Ο Αντώνης Κιαουρτζής κάνει κάτι πολύ ιδιαίτερο, δημιουργεί τρισδιάστατους πίνακες με φόντο τις παιδικές αναμνήσεις που χαράχτηκαν στην μνήμη μας, είτε παιχνίδια, είτε ηλεκτρονικά, είτε κινούμενα σχέδια. Η ενασχόληση του για έναν πίνακα μπορεί να διαρκέσει ώρες ακόμη και μέρες, μα είναι υπερήφανος για το αποτέλεσμα.
Του Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλου
Πως ασχολήθηκε με αυτό; Ίσως ήταν πεπρωμένο καθώς έμεινε άνεργος και έπρεπε να κάνει κάτι, κι έτσι συνδύασε την αγαπημένη του ασχολία με τα όνειρα του και τις ωραίες εικόνες που κουβαλούσε μέσα του από παιδί και δημιούργησε το pixelart.gamecrafts αξιοποιώντας κυρίως την πλατφόρμα του Instagram.
Ο ίδιος μιλά στη Ζούγκλα και τονίζει πως μέσα από ένα εργασιακό αδιέξοδο βρήκε μια άλλη δίοδο που τον κάνει να νιώθει έντονα τα συναισθήματα της χαράς και της δημιουργίας.
Οι δημιουργίες σου είναι ιδιαίτερες, είναι πίνακες τρισδιάστατοι που έχουν να κάνουν με τις αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων. Πως ξεκίνησες αυτό το εγχείρημα;
«Ήταν απλά μία σκέψη που ξεκίνησε να παίρνει μορφή αρκετά χρόνια μετά! Πολλές φορές το αδιέξοδο στο εργασιακό περιβάλλον της χώρας μας σου δίνει το κίνητρο να πειραματιστείς με νέες ιδέες . Δοκίμασα πολλά αλλά αυτό που έκανε την διαφορά στο συγκεκριμένο εγχείρημα ήταν ότι για πρώτη φορά έκανα κάτι που αγαπούσα.
Χρειάζεται τεράστια υπομονή και ακρίβεια για την ολοκλήρωση του κάθε έργου , από την επεξεργασία στο Photoshop μέχρι το κόψιμο , το στήσιμο και την συναρμολόγηση. Όλα γίνονται στο χέρι και δεν μεσολαβεί κανένα μηχάνημα στην όλη διαδικασία . Γενικά προτιμώ την ποιότητα έναντι της ποσότητας. Θέλω αυτός που θα πάρει στα χέρια του ένα κάδρο μου να καταλάβει αμέσως με πόσο μεράκι δημιουργήθηκε. Αρχικά είχα κάποια ερεθίσματα από το εξωτερικό όπου έτυχε να δω σε ιστοσελίδες κάποιες κατασκευές επιτραπέζιων διοραμάτων του Β παγκοσμίου πολέμου και αναρωτήθηκα αν θα μπορούσα να φτιάξω ο ίδιος μία αναπαράσταση ενός βιντεοπαιχνιδιού αλλά δεν ήξερα τον τρόπο. Μετά από μήνες ερευνών και δοκιμών κατέληξα ότι ο καλύτερος τρόπος θα ήταν να γίνει μέσα σε ένα βαθύ κάδρο ώστε να δίνει την ψευδαίσθηση ότι βλέπεις μία οθόνη. Η αγάπη μου για τα ρετρό βιντεοπαιχνίδια , την ποπ κουλτούρα και γενικά για τις δεκαετίες του 80&90 σε συνδυασμό με τις γνώσεις μου πάνω στους υπολογιστές και την φωτογραφία έδεσαν αρμονικά και προέκυψε αυτό το αποτέλεσμα πρώτα ως χόμπι και μετέπειτα ως η κύρια δουλειά μου. Κάθε δημιουργία μου είναι μία ευκαιρία για μένα να γυρίσω πίσω σε εποχές αγνές και χαρούμενες. Είναι ότι πιο κοντινό σε ένα ταξίδι στον χρόνο!».
Από σούπερ-Μάριο, Βόλτρον, έως πακ-μαν… σε ξαφνιάζει ο κόσμος με αυτά που σου ζητάει;
«Πλέον με εκπλήσσει ευχάριστα θα έλεγα ! Είναι μοναδικό το να βλέπω κόσμο από όλες τις ηλικίες να παίρνει τόσο μεγάλη χαρά κρατώντας στα χέρια του κάτι που έχει μεγάλη συναισθηματική αξία γι’ αυτόν! Δεν υπάρχει περιορισμός στην θεματολογία , οτιδήποτε είναι αποτυπωμένο σε μια εικόνα μπορώ να το μετατρέψω σε 3D διόραμα είτε αυτό είναι ένα βιντεοπαιχνίδι , είτε ένα τοπίο , είτε ένα κατοικίδιο , είτε κάποιος ήρωας, είτε λογότυπο επιχείρησης κτλ. , πραγματικά κανένας περιορισμός. Ήταν ιδιαίτερα συγκινητικό όταν ένας παιδικός μου φίλος και συμμαθητής μου ζήτησε να φτιάξω σε διόραμα το έμβρυο του μικρού Αλέξανδρου που αποτελεί και την πρώτη του φωτογραφία πριν γεννηθεί!».
Αλήθεια ποιοι είναι οι παιδικοί ήρωες που σε σαγήνευαν όταν εσύ ήσουν μικρός;
«Έχω γεννηθεί στις αρχές της δεκαετίας του 80 (1981) , τότε που η τηλεόραση έδειχνε θρυλικά καρτούν (άνιμε) που άφησαν το στίγμα τους για πάντα και είναι επίκαιρα ακόμα και σήμερα ! Λάτρευα να βλέπω Thundercats , He-Man, Καμπαμαρού, Saber Rider, G.I. JOE και πάρα πολλά άλλα… Η μεγαλύτερη αδυναμία μου όμως ήταν στον Jumaru και στον Voltron που ήταν και τα αγαπημένα μου!».
Τελικά έχουμε ανάγκη να φέρνουμε στο φως τη χαμένη μας παιδικότητα;
«Ο καθένας μας προσπαθεί να φτιάξει τον μικρόκοσμο του με τέτοιο τρόπο ώστε να βρίσκει σημεία διαφυγής από την ασχήμια της καθημερινότητας και του σύγχρονου τρόπου ζωής. Η επιστροφή σε συνήθειες της παιδικής μας ηλικίας είναι ένα από αυτά . Κάποιοι, ανάμεσα τους και εγώ δεν έχουν χάσει ποτέ αυτήν την παιδικότητα , είναι τρόπος ζωής και δεν μπορούν να φανταστούν κάτι διαφορετικό , βγαίνει αυθόρμητα και είναι πηγή ενέργειας, χαράς και αισιοδοξίας. Για τους υπόλοιπους αρκεί ένα μικρό ερέθισμα την κατάλληλη στιγμή στο κατάλληλο σημείο για να ξαναζήσουν συναισθήματα που νόμιζαν ότι έχασαν. Το να κοιτάς έναν άνθρωπο μεγαλύτερης ηλικίας να ανακαλύπτει ξανά το παιδί μέσα του έχει ανεκτίμητη αξία και πολλαπλά οφέλη στην υγεία. Θα μπορούσα να πω ότι βιώνεις ακαριαία κάτι που αψηφά των χώρο και τον χρόνο! Μαγεία…!!».
Ποιος είναι ο δικός σου αγαπημένος πίνακας και γιατί;
«Έχω φτιάξει πολλά αγαπημένα θέματα στο πέρασμα των χρόνων και με τα περισσότερα από αυτά έχω προσωπικές εμπειρίες από τα Arcade μηχανήματα της εποχής είτε από τις πρώτες οικιακές παιχνιδομηχανες. Όμως θα ξεχωρίσω ένα από τα πιο πρόσφατα! Το διόραμα του Pac-Man ! Η φιγούρα και μόνο του συγκεκριμένου ήρωα ανασύρει όμορφα χρόνια και μερικές από τις πιο αγαπημένες gaming αναμνήσεις μου ως μικρό παιδί…Ποτέ δεν μπορείς να πεις όχι για λίγο ακόμα Pac-Man! ο χαρακτηριστικός ήχος από τις τελίτσες , οι λαβύρινθοι , τα φαντάσματα και η ταχύτητα στον χειρισμό ζωντανεύουν όλα ξανά μπροστά μου απλά κοιτώντας το κάδρο! Βέβαια ήταν ίσως το πιο απαιτητικό που έχω κάνει έως τώρα με πάνω από 25 ώρες δουλειάς και μηδενική ανοχή στο περιθώριο λάθους , ειδικά στο στάδιο του σχηματισμού της πίστας. Βγήκε πολύ όμορφο το αποτέλεσμα αλλά σίγουρα θα αργήσω πολύ να το ξανακάνω για κάποιον άλλο, ακόμα και για εμένα που θα το ήθελα στον τοίχο μου!».
Είσαι από τη Ρόδο, πως θα χώραγες το νησί σου σε έναν πίνακα, θα έκανες τον Κολοσσό, τι θα έφτιαχνες;
«Πραγματικά με τόσο πλούσια ιστορία και αμέτρητα αξιοθέατα θα δυσκολευόμουν να επιλέξω ! Σίγουρα θα ήθελα να περιλαμβάνει στοιχεία όπως ο ήλιος και η θάλασσα σε συνδυασμό είτε με τον κολοσσό της Ρόδου στην είσοδο του λιμανιού, είτε με τα μεσαιωνικά τείχη της παλιάς πόλης και το παλάτι του Μεγάλου Μαγιστρου. Εναλλακτικά κάτι σχετικό με την Ακρόπολη της Λίνδου ή την παραλία της Παναγιάς Τσαμπίκας με το επιβλητικό μοναστήρι στην κορυφή του βουνού! Θα επικεντρωνόμουν σε ένα σημείο την φορά ώστε να αναδείξω την ομορφιά του και να του δώσω την σημασία που του αρμόζει. Είναι ένα project που έχω ήδη στο μυαλό μου πολύ καιρό και ευελπιστώ να πάρει μορφή».
