Το καλοκαίρι του 1967, ο Λόιντ Ζιφ (Lloyd Ziff) -σήμερα, καθιερωμένος φωτογράφος και art director στο Λος Άντζελες- φωτογράφισε ένα νεαρό ζευγάρι το οποίο θα αποδεικνυόταν ένα από τα πιο παραγωγικά καλλιτεχνικά ζευγάρια του προηγούμενου αιώνα: τον Ρόμπερτ Μέιπλθορπ και την Πάτι Σμιθ. Οι φωτογραφίες αυτές φιγουράρουν σε ένα άλμπουμ που κυκλοφόρησε πρόσφατα με τίτλο «Desire».
Την υποψιαζόταν ο Ζιφ αυτήν την εξέλιξη των δυο τους; Ναι. «Πηγαίναμε όλοι στη σχολή τέχνης αλλά (αυτοί) ήταν καλλιτέχνες, ήδη» δηλώνει, στο Dazed. Ο Ζιφ είχε γραφτεί στο διάσημο Pratt Institute του Μπρούκλιν κι εκεί γνωρίστηκε με τον συμφοιτητή του, Ρόμπερτ Μέιπλθορπ. Και οι δύο έμεναν σε φτωχικά φοιτητικά διαμερίσματα σε απόσταση σύντομου περίπατου από τη σχολή, ο Ζιφ στο δικό του, ο Μέιπλθορπ σ’ αυτό που μοιραζόταν με την κοπέλα του, την άγνωστη τότε Πάτι Σμιθ.
«Είχαν μια μεγάλη επιθυμία για αναγνώριση, μπορούσες να το νιώσεις» θυμάται ο Ζιφ. Το άλμπουμ που εξέδωσε είναι ένα φωτογραφικό χρονικό εκείνων των ημερών της «νηνεμίας πριν τη θύελλα» στις σταδιοδρομίες τους. Εστιάζει σε δύο στιγμές-κλειδιά, το 1967 και το 1968. Στιγμές που γνωρίζουμε, έχοντας διαβάσει τα απομνημονεύματα της Πάτι, «Just Kids» («Πάτι και Ρόμπερτ» στην ελληνική έκδοση). Μάλιστα, στη διευρυμένη έκδοση των απομνημονευμάτων περιλαμβάνεται όλο το σετ φωτογραφιών που τράβηξε ο Ζιφ το 1968.
Ήταν το 1972 που ο Μέιπλθορπ συνάντησε τον Σαμ Ουάγκσταφ, που θα αποδεικνυόταν μέντοράς του, πάτρονάς του και πρώτος εραστής του, πρώτο βήμα σε έναν δρόμο σεξουαλικής αφύπνισης. «Κατά έναν τρόπο, ο Ρόμπερτ κι εγώ αναγνωρίζαμε κάτι ο ένας στον άλλο… για το οποίο ποτέ δεν κάναμε κουβέντα. Μπορεί κι οι δύο να ήμασταν ομοφυλόφιλοι αλλά, στην πραγματικότητα, κανείς δεν κουβέντιαζε πολύ γι’ αυτό την εποχή “μέσα με τέλη της δεκαετίας του 1960”. Εκτός κι αν ήσουν ιδιαίτερα επιδειξιομανής. Αλλά ο Ρόμπερτ ζούσε με την Πάτι κι εγώ, μια στο τόσο, είχα φιλενάδα, άρα ήταν κάτι για το οποίο δεν μιλούσαμε και πολύ συχνά» εξηγεί ο Ζιφ.
Για τον Λόιντ Ζιφ, οι φωτογραφίες που περιλαμβάνονται στο «Desire» λειτουργούν λίγο σαν χρονοκάψουλα:
«Δεν είναι ότι τις ανέσυρα από το συρτάρι ή κάτω απ’ το κρεβάτι, 50 χρόνια μετά. Είχα συνείδηση της ύπαρξής τους όλα αυτά τα χρόνια, αλλά δεν έκανα τίποτα μ’ αυτές» απολογείται, σχεδόν. «Είναι, πράγματι, ικανοποίηση κι όμορφο συναίσθημα να σκέφτομαι ότι έκανα κάτι για το οποίο ενδιαφέρεται ο κόσμος, και το έκανα έπειτα από τόσα χρόνια. Δεν είναι μόνο επειδή ο Ρόμπερτ και η Πάτι έγιναν θρυλικές φιγούρες στον κόσμο της τέχνης, αλλά κι επειδή και οι φωτογραφίες είναι πολύ καλές» εκμυστηρεύεται, μ’ αφορμή την έκδοση του «Desire».
