Η Γαλλίδα ζωγράφος και συγγραφέας Φρανσουάζ Ζιλό πέθανε την Τρίτη 6 Ιουνίου σε νοσοκομείο στο Μανχάταν. Ήταν 101 ετών, και ο θάνατός της γνωστοποιήθηκε στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων από το μουσείο Πικάσο – ήταν η σύντροφος του ζωγράφου από το 1944 έως το 1953.
Τον θάνατό της επιβεβαίωσε στους New York Times η κόρη της, προσθέτοντας ότι η μητέρα της αντιμετώπιζε καρδιακές και πνευμονικές παθήσεις.
Η Φρανσουάζ Ζιλό υπήρξε για πάνω από μία δεκαετία, μούσα και σύντροφος του Πάμπλο Πικάσο. Χαρακτηριστική είναι η φωτογραφία τους που περπατούν χαρούμενοι στην άμμο το 1948. Παράλληλα όμως η Ζιλό ήταν η μόνη γυναίκα που τον εγκατέλειψε. Μάλιστα, ένα βιβλίο με τίτλο «Η Γυναίκα που Είπε Όχι» τoυ Μάλτε Χέρβιγκ αναφέρεται στη ζωή της.
Η Ζιλό είχε δηλώσει εδώ και καιρό την απογοήτευσή της για το ότι παρά την αναγνώριση για την τέχνη της, την οποία παρήγαγε από την εφηβεία της μέχρι πριν από πέντε χρόνια, θα εξακολουθούσε να είναι περισσότερο γνωστή για τη σχέση της με τον σπουδαιότερο Πικάσο, τον οποίο γνώρισε το 1943 σε ηλικία 20 ετών, νεότερή του κατά τέσσερις δεκαετίες.
Γεννημένη στις 26 Νοεμβρίου 1921 στο Νεϊγί σιρ Σεν σε μια αστική οικογένεια, η Ζιλό ακολούθησε τα βήματα της μητέρας της στην ακουαρέλα και προχώρησε τις καλλιτεχνικές σπουδές της, ενώ παράλληλα φοιτούσε στη Νομική. Το 1943, χάρη στη σύσταση κάποιου φίλου της γνώρισε τον Πικάσο. Υπήρξε μούσα του αλλά και αυτόφωτη καλλιτέχνις για περισσότερα από 60 χρόνια, καθιερώνοντας τον εαυτό της ως διάσημη ζωγράφο μετά τον χωρισμό τους, με έργα στις συλλογές του Μητροπολιτικού Μουσείου Τέχνης και του MoMA στη Νέα Υόρκη. Τον Ιούνιο του 2021, ένας από τους πίνακές της, ο «Paloma à la Guitare» (1965), πουλήθηκε για 1,3 εκατομμύριο δολάρια σε δημοπρασία στον οίκο Sotheby’s.
Ανάμεσα στους μέντορές της ήταν ο σουρεαλιστής ζωγράφος Εντρέ Ρότζντα και η πρώτη της έκθεση σε μια παρισινή γκαλερί έγινε τη χρονιά που γνώρισε τον Πικάσο. Ήταν τότε στα 20 της κι εκείνος 61. Το ζευγάρι απέκτησε δύο παιδιά, τον Κλοντ και την Παλόμα, αλλά χώρισαν το 1953. Το 1964, η έκδοση του βιβλίου της «Ζώντας με τον Πικάσο» γνώρισε τεράστια επιτυχία και μεταφράστηκε σε 16 γλώσσες. Τον παρουσιάζει ως ένα τυραννικό, προληπτικό και εγωιστικό ον. Για εκείνη αυτή η σχέση ήταν «ένα προοίμιο της ζωής (της). Όχι ζωή».
