Μαρία Χαρίτου
Ο Prince ήταν από τους πιο μεγάλους σταρ της δεκαετίας του ’80 και ένας από τους πιο σπουδαίους μουσικούς των τελευταίων 40 χρόνων. Πάνω από όλα όμως μια σπάνια μουσική ιδιοφυΐα που δύσκολα θα μπορέσει να αντικατασταθεί. Ανδρόγυνο, μια αμφιλεγόμενη φιγούρα, ένας «γίγαντας» 1,58 ύψους που τα φαλτσέτα του και τα κιθαριστικά σόλο θα μείνουν για πάντα στο «Πάνθεον» της παγκόσμιας μουσικής κληρονομιάς ως μελέτη για τις επόμενες γενιές. Έπαιξε όλα τα μουσικά όργανα, «ανακάτεψε» όλα τα είδη μουσικής με μαγικό τρόπο, έγραφε τους στίχους και σάρωνε τη σκηνή στις Live εμφανίσεις του. Οι εκατομμύρια δίσκοι που έχει πουλήσει, τα είδη βραβείων της μουσικής βιομηχανίας που έχει κερδίσει και οι αμέτρητες επιτυχίες του ήταν και το μεγαλύτερο κατόρθωμά του, παρόλες τις παραξενιές της προσωπικότητας του.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά, σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει ο Tim Burton για το Batman του 1989, είχε πει για τον Prince: «Του είπα ότι θέλω να γράψει τη μουσική για την ταινία και εκείνος μου ζήτησε μερικά πλάνα από τα γυρίσματα μιας και η ταινία δεν είχε ακόμα ολοκληρωθεί. Μέσα σε 15 μέρες μου έστειλε ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ». Συνεργάτες του Prince εκείνης της εποχής αναφέρουν ότι κλείστηκε στο στούντιο του Paisley Park, τους είπε να μην τον ενοχλήσουν και εμφανίστηκε μετά από 15 μέρες κρατώντας στα χέρια του, ένα από τα πιο ιδιοφυή άλμπουμ της καριέρας του. Φυσικά, ο μόνος λόγος που δέχτηκε να γράψει μουσική για την ομώνυμη ταινία, ήταν ο έρωτάς του με τη πρωταγωνίστρια Kim Basinger. Η σχέση τους, κράτησε έναν ολόκληρο χρόνο μετά τα γυρίσματα.
Οι glitter εμφανίσεις του στην σκηνή, τα τεράστια τακούνια του, μαζί με τις εκπληκτικές του ικανότητες στην κιθάρα, έγραψαν τη δική τους μουσική ιστορία. Ο Πρινς είναι υπεύθυνος γι’ αυτό που κριτικοί και μουσικοί ονόμασαν «The Minneapolis sound», τον ήχο δηλαδή της πόλης που γεννήθηκε και μεγάλωσε. Η μουσική του; Δύσκολο να περιγραφεί κάποιες φορές, αφού περιείχε ροκ, μπλουζ, τζαζ, σόουλ, φανκ, ντίσκο, ακόμη και χιπ-χοπ. Τελειομανής στα όρια της τρέλας, «ξεθέωνε» τους μουσικούς του, μέχρι το αποτέλεσμα να είναι αυτό που είχε ο ίδιος στο μυαλό του για ένα τραγούδι. Το κορυφαίο σημείο της καριέρας του ήταν πάντοτε το Purple Rain, το θρυλικό κομμάτι από το σάουντρακ της ομώνυμης ταινίας ( κέρδισε το Όσκαρ Μουσικής εκείνη τη χρονιά) στην οποία πρωταγωνιστούσε το 1984, κομμάτι που το Pitchfork ονόμασε ως το καλύτερο της δεκαετίας του ‘80. Γράφοντας πως ο άνθρωπος αυτός, «με τη γκαρνταρόμπα του, το αγενές φαλσέτο του και τις υπερκινητικές του ερμηνείες, τελειοποίησε το ‘αψεγάδιαστο’» Το οποίο φιλμ ‘Purple Rain’ έκανε συνολικές εισπράξεις 68.392.977 δολαρίων ενώ κόστισε μόλις 7 εκατομμύρια για να γίνει.
Κατά περιόδους άλλαζε ονόματα. Από Prince είχε περάσει στο The Kid (Ο Μικρός), The Purple Purv (Ο Μοβ Διεστραμμένος), The Minneapolis Midget (Ο Νάνος της Μινεάπολις), Alexander Nevermind (Αλεξάντερ Άστοκαλύτερα), Christopher Tracy, The Artist ή στο The Artist Formerly Known as Prince ή αλλιώς Τ.Α.F.K.A.P. και βέβαια στο γνωστό σύμβολο το οποίο είχε όνομα: “Love Symbol #2”. Είχε καταχωρηθεί μάλιστα το 1997 στα πνευματικά του δικαιώματα. Στα πρώτα χρόνια της καριέρας του, συχνά συγκρινόταν από τα media με τον Jimi Hendrix, κάτι που τον ενοχλούσε. Σε μία συνέντευξή του στο Rolling Stone, είχε πει ότι η σύγκρισή αυτή γινόταν «μόνο και μόνο επειδή είναι μαύρος».
Το 2010 ονομάστηκε ένας από τους 100 ανθρώπους με τη μεγαλύτερη επιρροή με αναφορά του Time Magazine και εισήχθη στο Hall Of Fame της αμερικανικής μουσικής βιομηχανίας.
Όσοι τον «ζήσαμε» την εποχή της δόξας του θα τον θυμόμαστε πάντα ως την πιο σημαντική μορφή της μουσικής βιομηχανίας. Είναι ο θρύλος που δεν ξέφτισε ποτέ, ο καλλιτέχνης με το σύμβολο, σαν όνομα, που διαπραγματευόταν την ανθρώπινη φύση του αλλά και ο «πρίγκηπας» ως fashion icon της εποχής.
Ο Πρινς πέθανε σε ηλικία 57 ετών τον Απρίλιο του 2016. Η ιατροδικαστική έκθεση έδειξε ότι πέθανε από μια θανατηφόρα, δόση φεντανύλης, ενός ισχυρού παυσίπονου. Σαν σήμερα… πριν από 8 χρόνια… 21 Απριλίου 2016.
“Πάντα να κλαις για την αγάπη. Ποτέ μην κλαις για τον πόνο.” Prince
