Για την τελευταία του υπόκλιση ως χορευτής ετοιμάζεται ο Γιάννης Μανταφούνης, που από τις 12 έως τις 14 Απριλίου θα παρουσιάσει στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης την παράσταση «Faded». Χορευτής με κλασική παιδεία, αλλά με θητεία σε διεθνούς φήμης ομάδες σύγχρονου ρεπερτορίου-Μπαλέτο της Όπερας του Γκέτεμποργκ, Nederlands Dans Theater II, The Forsythe Company- ο Μανταφούνης επιστρέφει στην «πρώτη αγάπη» του, το μπαλέτο, αποτίοντάς του έναν ύστατο φόρο τιμής.
Στον τελευταίο του χορό, παίζει με την τετριμμένη συγκίνηση του αποχαιρετισμού των étoiles, των μεγάλων αστέρων του μπαλέτου, χωρίς όμως να στερείται ο ίδιος συγκινήσεων, αλλά και χιούμορ. Άλλωστε μπορεί να αποχαιρετά τη σκηνή ως χορευτής, όχι όμως ως χορογράφος.
Ο Γιάννης Μανταφούνης μίλησε στο Αθηναϊκό- Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων και στη Νάντια Μπακοπούλου για το δικό του γκραν φινάλε, τις προκλήσεις που συνάντησε στην πορεία του ως χορευτής και για το πως αισθάνεται σχετικά με το κλείσιμο αυτού του κύκλου.
Τι θα δούμε στο «Faded»;
Πρόκειται για μία παράσταση απλή, φτιαγμένη όχι ως ένα έργο αλλά ως μία παρουσίαση συναισθημάτων και χορού, η οποία δεν έχει να κάνει με την χορογραφική μου πορεία. Περισσότερο, θα έλεγα ότι είναι μία χορευτική παρένθεση, τουλάχιστον για το κοινό που με παρακολουθεί. Το «Faded» είναι ένας αποχαιρετισμός γεμάτος χιούμορ και ανθρώπινα συναισθήματα.
Παρά τις σπουδές σας στον κλασικό χορό, δεν ακολουθήσατε τη σταδιοδρομία κλασικού χορευτή. Ωστόσο, επιλέξατε να επιστρέψετε στην «πρώτη σας αγάπη», το μπαλέτο, για να αποχαιρετήσετε το κοινό σας. Γιατί;
Όλοι γύρω μου με πίεζαν να κάνω την τελευταία μου εμφάνιση με ένα σόλο. Προσωπικά, τα σόλο δεν μου έλεγαν ποτέ τίποτα. Δεν τα ευχαριστιέμαι ιδιαίτερα. Και τελευταία έχει γίνει της μόδας να αποχαιρετούν όλοι τη σκηνή μ’ ένα σόλο. Βαρετά πράγματα, δηλαδή, κατά την άποψή μου. Ήθελα λοιπόν, να σκεφτώ κάτι διαφορετικό, που να είχε κάποιο άλλο νόημα. Κάτι που να μου «μιλάει» περισσότερο. Σκέφτηκα να προκαλέσω μ’ έναν τρόπο τον εαυτό μου, ξαναπιάνοντας, λίγο πριν το τέλος, το μπαλέτο το οποίο είχα ξεχάσει για 20 χρόνια. Να κλείσει, δηλαδή αυτός ο κύκλος, με το στούντιο με το οποίο άρχισε. Επίσης, θα δείτε πως στο «Faded» η παρτενέρ μου- Αντιγόνη Φρυδά, κρατά τον πιο σημαντικό ρόλο του έργου. Εγώ είμαι η μαριονέτα της. Δεν κατεβαίνω από το σανίδι με δάφνες δηλαδή, αλλά ως μία μαριονέτα ενός άλλου καλλιτέχνη. Μου άρεσε πολύ η ιδέα του να έρθουν όλα ανάποδα.
Σε λίγες μέρες ετοιμάζεστε για την τελευταία σας υπόκλιση ως χορευτής. Τι σας έκανε να πάρετε αυτή την απόφαση;
Μου το ζήτησε το ίδιο μου το σώμα. Χορεύω επί σκηνής πάνω από 20 χρόνια και έχω κάνει πολλές παραστάσεις. Νιώθω χορτάτος από σκηνικές εμπειρίες. Είναι καλό να ξέρεις πότε να σταματάς πριν να είναι πολύ αργά. Ταυτόχρονα, μου αρέσει η ιδέα ότι ανοίγεται μπροστά μου μία νέα ζωή και όταν τελειώσουν οι περιοδείες αυτού του έργου, θα έχω ακόμη όνειρα και ιδέες ν’ αναπτύξω. Γιατί μπορεί για έναν χορευτή το τέλος να έρχεται γύρω στα 40, αλλά όχι για έναν δημιουργό.
Πώς αισθάνεστε για το κλείσιμο αυτού του κύκλου;
Έχτισα αυτό που ήθελα ακριβώς, ευχαριστήθηκα την κάθε στιγμή, χόρεψα με τους χορογράφους που ήθελα, ταξίδεψα σε όλο τον κόσμο, μπορεί και περισσότερο από ότι άντεχα. Είμαι πολύ τυχερός και ευχαριστώ πολύ τη ζωή και τους ανθρώπους που με βοήθησαν να εκπληρώσω τα όνειρα μου επί σκηνής.
Από που αντλείτε έμπνευση για να δημιουργήσετε;
Από τον αυτοσχεδιασμό, την αγάπη για την ανακάλυψη νέων μορφών έκφρασης και από τον μάστερ των πολεμικών τεχνών, Akira Hino, τον οποίο γνώρισα πριν πολλά χρόνια στην Γερμανία και στη συνέχεια στην Ιαπωνία όπου σπούδασα την τεχνική του. Αυτός ο άνθρωπος μου άλλαξε τη ζωή!
Ποιες ήταν οι μεγαλύτερες προκλήσεις που συναντήσατε στην πορεία σας;
Μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις ήταν να τελειώσω τις σπουδές μου στο Παρίσι. Αυτό ήταν για μένα πολύ δύσκολο και πιέστηκα πολύ. Υπήρξαν στιγμές που πίστευα ότι θα τα παρατήσω. Τότε, βρισκόμασταν συνεχώς όλοι μας υπό πίεση, για να καταφέρουμε να γίνουμε αυτό που ήθελαν οι καθηγητές μας. Δεν έχω ωραίες αναμνήσεις από το Παρίσι καθόλου… Παρόλο που αυτοί οι άνθρωποι με «δημιούργησαν» ως χορευτή και τους ευχαριστώ γι’ αυτό, όλη η εμπειρία ήταν πολύ ψυχοφθόρα.
Επίσης, η πρώτη χρονιά στη Forsythe Company ήταν μεγάλη πρόκληση. Φτάνοντας εκεί έπρεπε να αλλάξω το σώμα μου, τα μαλλιά μου, τις σκέψεις μου και αισθανόμουν πως ό,τι είχα κάνει μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε κανένα νόημα. Έπρεπε να γίνω ένας άλλος άνθρωπος και ένας άλλος χορευτής. Τέλος, καταλυτική ήταν η γνωριμία μου με τον Akira Hino, όπου για μια ακόμη φορά «άλλαξα δέρμα».
Στο παρελθόν είχατε εγκαταλείψει τον χορό δύο φορές. Σας δικαίωσε η απόφαση της επιστροφής;
Σταμάτησα δύο φορές για να είμαι σίγουρος πως αυτό που κάνω μου αρέσει και πως αν το αφήσω θα μου λείψει. Τελικά χαιρόμουν πάντα όταν ξανάρχιζα.
Τι ακολουθεί για εσάς από εδώ και πέρα;
Θα ήθελα να καταγράψω μ’ έναν τρόπο- ίσως σε ντοκιμαντέρ- τη μέθοδο χορογραφίας και αυτοσχεδιασμού που ανέπτυξα με τα χρόνια και να συνεχίσω να χορογραφώ. Όπως επίσης να συνεχίσω τις ερευνητικές δουλειές μου και παράλληλα να δημιουργήσω έργα για άλλες ομάδες και θέατρα, όπως έκανα πέρυσι για τα βασιλικά Μπαλέτα της Δανίας και εφέτος για τα Μπαλέτα της Γενεύης.
Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ
