Στη σύγχρονη Μέση Ανατολή, εκεί όπου ο πόλεμος, οι σκοτωμοί και η εκδίκηση αποτελούν τρόπο ζωής, το παρόν και παρελθόν εναλλάσσονται σε ένα εκπληκτικό σύγχρονο κείμενο με αναφορές τον μύθο του Οιδίποδα. Το έργο του πολυβραβευμένου Ουαζντί Μουαουάντ παρουσιάζεται με τους θεατές Επί Σκηνής να μοιράζονται τον ίδιο σκηνικό χώρο με τους ηθοποιούς σε μία εναλλακτική μορφή χρήσης της Κεντρικής Σκηνής.
Ο Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης, σκηνοθέτης της παράστασης, σημειώνει:
«Το τοπίο είναι δύο χώρες που δεν θα μπορούσαν να διαφέρουν περισσότερο μεταξύ τους. Η μία σπαραγμένη απ’ τον εμφύλιο. Στην άλλη πάνε όσοι θέλουν να ξεφύγουν από την κόλαση. Δύο παιδιά, οδηγημένα απ’ τις παράδοξες εντολές μιας νεκρής μητέρας, ξεκινούν ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο, στις μνήμες που ακόμα πλανιούνται στον αέρα καθώς το αίμα που τις έγραψε δεν το ξεπλένει ούτε ο θάνατος.
Το θεατρικό έργο «Πυρκαγιές» του Ουαζντί Μουαουάντ σε κάνει να νιώθεις ότι τελικά μπορεί και να υπάρχουν αντικειμενικά κριτήρια για την αξιολόγηση ενός αριστουργήματος.
Το πρώτο του χαρακτηριστικό είναι ότι με μια εντελώς προσωπική ματιά (ανελέητη όσο και τρυφερή) δίνει μορφή σε ιδέες πανανθρώπινες: το άσβηστο του απόλυτου έρωτα, της μητρικής αγάπης ή της ιδανικής φιλίας, το παράλογο στο φαύλο κύκλο του μίσους, την ελπίδα που γεννά η γνώση.
Το δεύτερο είναι η δεξιοτεχνία με την οποία πλέκει το μύθο του. Η ιστορία καταφέρνει, συνδυάζοντας το μοντάζ μιας ταινίας μυστηρίου με τα αρχετυπικά μεγέθη της αρχαίας τραγωδίας, ή το ρεαλιστικό ύφος των σκηνών με το λυρισμό του ποιητικού λόγου, να οδηγήσει το θεατή «δι’ ελέους και φόβου» σε μια κάθαρση πρωτόγνωρης έντασης.
Όπως είναι φυσικό, οι συντελεστές της παράστασης νιώθουν την ανάγκη να προσεγγίσουν ένα τέτοιο υλικό όσο πιο λιτά μπορούν, έτσι ώστε ν’ αφήσουν τη δύναμη του κειμένου ν’ αγγίξει ανεμπόδιστη το θεατή. Η λιτότητα βέβαια αυτή για να λειτουργήσει, προϋποθέτει εμβάθυνση σε πολλά επίπεδα: σημασία στην παραμικρή λεπτομέρεια, αλλεπάλληλες παλινδρομήσεις στο χρόνο, επαναλήψεις (leit motiv) που λειτουργούν αθροιστικά, ποιητικές υπερβάσεις που γεννά στους ήρωες μια κοινή αίσθηση της τραγικής μοίρας. Όλα αυτά συνθέτουν ένα παζλ που πρέπει να λυθεί στην παραμικρή του λεπτομέρεια προκειμένου ν’ απελευθερώσει το κοινό από το βάρος της σκέψης. Γιατί, αν και δημιούργημα μιας ιδιοφυούς λογικής, το έργο αυτό τελικά χτυπάει τον καθένα απευθείας στην καρδιά».
Η ταυτότητα της παράστασης
Μετάφραση: Έφη Γιαννοπούλου
Σκηνοθεσία – Φωτισμοί: Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης
Κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου
Βίντεο: Μιχάλης Κλουκίνας
Βοηθός σκηνοθέτη: Βάλια Ποιμενίδου
Δραματολόγος παράστασης: Έλενα Καρακούλη
Διανομή:
Ζιχάν, Ναουάλ ΙΙ: Μαρία Κεχαγιόγλου
Ζαν: Ιωάννα Κολλιοπούλου
Ελχάμ, Σαουντά: Χριστίνα Μαξούρη
Ραλφ, Πολιτοφύλακας, Αμπντελμάλακ: Μιχάλης Μητρούσης
Ναζίρα, Ναουάλ ΙΙΙ: Θέμις Μπαζάκα
Γιατρός, Ξεναγός, Σαμσεντίν: Θεμιστοκλής Πάνου
Σιμόν, Ουαχάμπ: Βασίλης Παπαγεωργίου
Νιχάντ: Νικόλας Παπαγιάννης
Ναουάλ Ι: Λένα Παπαληγούρα
Ερμίλ, Αμπντσάμαντ: Δημήτρης Πιατάς
Αντουάν, Φαχίμ, Φωτογράφος: Γιώργος Συμεωνίδης
Πρώτη παράσταση: 15 Μαρτίου 2012
Τελευταία παράσταση: 13 Μαΐου 2012
Επιμέλεια: Νικόλας Αρώνης
