Ο Χρήστος Αλεξάνδρου επανήλθε στο μουσικό προσκήνιο με ένα τραγούδι που αγαπήθηκε ιδιαίτερα, το «Στον ίδιο δρόμο». Επίσης, πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε και το remix ενός παλαιότερου τραγουδιού του, με τίτλο «Άμα γίνεται».
Χρήστο, τι σε ώθησε να επιστρέψεις δυναμικά στα μουσικά πράγματα;
Είχα την ευκαιρία, και τον χρόνο, να μπω στο στούντιο και να «πειραματιστώ» με ιδέες και μελωδίες που είχαν συσσωρευτεί. Αφού οι ζωντανές εμφανίσεις είχαν μπει σε παύση, βρήκα αφορμή να επιμεληθώ όλων των μερών της σύνθεσης και της παραγωγής, που παλαιότερα δεν γινόταν. Όταν λοιπόν ολοκλήρωνα ένα κομμάτι, δεν χρειαζόταν να περιμένω για την κυκλοφορία ενός ολοκληρωμένου δίσκου… Το κυκλοφορούσα ως single. Έτσι έγινε και με το «Άμα Γίνεται» (και το ρεμίξ του).
Τα τελευταία χρόνια ζεις και εργάζεσαι στην Αμερική. Μάλιστα, είσαι vocal coach σημαντικών καλλιτεχνών από όλο τον κόσμο. Πώς να ξεχωρίσεις σε μια τόσο μεγάλη «αγορά»;
«Οὐκ ἐν τῷ πολλῷ τὸ εὖ, ἀλλ᾿ ἐν τῷ εὖ τὸ πολύ»… Αυτό που με παρακινεί κάθε φορά είναι να κατακτούνται κορυφές, δηλαδή να επιτυγχάνονται οι στόχοι που βάζουμε. Έχω πολλούς μαθητές που έχουν πετύχει εξαιρετικούς στόχους, που δεν φοβήθηκαν την εξέλιξη, απλώς υπάρχουν και φορές που ο «άνθρωπος» δεν είναι έτοιμος… Είμαι από τους coaches που υπολογίζουν τον χρόνο και την προσπάθεια (και του μαθητή αλλά και τον δικό μου). Come to me if you mean business. Δέχομαι μαθητές με ακρόαση, και έτσι το επίπεδο είναι υψηλό. Έχω και την τύχη, ως καθηγητής ελληνικής ορθοφωνίας, στον κλάδο αυτόν να μην έχω μεγάλο ανταγωνισμό. Αλλά νομίζω το ήθος, η επιμονή και η κατάρτιση είναι αυτά που βοηθούν να ξεχωρίσει κανείς.
Οι καλλιτέχνες στον καιρό της πανδημίας. Πώς ήταν τα πράγματα στην Αμερική τα δύο προηγούμενα χρόνια;
Οι δρόμοι άδειασαν, τα θέατρα σκοτείνιασαν, οι σκηνές σιώπησαν. Ευτυχώς, το κράτος εδώ βοήθησε οικονομικά αυτούς που έχασαν τον μισθό τους. Βρέθηκε βέβαια τρόπος, μέσα από διάφορες ηλεκτρονικές πλατφόρμες, να γίνονται «συναυλίες», συνεργασίες κ.λπ., που δημιουργούσε μια ψευδαίσθηση ισορροπίας και… κανονικότητας. Πολλοί έφυγαν από τις μεγάλες πόλεις, αλλά σιγά-σιγά επιστρέψαμε στα συνηθισμένα!
Πρόσφατα στην Ελλάδα άρχισαν να σπάνε τα ταμπού στις ομολογίες άσκησης βίας. Εκεί, οι άνθρωποι καταγγέλλουν την όποια μορφή βίας ή φοβούνται;
Κατά τη γνώμη μου, ο φόβος της ομολογίας είναι κομμάτι της βίας. Πάντα υπήρχε και ακόμα υπάρχει. Πόσες φορές έχουμε ακούσει τη δικαιολογία «τα ήθελε και τα έπαθε…». Φαντάζεσαι πόσο δύσκολο και τι υπέρβαση πρέπει να κάνει κάποιος/κάποια για να ζητήσει βοήθεια ή να καταγγείλει κάποιο συμβάν; Το ίδιο ισχύει και εδώ, αλλά είμαστε πια στην εποχή που ο κόσμος (ειδικά ο νεότερος) δεν αποδέχεται παλαιωμένες, ηλίθιες αντιλήψεις ως… αξιώματα! Το άδικο δεν θα περάσει. Η βία (οποιασδήποτε μορφής) είναι κατακριτέα. Ο ρατσισμός είναι γελοίο να υφίσταται. Ίσως σύντομα να φτάσουμε σε ένα σημείο να ασχολούμαστε με άλλα πράγματα… Ίσως να εξελιχθούμε κι άλλο!
Εσύ έχεις βρεθεί αντιμέτωπος με αυτό το σκληρό πρόσωπο;
Αντιμέτωπος με σωματική βία όχι. Όχι ακόμα (;)… Αλλά οφείλω να σου πω, ως παιδί μεταναστών στη Γερμανία, ότι θυμάμαι περιστατικά όπου μας μιλούσαν μειονεκτικά. Μας αποκαλούσαν «οι ξένοι», «βρομο-Έλληνες» κ.λπ. Όταν μετοικίσαμε στην Ελλάδα, μας φώναζαν «τα Γερμανάκια» (και άλλα κοσμητικά). Με στενοχωρούσε ως παιδί, αλλά, από την άλλη, αργότερα κατάλαβα ότι οι άνθρωποι που επιτίθενται, λεκτικά ή σωματικά, αυτοί έχουν το ουσιαστικό πρόβλημα, και επειδή αυτοί νιώθουν ανασφαλείς προσπαθούν να επιβεβαιώσουν την αξία τους… αλλά μάταια.
Οι καλλιτέχνες ονειρεύονται διεθνή καριέρα. Είναι εύκολο;
Η καριέρα δεν είναι προορισμός αλλά ταξίδι. Είναι οι επιλογές που κάνει κανείς. Τα «ναι» και τα «όχι» που λέει. Εύκολη δεν είναι καμία καριέρα. Θέλει πειθαρχία, τύχη, ετοιμότητα και εντιμότητα!
Τι είναι αυτό που λες στον εαυτό σου στα δύσκολα;
Είναι εύκολο να κρίνεις από απόσταση (γεωγραφική ή χρονική). Το θέμα είναι τη στιγμή που συμβαίνουν τα δύσκολά να μη χάνω το ποιος είμαι: ευγενικός, λυσιτελής, επαγγελματίας και… πολυμήχανος. Μόλις καταλαγιάσουν τα πράγματα, με ένα ποτάκι ίσως, κάνω τον απολογισμό και ΘΥΜΑΜΑΙ το μάθημα για να μην υπάρξει δεύτερη φορά! «Ένα μάθημα είναι κι αυτό! Να μην το ξανακάνουμε όμως»…
