«Ονειρεύτηκα μια υποβλητική αφήγηση της Οδύσσειας» δηλώνει ο Γιάννης Αγγελάκας και έρχεται, για πρώτη φορά, στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση από τις 21 Δεκεμβρίου έως τις 28 Ιανουαρίου, με ένα υβριδικό θέαμα που δεν είναι συναυλία ούτε παράσταση. Είναι μια μουσική κατάβαση σε ένα παράλληλο σύμπαν. Μια μουσική και αισθητική εμπειρία, η οποία μας ωθεί να αντιληφθούμε πόσο ιερός και σημαντικός είναι ο χρόνος που μας έχει δοθεί σε αυτή τη ζωή.
H «Nέκυια» είναι μια μοναδική εμπειρία θέασης και ακρόασης της πιο υποβλητικής ραψωδίας του ομηρικού έπους, με τον κορυφαίο δημιουργό της ελληνικής ροκ σκηνής, Γιάννη Αγγελάκα, στη μουσική, τον ίδιο και την Όλια Λαζαρίδου στην αφήγηση από σκηνής και τον ανερχόμενο πανευρωπαϊκά χορογράφο και σταθερό συνεργάτη της Στέγης, Χρήστο Παπαδόπουλο, στη σκηνοθεσία. Στις 21 Δεκεμβρίου, τη μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου, μας καλούν να ξεκινήσουμε τη κατάβασή μας στο πιο απόκοσμο, μυστικιστικό και σχεδόν αποκρυφιστικό ομηρικό τοπίο: εκείνο της ραψωδίας «λ», όπου περιγράφεται η κάθοδος του Οδυσσέα στον Άδη.
Όπως αναφέρει το δελτίο τύπου της παραγωγής, «ο θεατής δεν προσκαλείται σε μια συνηθισμένη παράσταση χορού ή θεάτρου. Δεν παρακολουθεί μια συναυλία, αλλά μια ηχοτροπική κατάσταση σαν τελετή. Μια ξεχωριστή εμπειρία “κάθoδο”, με συνοδοιπόρους τη μουσική σύνθεση του Αγγελάκα και τις εικόνες του Παπαδόπουλου. Μαζί με τους αφηγητές, Αγγελάκα και Λαζαρίδου, δύο μουσικοί, τέσσερις γυναικείες φωνές και ο ηχητικός σχεδιασμός του Coti K. μάς συντροφεύουν σε μια surround κατάβαση στον Άδη, στο θυμικό και στον εαυτό μας».
Ο Γιάννης Αγγελάκας αναφέρει για τη δημιουργία του πρότζεκτ: «Ξεκίνησα πριν 15 χρόνια να διαβάζω, με παρότρυνση της Όλιας Λαζαρίδου, τα ομηρικά έπη από τις μεταφράσεις του Δημήτρη Μαρωνίτη και μαγεύτηκα συνειδητοποιώντας πόσο πρωτοποριακά, πόσο μπροστά ακόμα κι από την εποχή μας είναι αυτά τα υπεράνθρωπα κείμενα. Θα μου πείτε, μετά τα 45 μου ανακάλυψα την Αμερική; Τι να κάνω; Η εμπειρία μου από το σχολείο και την “ελληνική” εκπαίδευση με είχαν απομακρύνει, όπως τους περισσότερους από μας, από το χρυσάφι τους. Ακόμα και σήμερα δεν χωράει στο μυαλό μου το πώς γίνεται αυτά τα πρώτα καταγεγραμμένα λογοτεχνήματα της αρχαιότητάς μας να φαντάζουν αξεπέραστα και να έχουν στοιχειώσει για τα καλά τον Δυτικό πολιτισμό και την παγκόσμια τέχνη (λογοτεχνία, κινηματογράφο κ.ά.). Η Όλια, πάλι, όταν είδε πως γοητεύτηκα απ’ όλα αυτά, μου πρότεινε να κάνουμε μουσική παράσταση τη Νέκυια. Ξεκίνησα πριν καμιά δεκαετία να δοκιμάζω ατμόσφαιρες, μαζί με τα κορίτσια του πολυφωνικού σχήματος Διώνη, που είχαμε συνεργαστεί στο σάουντρακ της “Ψυχής Βαθιάς” του Παντελή Βούλγαρη. Είχα ήδη φανταστεί τον τρόπο που ήθελα να γίνει και έτσι το εγκατέλειψα, μιας και αυτό που φαντάστηκα ήταν πολύπλευρο, πολυδάπανο και ουσιαστικά ανέφικτο για τα δεδομένα της χώρας μας. Με παρότρυνση, αυτή τη φορά, του Παύλου Παυλίδη, πήγα το φθινόπωρο του ‘22 στα γραφεία της Στέγης να προτείνω το παλιό σχέδιο της Νέκυιας. Εκεί έζησα μια εξωγήινη ή, μάλλον, εξωελληνική εμπειρία, όπου βρέθηκα με τρεις ανοιχτούς, ζεστούς και ευγενικούς ανθρώπους (την Αφροδίτη [Παναγιωτάκου], τον Δημήτρη [Θεοδωρόπουλο] και τη Θεοδώρα [Καπράλου]) να ακούν, να γοητεύονται και να ενεργοποιούνται με την ιδέα μου. Αργότερα, η Αφροδίτη, όταν ψάχναμε να βρούμε τον σκηνοθέτη της Νέκυιας, μου έστειλε το βίντεο του “Larsen C”, μιας χορευτικής παράστασης του Χρήστου Παπαδόπουλου που ως τότε δεν είχα ακούσει ούτε είχα δει τίποτα από αυτόν. Όταν τέλειωσε το βίντεο, χωρίς δεύτερη σκέψη και ενθουσιασμένος, απάντησα στην Αφροδίτη: “Αυτός είναι ο άνθρωπός μας! Εύχομαι να δεχτεί την πρότασή μας”».
Ο Χρήστος Παπαδόπουλος, που έχει αναλάβει τη σκηνοθεσία της «Νέκυιας», αναφέρει: «Ο Γιάννης Αγγελάκας, με τη μουσική του, μας προτείνει μια κατάβαση. Η Νέκυια είναι τόπος συνάντησης. Με αυτούς που έφυγαν και με τον εαυτό μας. Κατεβαίνουμε μαζί και εξερευνούμε τα σκοτάδια. Παίζουμε εκεί μέσα και γελάμε!».
Η Όλια Λαζαρίδου, που αφηγείται στη σκηνή τη «Νέκυια», μαζί με τον Γιάννη Αγγελάκα, σχολιάζει: «Μια βόλτα στον Άδη -που είναι η Νέκυια- και μάλιστα με την προοπτική της ανόδου ξανά στο φως, είναι μια πολύ ελκυστική προοπτική. Πόσο μάλλον όταν βρίσκεσαι στο πλάι ενός σύγχρονου ραψωδού των καιρών μας, όπως είναι ο Γιάννης Αγγελάκας. Χαίρομαι που, παρά τη μακρά μου πορεία στο θέατρο, υπάρχουν ακόμα πράγματα να μαθαίνω».
Πληροφορίες: Εδώ
