Συναυλία μεγάλης ψυχικής ανάτασης και υψηλής αισθητικής, στον απόηχο της συμπλήρωσης 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821, διοργάνωσε το βράδυ της Τρίτης 15 Φεβρουαρίου 2022, η Κ.Ε. του ΚΚΕ στο μουσικό θέατρο «Ολύμπια». Η συναυλία ήταν αφιερωμένη στον μεγάλο μας ποιητή Διονύσιο Σολωμό και ταυτόχρονα ήταν συναυλία απόδοσης τιμής στον μεγάλο Έλληνα συνθέτη Γιάννη Μαρκόπουλο. Παρουσιάστηκε το έργο «Οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» σε ποίηση Διονυσίου Σολωμού και μουσική Γιάννη Μαρκόπουλου.
Στη συναυλία ήταν παρούσα η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κατερίνα Σακελλαροπούλου. Παρευρέθηκε πολυμελής αντιπροσωπεία της Κ.Ε. του ΚΚΕ, με επικεφαλής τον γ.γ. Δημήτρη Κουτσούμπα ο οποίος πριν την έναρξη της συναυλίας αντάλλαξε θερμό χαιρετισμό με τον συνθέτη Γ. Μαρκόπουλο. Ακόμα, παρόντες ήταν ο πρόεδρος της Βουλής, Κωνσταντίνος Τασούλας, ο δήμαρχος Αθηναίων, Κώστας Μπακογιάννης, όπως επίσης και η Γιάννα Αγγελοπούλου.
Συμμετείχε η Συμφωνική Ορχήστρα και η Χορωδία του Δήμου Αθηναίων. Διηύθυνε ο Αναστάσιος Συμεωνίδης, ενώ στη διδασκαλία χορωδίας ήταν ο Σταύρος Μπερής. Ερμήνευσαν οι Γιάννης Χριστόπουλος, Τάσος Αποστόλου, Μανώλης Χατζημανώλης και η Έλενα Κελεσίδη. Αφηγήθηκε η ηθοποιός Αιμιλία Υψηλάντη.
Δείτε απόσπασμα της συναυλίας:
Πριν την έναρξη της συναυλίας σύντομο χαιρετισμό απηύθυνε η Βαγγελιώ Πλατανιά, μέλος της ΚΕΟΕ του ΚΚΕ και του Τμήματος Πολιτισμού της Κ.Ε. του ΚΚΕ.
«Η ποιητική σύνθεση “Ελεύθεροι Πολιορκημένοι”, εμπνευσμένη από την πολιορκία και την έξοδο του Μεσολογγίου το 1826 κατά τη διάρκεια της αστικής απελευθερωτικής επανάστασης του 1821, είναι ένα από τα κορυφαία έργα του Διονυσίου Σολωμού, αλλά και της ελληνικής ποίησης, που τον απασχόλησε μέχρι το τέλος της ζωής του. Ανήκει στην τρίτη περίοδο του ποιητή (1833-1857), την περίοδο που η ωριμότητά του έφτασε στο απόγειό της. Έχοντας πλέον προσχωρήσει ολοκληρωτικά από τον ρομαντισμό στον κλασικισμό, προσπαθεί μέσα από το έργο αυτό να εκφράσει σύνθετες έννοιες με τρόπο απλό, να αποδώσει το πάθος με λιτότητα και εγκράτεια, χωρίς να μας αποστερεί στο ελάχιστο τη συγκίνηση και την αισθητική χαρά. ”Κυριαρχεί ο Λόγος (και η λογική σκέψη) και η υποταγή των φυσικών παθών στο Χρέος, που είναι το χαρακτηριστικό των κλασικών ιδανικών”, παρατηρεί ο Μάρκος Αυγέρης στο σχετικό δοκίμιό του» σημείωσε η Β. Πλατανιά. «Ο μεγάλος θαυμαστής και μελετητής του Σολωμού, Κώστας Βάρναλης, σημειώνει: ”Η τοποθέτηση του Σολωμού στον αγώνα της ελευθερίας είναι το μεγαλύτερο μάθημα που δίνει σ’ όλες τις γενιές των πνευματικών ανθρώπων. Ο Σολωμός είτανε αριστοκράτης, αλλά δεν έμεινε με την τάξη του. Πήγε με το σύνολον, με όλους τους λαούς της τοτινής Ευρώπης, που ο ένας ύστερ’ από τον άλλον ξεσηκωνόντουσαν εναντίον του ντόπιου ή του ξένου τυράννου» πρόσθεσε.
«Είναι πραγματικά ευτύχημα που η ελεύθερη σκέψη, ο βαθύς ποιητικός στοχασμός, η ολοζώντανη γλώσσα και ο πλαστικός, μουσικός στίχος του Σολωμού συναντήθηκαν με την πλούσια καλλιτεχνική ιδιοσυγκρασία του Γιάννη Μαρκόπουλου, τη βαθιά γνώση του στο περιεχόμενο της σολωμικής δημιουργίας και την εντρύφησή του στη λαϊκή μουσική μας παράδοση» υπογράμμισε, μεταξύ άλλων η Β. Πλατανιά και κατέληξε στον χαιρετισμό της: «Η «κοσμική λειτουργία», στην οποία θα συμμετέχουμε απόψε, δεν είναι μόνο ένα αρμονικό συνταίριασμα της γνήσιας δημοτικής γλώσσας με μια πηγαία προσωπική μελωδική και ρυθμική δύναμη του συνθέτη. Ούτε μόνο μια ιδιαίτερα επιτυχημένη υπέρβαση των δυσκολιών που θέτει στη μουσική φόρμα η αποσπασματικότητα του σολωμικού έργου και οι διαφορές στο ύφος και το ρυθμό των τριών σχεδιασμάτων του. Με τον τρόπο που το έχει αποδώσει και το έχει δομήσει ο συνθέτης, αποτελεί και μια επιβεβαίωση της δυνατότητας να δοθεί σύγχρονη διάσταση σε μια λογοτεχνική δημιουργία του παρελθόντος, χωρίς να προδοθεί το πνεύμα της. Είναι τελικά μια κατάκτηση για την Τέχνη, που μας βοηθά να κρατήσουμε ό,τι πιο γόνιμο, εξελίξιμο και χρήσιμο υπάρχει στην πνευματική κληρονομιά μας για να ανοίξουμε δρόμο στο μέλλον, ένα είδος γέφυρας ανάμεσα στο παρελθόν, το παρόν και το αύριο μιας δίκαιης και ευτυχισμένης ζωής».
Η συναυλία ολοκληρώθηκε με τον Αναστάσιο Συμεωνίδη να δείχνει από τη σκηνή προς τη μεριά που καθόταν ο συνθέτης και τον κόσμο όρθιο να τον χειροκροτά.
