Είχαν περάσει τέσσερα χρόνια από τον θρίαμβο της Ρώμης. Ο Κάσιους Μαρσέλους Κλέι είχε ασπαστεί τον Ισλαμισμό και απαιτούσε απ΄όλους να τον αποκαλούν «Αδελφό» Μοχάμεντ Άλι. Σε ηλικία 22 ετών στέφθηκε για πρώτη φορά παγκόσμιος πρωταθλητής βαρέων βαρών, νικώντας με τεχνικό νοκ άουτ τον Σόνι Λίστον στο Μαϊάμι Μπιτς. Ηταν 25 Φεβρουαρίου του 1964…
Όλες οι μεγάλες μορφές του αθλητισμού έχουν τη δική τους ιστορία, που μοιάζει με παραμύθι. Για τον Άλι τα πάντα ξεκίνησαν από ένα κλεμμένο ποδήλατο, το 1954 στο Λούισβιλ του Κεντάκι. Ο 12χρονος Κάσιους αποφάσισε να «εκδικηθεί» αυτόν τον τύπο που τού έκλεψε το ποδήλατο και πήγε σ΄ένα γυμναστήριο. «Θα πρέπει πρώτα να μάθεις μποξ» του είπαν και λίγες εβδομάδες αργότερα ο μικρός έδωσε τον πρώτο του αγώνα εναντίον του…κλέφτη! Και τον κέρδισε…
Το 1960 στη Ρώμη, μόλις στα 18 του, ο γιος του Κάσιους του πρεσβύτερου και της Οντέσα κατακτά το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο. Όμως, οι κοινωνικές διακρίσεις που επικρατούσαν τότε, δεν άφηναν μακριά από τα «πλοκάμια» τους ούτε έναν Ολυμπιονίκη. Κατά το διάστημα της προετοιμασίας του για τον αγώνα με τον Λίστον, ο Κλέι συναντήθηκε με τον Μάλκολμ Χ, εκπρόσωπο των Ισλαμιστών, και μέσα σε λίγες ημέρες αποφάσισε να αλλάξει το όνομά του σε Κάσιους Χ, όπου το γράμμα «Χ» αντιπροσωπεύει το επώνυμο που στερήθηκαν οι προγονοί του, όταν μεταφέρθηκαν ως σκλάβοι στις ΗΠΑ πριν από αιώνες.
Σύντομα «βαφτίστηκε» Μοχάμεντ Άλι, υπό την καθολική αποδοκιμασία των Αμερικανών που δεν μπορούσαν να συμβιβαστούν με τη στάση του. Αντίθετα, βρήκε πολλούς συμμάχους όταν το 1967 αρνήθηκε να παρουσιαστεί στον στρατό για να πολεμήσει στο Βιετνάμ, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Δεν έχω κανένα πρόβλημα μ΄αυτούς τους Βιετκόγκ…» Όμως, αυτό είχε ως συνέπεια να χάσει την άδεια του επαγγελματία πυγμάχου. Του αφαίρεσαν τη ζώνη του πρωταθλητή, του πήραν το διαβατήριο, τον έφεραν στα πρόθυρα πενταετούς φυλάκισης. Όμως, ο Μοχάμεντ Άλι προετοίμαζε την επιστροφή του, όταν το κλίμα θα είχε αναστραφεί…
Αυτό έγινε στις αρχές της επόμενης δεκαετίας και το 1970 ο Άλι αντιμετώπισε τον Τζο Φρέιζερ στο «Μάντισον Σκουέρ Γκάρντεν» της Νέας Υόρκης. Πάλεψε σκληρά, αλλά έχασε, αφού η απουσία 2,5 χρόνων από τα ριγκ τον είχε βγάλει εκτός ρυθμού. Ο διάσημος «χορός» του, η κίνηση των ποδιών που ήταν το μεγάλο του πλεονέκτημα, έπρεπε να ανακτηθεί.
Η μεγάλη ευκαιρία παρουσιάστηκε το 1974, όταν ο γνωστός μάνατζερ Ντον Κινγκ συμφώνησε με την κυβέρνηση του (πρώην) Ζαϊρ να φιλοξενηθεί στην Κινσάσα ο αγώνας για τον τίτλο των βαρέων βαρών, ανάμεσα στον Άλι και τον Τζορτζ Φόρμαν. Πριν τον αγώνα, ο Άλι φρόντισε να υπενθυμίσει σε όλους ότι δεν είχε αλλάξει τα «πιστεύω» του: «Κανείς δεν ήξερε την Κορέα μέχρι που έγινε ο πόλεμος. Κανείς δεν ήξερε το Βιετνάμ μέχρι τον πόλεμο. Κανείς δεν ήξερε το Ζαΐρ μέχρι να αγωνισθώ εγώ σε αυτήν τη χώρα. Και σας διαβεβαιώνω ότι πήρα πολύ λιγότερα χρήματα, απ΄όσα δαπανούνται για έναν πόλεμο».
Τότε, το 1974, όσοι βρέθηκαν στην Κινσάσα παρακολούθησαν ίσως τον καλύτερο αγώνα στην ιστορία της επαγγελματικής πυγχαμίας. Μια αναμέτρηση που έμεινε στα χρονικά ως «Ομοβροντίες στη ζούγκλα» (Rumble in the Jungle), με τον Φόρμαν να «σφυροκοπά» ασταμάτητα για επτά γύρους τον παγκόσμιο πρωταθλητή. Η επιστροφή του Άλι στον όγδοο γύρο, ήταν κάτι το πρωτόγνωρο και ανεπανάληπτο, αφού «εξερράγη» σαν βραδυφλεγής βόμβα και με διαδοχικά χτυπήματα πέταξε τον Φόρμαν στο καναβάτσο, υπό τις ιαχές χιλιάδων Αφρικανών, που θεωρούσαν τον Άλι «δικό τους άνθρωπο»: «Ali Bomaye», «Άλι, σκότωσέ τον…»
Ο Μοχαμεντ Άλι ολοκλήρωσε την καριέρα του με 56 νίκες (37 με νοκ άουτ) και 5 ήττες. Σε όλη αυτή τη διαδρομή είχε δίπλα του (κάποια από) τις τρεις συζύγους του και τα εννέα παιδιά του
Όσο σπουδαίος ήταν μέσα στα ριγκ, τόσο…σπάταλος αποδείχθηκε στην προσωπική του ζωή, γεγονός που τον ανάγκασε να αγωνίζεται μέχρι τα 38. Ο τελευταίος αγώνας του, το 1980 εναντίον του Τρέβορ Μπρέμπικ, ήταν μια ταπείνωση για τον Μοχάμεντ Άλι. Οχι μόνο επειδή γνώρισε την ήττα από έναν πυγμάχο που σήμερα ελάχιστοι θυμούνται, όσο γιατί τα πρώτα συμπτώματα της νόσου Πάρκινσον είχαν αρχίσει να διαφαίνονται, στην κίνηση και την ομιλία του. Δύο χρόνια αργότερα, η ιατρική διάγνωση επιβεβαίωσε την τραγωδία και έχει μείνει σε όλους ανεξίτηλη η εικόνα του Άλι να ανάβει, με χέρια τρεμάμενα, τη φλόγα στην Ατλάντα, στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 1996.
Κατόρθωσε να ζήσει με αξιοπρέπεια 20 χρόνια ακόμα και απεβίωσε σε νοσοκομείο της Αριζόνα από σηπτικό σοκ στις 2 Ιουνίου του 2016.
Ξέρατε ότι..:
Το 1967, στον τελευταίο αγώνα πριν του αφαιρεθεί η άδεια επαγγελματία πυγμάχου, ο Μοχάμεντ Άλι αντιμετώπισε τον Έρνι Τέρελ. Στο (παραδοσιακά… επεισοδιακό) ζύγισμα και τη συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε, ο Τέρελ για να τον «πικάρει» τον αποκαλούσε συνεχώς «Κλέι». Ο Άλι δεν το ξέχασε και όταν, στον μεταξύ τους αγώνα, τον… ξάπλωσε στον 5ο γύρο, πήγε από πάνω του και φώναξε: «Πώς με λένε; Πές μου πώς με λένε;»
Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ
