Από το 1984 έως το 1989 ταξίδεψε μόνος σε όλη τη «Γηραιά» ήπειρο και γύρισε στην Ελλάδα με χιλιάδες «κλικ» κλεισμένα ερμητικά στις φοιτητικές του βαλίτσες. Χιλιάδες φωτογραφίες με τις οποίες «ταξιδεύουν» όλοι όσοι τις αντικρίζουν σε μια …άλλη Ευρώπη. Πώς να ήταν -για παράδειγμα- η ζωή πριν από την πτώση του Τείχους, όταν ο κόσμος ζούσε χωρισμένος «στα δύο» σ’ αυτή τη γωνιά του πλανήτη; Η φωτογραφία είναι «ένα μέσο που μας “ταξιδεύει” σε μια κάποια απάντηση στην ερώτηση αυτή», σχολιάζει, μιλώντας στον ραδιοφωνικό σταθμό του Αθηναϊκού/Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων «Πρακτορείο 104,9 FM» ο Κωνσταντίνος Πίττας, δίνοντας το στίγμα του ταξιδιού του. Ένα ταξίδι που ξεκίνησε, όπως αφηγείται, από το σοκ που προκαλούσε στην ψυχή του αυτός ο χωρισμός της Ευρώπης σε στρατόπεδα.
«Είχα -νεαρός πολύ τότε- δει την Ευρώπη χωρισμένη στα δύο. Χωρισμένη, μάλιστα, από ένα τείχος που δεν ήταν μόνο στο Βερολίνο αλλά ξεκινούσε από τη Βαλτική και έφτανε στη Μαύρη Θάλασσα, και είχα πάθει ένα σοκ. Δεν μπορούσα να πιστέψω πως συμβαίνει αυτό», λέει ο κ. Πίττας, περιγράφοντας τον τρόπο με τον οποίο βίωνε τις εξελίξεις και το αίσθημα που τον οδήγησε σε ένα τολμηρό ταξίδι μέσα από το εικονοσκόπιο της φωτογραφικής μηχανής του.
Η Ευρώπη μέσα από 30.000 καρέ
Το νεανικό ταξίδι με λιγοστά έξοδα και χωρίς κάποιον ιδιαίτερο σχεδιασμό οδήγησε σε μια ασταμάτητη διαδρομή με Interail και σε 30.000 ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Ο στόχος του κ. Πίττα ήταν να δει τους Ευρωπαίους πίσω και από τις δύο πλευρές του «Σιδηρού Παραπετάσματος»… «Στους νέους ανθρώπους υπάρχει ένας ιδεαλισμός. Δεν μπορούσα να φανταστώ τον λόγο για τον οποίο συμβαίνει αυτό, το να υπάρχουν τα ηλεκτροφόρα καλώδια, το ότι δεν μπορούν οι άνθρωποι να ταξιδέψουν από την μία “ πλευρά” στην άλλη», αναφέρει ο κ. Πίττας, που αξιοποίησε το αθώο προφίλ του χαμογελαστού ταξιδευτή για να τραβάει τα καρέ του και να μην βομβαρδίζεται από ερωτήσεις από τους λαούς που επισκέπτεται και τα καθεστώτα των χωρών. «Με συνέλαβαν μεν δύο φορές αλλά γενικότερα δεν είχα πολλά προβλήματα αφού κανείς δεν προσέχει ένα 20χρονο παιδί με μια πολύ μικρή φωτογραφική μηχανή», εξιστορεί ο ερασιτέχνης φωτογράφος.
Το τέλος, μάλιστα, της φωτογραφικής του διαδρομής είχε κι έναν συμβολισμό αφού ο νεαρός ταξιδευτής έβγαλε την τελευταία φωτογραφία στο Τείχος του Βερολίνου, μία μόλις μέρα μετά την πτώση του. «Δεν ξέρω αν το πέτυχα, σε όλο το ταξίδι όμως ήθελα να κάνω να φαίνεται ο κόσμος “ ένα”, να φαίνονται από τις φωτογραφίες οι άνθρωποι όλοι μαζί», τονίζει ο κ. Πίττας.
Η ανακάλυψη, η «εξόρυξη» των εικόνων, το ντοκιμαντέρ
Επί 25 ολόκληρα χρόνια, τα αρνητικά των φωτογραφιών παρέμεναν ξεχασμένα σε κουτιά, όταν ο κ. Πίττας αποφάσισε να τα ανασύρει και μαζί τις μνήμες του ταξιδιού και μιας άλλης Ευρώπης, που ήταν πλέον μακρινό παρελθόν… «Τα είχα βάλει σε μια αποθήκη και τα είχα ξεχάσει. Τα βρήκα το 2014 και κατάλαβα πως δεν είχα πετάξει το υλικό. Μέρος των φωτογραφιών εντάχθηκε σε ένα βιβλίο που έβγαλα μόνος το 2015 και παραδόξως είχε μεγάλη επιτυχία και η συνέχεια ήταν η εικόνα», εξηγεί ο κ. Πίττας, που συνεχίζει και σήμερα την …εξόρυξη καρέ από τα 30.000 «κλικ» εκείνου του ταξιδιού για ένα νέο βιβλίο αλλά και εκθέσεις.
Το ταξίδι της δεκαετίας του ’80 πίσω από το «Σιδηρούν Παραπέτασμα» έμελλε όμως να γίνει και βίντεο. Έτσι, το φωτογραφικό αυτό ταξίδι έδωσε την αφορμή για ένα ντοκιμαντέρ στο οποίο «καταγράφεται ένα ταξίδι σε πέντε χώρες στην Ευρώπη», το οποίο θα προβληθεί από τη δημόσια τηλεόραση, μέσα στο φθινόπωρο κατά τις εκτιμήσεις του κ. Πίττα.
Όσο για το νόημα αυτής της προσωπικής ιστορίας, ο δημιουργός επιμένει πως είναι μια μονάδα: «το ντοκιμαντέρ και οι φωτογραφίες τότε είναι κάτι που δεν έγινε για μένα. Το “ θέμα” δεν είμαι εγώ. Το θέμα είναι η Ευρώπη, αυτό δηλαδή στο οποίο ήθελα πάντα να εστιάσω» , καταλήγει.
Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ
