδας με το κοινωνικό περιβάλλον, γεφυρώνοντας την τέχνη με την πραγματικότητα. Ο ίδιος είχε πει, Η ζωή μου καθρεφτίστηκε στα πρόσωπα των άλλων μέσω των οποίων τη συνειδητοποίησα.
Το έργο του είχε ξεχωριστά γνωρίσματα, αλλά δεν παρέμεινε στάσιμο. Εξελίχθηκε, επεκτάθηκε σε διαφορετικές κατευθύνσεις, συχνά εκπλήσσοντας ακόμη και τους πιστούς παρατηρητές του, με τις πιο πρόσφατες ενότητες έργων του. Στις “Αναφορές” ζωγράφισε τους καλλιτέχνες που επηρέασαν βαθιά το έργο του, τους Φράνσις Μπέικον, Βίνσεντ Βαν Γκογκ, Αλμπέρτο Τζακομέτι, Γιώργο Μπουζιάνη, Γιανούλη Χαλεπά. Στα τολμηρά “Ερωτικά”, μέσα από την ερωτική πράξη, παρουσίασε μια διαφορετική, σωματοποιημένη διάσταση της ανθρώπινης επικοινωνίας. Εκφράζω τα θερμά μου συλλυπητήρια στην οικογένειά του και στους φίλους του».
Ο υφυπουργός Πολιτισμού Νικόλας Γιατρομανωλάκης έκανε την ακόλουθη δήλωση:
«Αποχαιρετούμε έναν από τους σπουδαιότερους εικαστικούς της χώρας μας, και πρώην πρύτανη της ΑΣΚΤ, τον Χρόνη Μπότσογλου. Ο Μπότσογλου υπήρξε ένας από τους πρωταγωνιστές του ύστερου μοντερνισμού στην Ελλάδα και από τα πιο δραστήρια μέλη της ομάδας των “Νέων Ελλήνων ρεαλιστών”. Ανθρωποκεντρικός, έδινε έμφαση στο πρόσωπο και στο σώμα, συχνά ενσωματώνοντας πρακτικές και τεχνικές της γλυπτικής, της χαρακτικής και της φωτογραφίας, απεικονίζοντας τον άνθρωπο ευάλωτο, συχνά γερασμένο, αποτυπώνοντας τη φθορά του χρόνου και τον θάνατο, φτάνοντας μέχρι την “Προσωπική Νέκυια” του. Ταυτόχρονα υπήρξε προεξέχων κριτικός ρεαλιστής, με έργα που αντανακλούν προβληματισμούς για τη σημερινή κοινωνία και τον ρόλο της τέχνης σε αυτήν. Πήρε θέση απέναντι στο σύγχρονο τρόπο ζωής των μεγαλουπόλεων και τη μοναξιά που κρύβει, αλλά και απέναντι στην δικτατορία.
“Ένας ζωγράφος είναι ζωγράφος ακόμη κι όταν δεν ζωγραφίζει”, είχε πει. “Ακόμη κι όταν κάνει έρωτα, κι όταν κοιμάται. Όχι γιατί προτιμά χρωματιστά προφυλακτικά ή ονειρεύεται πολύχρωμα όνειρα, αλλά γιατί έμαθε να ζει σπουδάζοντας την τέχνη του, και μέσα από αυτή τη σπουδή του έμαθε της ζωής τα πράγματα”.
Τόσο μέσα από το πλούσιο και πολύμορφο καλλιτεχνικό του έργο όσο και μέσα από το εκπαιδευτικό του έργο στη Σχολή Καλών Τεχνών, ο Μπότσογλου έχει επιδράσει και εξακολουθεί να επιδρά καταλυτικά στην εικαστική ιστορία της χώρας μας».
