Με αφορμή το κίνημα #MeToo που έδωσε φωνή στις γυναίκες όλου του κόσμου, να μιλήσουν ανοιχτά για όλες τις μορφές βίας που είχαν υποστεί και να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους, φαίνεται πια, πως τα στερεότυπα που έχουν δημιουργηθεί αρχίζουν να υποχωρούν και να αμφισβητούνται. Ωστόσο ο σεξισμός υπάρχει ακόμη σε κάθε διάσταση της ζωής των γυναικών και για να αλλάξει δραστικά και να απελευθερωθεί η κοινωνία και οι γυναίκες από αυτό το φαινόμενο, χρειάζεται πολλή δουλειά από όλους μας.
Η συζήτηση γύρω από τη μουσική βιομηχανία και τον ρόλο της γυναίκας έχει ιδιαίτερη αξία τον τελευταίο καιρό. Η Παρασκευή Πανηγύρη, αναγνώστρια του zougla.gr, με αφορμή μουσικές δημιουργίες που υποβαθμίζουν τη γυναίκα και δημιουργούν αρνητικά πρότυπα, απέστειλε ένα κείμενο στην ιστοσελίδα μας με τις τοποθετήσεις της ως προς τη μουσική βιομηχανία και τη θέση της γυναίκας με σκοπό αλλαγής του νομοθετικού πλαισίου για τη μουσική και τους στίχους, τους οποίους επιλέγουν οι καλλιτέχνες.
Μουσική Βιομηχανία και αίτηση για αλλαγή του νομοθετικού πλαισίου
Μουσική ένα μέσο έκφρασης της ζωής, της αγάπης και των συναισθημάτων.
Γυναίκα στήριγμα του κόσμου και της κοινωνίας. Η γυναίκα είναι αγάπη, στοργή και στέγη.
Η γυναίκα παίζει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της κοινωνίας, αλλά κάποιοι έχουν επιλέξει να την υποβαθμίζουν και να την εξευτελίζουν.
Ενώ τόσες γυναίκες έχουν παλέψει για τα δικαιώματα τα οποία πλέον εμείς απολαμβάνουμε και ζούμε σε μια ίση κοινωνία (θέλω να ελπίζω), κάποιοι ‘’καλλιτέχνες’’ της μουσικής σκηνής γράφουν κομμάτια τα
οποία υποβαθμίζουν τη γυναίκα και τη μειώνουν χωρίς ίχνος ντροπής. Αυτοί οι ‘’καλλιτέχνες’’ έχουν επιλέξει να βγάζουν χρήματα από αυτό το οποίο μεταλαμπαδεύουν στη νεολαία και όχι μόνο, ως
κάτι το φυσιολογικό.
Νιώθω ντροπή για τα πρότυπα που έχουν δημιουργηθεί σε αυτή την κοινωνία. Θυμό που έχει καταρριφθεί κάθε νομικό πλαίσιο που θα έπρεπε να υπάρχει για τον τρόπο που εκφράζονται κάποιοι μέσω της
μουσικής, όταν μέσα σε έναν χρόνο έχουν γίνει τόσες δολοφονίες, ξυλοδαρμοί και βιασμοί. Σωστά ξέχασα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης αναπαράγουν ότι είναι φλέγον ζήτημα τη δεδομένη εκείνη στιγμή.
Μήπως θα έπρεπε να κάνουμε όντως κάτι ουσιώδες για τα προβλήματα της κοινωνίας και όχι απλά να αναπαράγουμε την είδηση προκειμένου απλά να κάνει νούμερα η εκπομπή μας.
Ως γυναίκα, κόρη, αδελφή, σύζυγος, μέλλουσα μητέρα και γιαγιά θέλω η κοινωνία αυτή να σπάσει τα στερεότυπα που έχουν δημιουργηθεί, να απελευθερωθούμε από όλο αυτόν τον σεξισμό που διακατέχει την χώρα μας. Δεν δέχομαι πλέον να ακούω τραγούδια για γυναίκες που της κατονομάζουν ως πόρνες.
Με θλίβει που δεν έχουν φωνάξει οι γυναίκες για το φαινόμενο αυτό και άλλες χωρίς να το σκεφτούν και πολύ, λικνίζουν τα κορμιά τους και τραγουδάνε τα τραγούδια αυτά στα νυχτερινά κέντρα και ποστάρουν
βιντεάκια στα σόσιαλ με αυτά τα τραγούδια χωρίς να καταλαβαίνουν την ειρωνεία αυτού.
Δεν θα πω εγώ σε κάποιον καλλιτέχνη πως θα εκφραστεί και πως θα ζήσει την ζωή του. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του, αλλά όταν καλός ή κακός στην προκείμενη περίπτωση έχεις κάποιο influence στο κοινό που
σε ακούει, τότε καλό θα ήταν να σεβόμαστε πρώτα τις γυναίκες.
Πόσο ειρωνικό ότι όλους εσάς τους τράπερς σας έφεραν στην ζωή οι μαμάδες σας και ουπς μάλλον ξεχνάτε πως είναι γυναίκες άρα έμμεσα μειώνετε και αυτές.
Σίγουρα οι εποχές έχουν αλλάξει, αλλά πίστευα πως η κοινωνία εξελίσσεται. Αντίθετα κάθε μέρα εκπλήσσομαι με το πόσα βήματα κάνουμε προς τα πίσω.
Κλείνοντας, θα ήθελα να κάνω έκκληση στο αρμόδιο υπουργείο να αλλάξει το νομικό πλαίσιο το οποίο υπάρχει για τη μουσική και τους στίχους τους οποίους επιλέγουν οι καλλιτέχνες.
Η εποχή που διανύουμε είναι πολύ δύσκολη και καλό θα ήταν να μην την κάνουμε ακόμα πιο δύσκολη από ότι είναι.
Το μέλλον είναι στα χέρια μας, το μέλλον το οποίο θα γεράσουμε είναι στα χέρια μας, καθώς και ο κόσμος στον οποίο θέλουμε να μεγαλώσουν τα παιδιά μας.
Με εκτίμηση,
Παρασκευή Πανηγύρη
