Η αναζήτηση του ελληνικού στοιχείου μέσα στο πέρασμα των αιώνων.
«Κατοίκησα μια χώρα που ‘βγαινε από την άλλη, την πραγματική, όπως τ’ όνειρο από τα γεγονότα της ζωής μου.
Την είπα κι αυτήν Ελλάδα και τη χάραξα πάνω στο χαρτί να τηνε βλέπω.
Κι έπιασα σιγά σιγά να δένω λόγια σαν διαμαντικά να την καλύψω τη χώρα που αγαπούσα. Μην και κανείς ιδεί το κάλλος. Ή κι υποψιαστεί πως ίσως δεν υπάρχει.»
Οδυσσέας Ελύτης – «Μικρός Ναυτίλος» – απόσπασμα
Πριν λίγες μέρες επέστρεψα από ένα ταξίδι στον Πόντο και την Ανατολική Τουρκία. O Eλληνισμός της Mαύρης Θάλασσας και η Aυτοκρατορία των Kομνηνών, πανέμορφα βουνά που δεν υστερούν σε τίποτα απο τις τις Ελβετικές Άλπεις, οι στέπες του Ανατολικότερου κομματιού της Τουρκίας, σημεία που κατέφυγαν Πόντιοι για να σωθούν από τους διωγμούς ή που τους οδήγησαν μέσω των «ταγμάτων εργασίας». Απομονωμένα οροπέδια, Σελτζουκικά μνημεία και γνωριμία με τους αρχαίους πολιτισμούς του Ουραρτού και της Αρμενίας, αλλά και του Βατούμ, που ανήκει σήμερα στη Γεωργία, τη μυθική Κολχίδα της αρχαιότητας, που ήταν και το όριο του Εύξεινου Πόντου. Υπέροχα τοπία, ιστορικές πόλεις, μία γνωριμία με έναν τόπο, που από την Αρχαιότητα μέχρι τους νεότερους χρόνους, κράτησε την Ελληνικότητα του και γνώρισε το σκληρό πρόσωπο της Ιστορίας. Ξεκινώντας από την Άγκυρα έκανα περίπου 3.000 χλμ μέχρι τη Βαν, στα σύνορα του Ιράν, σε μια εποχή λίγο δύσκολη για ταξίδι στην Τουρκία, λόγω των γνωστών προβλημάτων, αλλά που πραγματικά άξιζε.
