Τριάντα εννέα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τον θάνατο του Νικήτα Πλατή, ο οποίος υπήρξε ένας από τους αγαπημένους δευτερορολίστες του ελληνικού κινηματογράφου.
Πραγματικό πολυεργαλείο, με μεγάλο ταλέντο, που τον βοήθησε να παίξει πολλούς ρόλους αν και περισσότερο τυποποιήθηκε σε αυτούς του νευρικού αλλά καλόκαρδου μεσήλικα. Μάλιστα, πρωταγωνίστησε με επιτυχία και στην ταινία «Τέντι Μπόι Αγάπη Μου», στον ρόλο του απόμαχου πατέρα που θέλει να ξαναρχίσει τη ζωή του, κόντρα σε όλα τα παιδιά του. Έπαιξε, πάντα με επιτυχία, σε πάνω από 100 ταινίες, ενώ η καλύτερη ερμηνεία του ήταν σίγουρα στο «Φωνάζει ο Κλέφτης», στον ρόλο του αστυνομικού διοικητή, που ανακρίνει τον Ντίνο Ηλιόπουλο, ο οποίος κατηγορείται ως αναρχικός. Η ευκολία με την οποία με ένα βλέμμα περνούσε από τον χαρακτήρα του σκληρού αστυνομικού σε αυτόν του καλόκαρδου συμπονετικού υπηρέτη του νόμου πραγματικά εκπληκτική.
Ο Νικήτας Πλατής ξεκίνησε ως επιθεωρησιογράφος και ηθοποιός σε περιοδεύοντες θιάσους (μπουλούκια) και σε σχετικά μεγάλη ηλικία εξελίχτηκε σε έναν από τους πιο γνωστούς καρατερίστες του ελληνικού εμπορικού κινηματογράφου.
Τα πρώτα καλλιτεχνικά του βήματα
Ο Νικήτας Πλατής γεννήθηκε το 1912 στην Αμοργό και ήταν γιος του δασκάλου Μάρκου Πλατή. Έχοντας εγκατασταθεί στην Αθήνα στα τέλη της δεκαετίας του 1920, ξεκίνησε την καλλιτεχνική του διαδρομή από το θέατρο ως επιθεωρησιογράφος και στη συνέχεια ως ηθοποιός σε «μπουλούκια» και σε μικρούς θιάσους της αθηναϊκής περιφέρειας.
Χαρακτηριστικοί είναι οι τίτλοι διάφορων επιθεωρησιακών σκετς που είχε γράψει στις περιηγήσεις του ανά την ελληνική επαρχία, όπου φαινόταν η προσπάθεια των τότε περιπλανόμενων θιάσων να είναι αρεστοί και αγαπητοί παντού: «Αγρινιώτισσα», «Καλησπέρα, Γιάννενα», «Γεια σου, Πύργο», «Μπράβο, Αμαλιάδα» κ.ά.
Από τους πιο γνωστούς δευτερορολίστες του ελληνικού κινηματογράφου
Ο Νικήτας Πλατής έπαιξε σχεδόν σε κάθε θεατρικό είδος, από κωμωδία και δράμα έως μουσική κωμωδία και επιθεώρηση. Συνεργάστηκε με σπουδαίους ηθοποιούς, όπως ο Βασίλης Αυλωνίτης, ο Κυριάκος Μαυρέας, ο Μίμης Κοκκίνης, ο Ντίνος Ηλιόπουλος, ο Μίμης Φωτόπουλος, η Κατερίνα Ανδρεάδη (Κυρία Κατερίνα). Στις αρχές του ’50 είχε θίασο με τη θρυλική Ζωζώ Νταλμάς.
Το 1958, σε ηλικία 46 ετών, πρωτοεμφανίστηκε στον κινηματογράφο με ένα μικρό ρόλο στην κωμωδία του Αλέκου Σακελλάριου «Η κυρά μας η μαμμή». Από εκεί και για τα επόμενα 20 χρόνια, έγινε ένας από τους αγαπημένους δεύτερο-τριτορολίστες του ελληνικού σινεμά, ενσαρκώνοντας κάθε είδους ρόλους, κυρίως σε κωμωδίες.
Κάποιες από αυτές τις ερμηνείες του έχουν μείνει κλασικές, όπως του τρόφιμου της ψυχιατρικής κλινικής στην ταινία «Ο φίλος μου ο Λευτεράκης» (1963), του κλεφτοκοτά στη «Χαρτοπαίχτρα» (1964), του τοκογλύφου στο «Υπάρχει και φιλότιμο» (1965), του χήρου πατέρα στο «Τέντι μπόυ… αγάπη μου» (1965), του αστυνόμου στο «Φωνάζει ο κλέφτης» (1965), του δειλού εργαζόμενου στο έργο «Η κόρη μου η σοσιαλίστρια» (1966) και βέβαια το πέρασμά του από τα «5.000 ψέματα» (1966).
Οι τηλεοπτικές εμφανίσεις
Στην τηλεόραση έκανε το ντεμπούτο του με τη σειρά «Μπαλσόι Ιβάν και Μπιγκ Τζον» (ΥΕΝΕΔ, 1972), την πρώτη τηλεοπτική δουλειά του σκηνοθέτη Βασίλη Γεωργιάδη. Ήταν από τα βασικά στελέχη της θρυλικής τηλεοπτικής σειράς «Μεθοριακός Σταθμός» (ΥΕΝΕΔ, 1974-1981). Ερμήνευε τον ρόλο του κοινοτάρχη του χωριού που συχνά χρησιμοποιούσε τη λέξη «σουρ» (sure) για να κάνει επίδειξη των γνώσεών του στην αγγλική γλώσσα.
Ο Νικήτας Πλατής πέθανε στις 14 Νοεμβρίου 1984 στην Αθήνα, σε ηλικία 72 ετών. Είχε νυμφευτεί δύο φορές και η μία από τις συζύγους του ήταν η ηθοποιός Γκόλφω Μπίνη (1904-1989).
