Ο Χρήστος Νικολόπουλος με το Μανώλη Ρασούλη μας έχουν χαρίσει, μέσα από ολοκληρωμένους κύκλους και σκόρπιες καταθέσεις, παντοτινά διαμάντια.
Η Σοφία Παπάζογλου έχει ερμηνεύσει στιγμές τους με μοναδικό πάντα τρόπο χάρις το χάρισμά της αλλά και τον διεισδυτικό τρόπο με τον οποίο υπογραμμίζει-φωτίζει τα νοήματα και την αλήθεια των τραγουδιών.
Και ο συνθέτης και η ερμηνεύτρια έχουν στα συρτάρια τους ανέκδοτες στιγμές του αλησμόνητου στιχουργού, και οι δύο θα συνδημιουργούσαν ξανά μαζί του, αν δεν έφευγε απρόσμενα απ’ τη ζήση.
Η «Εγωγραφία» μας δίνει χαρά, για την μεστότητά της, την επίκαιρη ματιά της, το ωραίο πάντρεμα της μελωδίας με το στίχο, την αντίστοιχη ταιριαστή ερμηνεία.
Άλλωστε μιλάμε για ένα τραγούδι κομμένο και ραμμένο στη ρίζα και την πορεία της Παπάζογλου.
Όμως απ’ την άλλη μας πικραίνει και λίγο γιατί γεννά το «αν», αν ζούσε δηλαδή ο Ρασούλης πόσα περισσότερα πολύτιμα δώρα θα γευόμαστε…ακόμη.
Αλλά…
Η ζωή είναι ένα ποτάμι
Κι εγώ το ακολουθώ
Τραγουδώ για να βγάλει
Στου κόσμου τον ωκεανό
