Μέσα στην καραντίνα κάποιοι βρίσκουν «ευκαιρία» να μελετήσουν περισσότερο, να πάρουν μέρος και να διακριθούν σε παγκόσμιους διαγωνισμούς, άλλοι αναζητούν απεγνωσμένα -και συχνά χωρίς επιτυχία- κίνητρα και κάποιοι θέλουν απλώς να βρεθούν στο γνώριμο υπόγειο του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης, που θα έκαναν «κανονικά» πρόβες με τους φίλους τους. Είναι άλλωστε δύσκολο να κάνεις πρόβες με τρομπόνι σε μια πολυκατοικία χωρίς καλή μόνωση…
Το ΑΠΕ-ΜΠΕ μίλησε, διαδικτυακά, με μέλη της MOYSA-Συμφωνικής Ορχήστρας Νέων του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης για την καλλιτεχνική δημιουργία σε μέρες καραντίνας και πώς ονειρεύονται την «επόμενη» μέρα.
Η τελευταία «ζωντανή» συναυλία που έδωσε η MOYSA ήταν τον περασμένο Σεπτέμβριο -ανάμεσα στα δύο λοκντάουν- στην πλατεία του Μεγάρου. Οι συνθήκες δύσκολες, με τον αέρα να παίρνει τις παρτιτούρες και αποστάσεις, ενώ τα παιδιά είχαν μάθει να παίζουν κοντά. «Ήταν μια δύσκολη συναυλία και λόγω του εξωτερικού χώρου και λόγω των αποστάσεων, παρόλα αυτά πήγε πολύ καλά. Τη χαρήκαμε πολύ», εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο μαέστρος της Ορχήστρας Θοδωρής Παπαδημητρίου. Η συναυλία αυτή προβάλλεται από την περασμένη Τετάρτη μέχρι αύριο, Τρίτη 19/1, στο κανάλι του ΟΜΜΘ στο youtube (https://youtu.be/tFBFtdtNm3E).
Τα μέλη της Ορχήστρας που μιλήσαμε, από 13 ως 28 ετών, νοσταλγούν και ανυπομονούν να βρεθούν και πάλι μαζί, να κάνουν πρόβες και να δώσουν «κανονικές» συναυλίες. Τα likes στις διαδικτυακές συναυλίες μπορεί να είναι πολλά, δεν υποκαθιστούν όμως το «ζωντανό», τη φυσική επαφή. «Ανυπομονώ να ξαναγίνουν οι συναυλίες χωρίς μάσκες και αποστάσεις. Να μπορέσουμε να βρεθούμε στη σκηνή του Μεγάρου με μεγάλο κοινό, όπως γινόταν παλιά», σημειώνει η 16χρονη Μελίνα Λουλάκη και η 21χρονη Γεωργία Ντινοπούλου, προσθέτει: «Δεν αντικαθίσταται το χειροκρότημα. Η μουσική είναι ένας κλάδος που ηλεκτρονικά και από απόσταση δε θα είναι ποτέ εντελώς λειτουργικός. Το μοίρασμα συμβαίνει μόνο με φυσική παρουσία και το χειροκρότημα είναι ακριβώς η επικύρωση ότι επικοινωνήσαμε με τους ανθρώπους που μας άκουσαν και αυτοί μας έδωσαν κάτι πίσω». Ούτε η 16χρονη Ειρήνη Θωμαϊδου συγκρίνει το χειροκρότημα με τα likes. «Μια ωραία συναυλία με πολύ χειροκρότημα, δεν την ξεχνάς ποτέ», σημειώνει. «Από κοντά πάντα είναι καλύτερο. Καλά είναι και τα likes, αλλά είναι διαφορετικό να έρθουν να σε ακούσουν και να σε χειροκροτήσουν», συμφωνεί ο 19χρονος Πάρης Ρίζας Πιντζόπουλος, όπως και η 14χρονη Άννα Μαρία Γυπάκη: «η επικοινωνία με τους μουσικούς και η χαρά που προσφέρουμε και παίρνουμε δεν αντικαθίσταται».
Από παγκόσμιες διακρίσεις μέχρι αναζήτηση κινήτρων
Τον ένα περίπου χρόνο, που στο μεγαλύτερο κομμάτι του οι νέοι μουσικοί έχουν μείνει μακριά από πρόβες και ζωντανές εμφανίσεις, κλεισμένοι ατελείωτες ώρες μέσα στο σπίτι, ο καθένας και η καθεμία διαχειρίζονται πολύ διαφορετικά αυτή τη συνθήκη. Από τον 13χρονο Θάνο Κυπάρο, ο οποίος πήρε μέρος σε δέκα παγκόσμιους διαγωνισμούς και διακρίθηκε σε οκτώ από αυτούς -«αυτό είναι ένα κίνητρο για να μελετήσει κάποιος καθημερινά. Να έχει ένα στόχο», όπως εξηγεί- μέχρι τη 19χρονη Ελισάβετ Τσικαντέρη, που δυσκολεύεται να βρει καθημερινά το κίνητρο να μελετήσει όσο θα ήθελε. Τα διαδικτυακά μαθήματα είναι δύσκολα και για τον 14χρονο Σταύρο Σαμαρά. «Υπάρχει πολύς ελεύθερος χρόνος για μελέτη κι έτσι ίσως μπορείς να εξελιχθείς πιο γρήγορα, πιο αποτελεσματικά. Σε «φρενάρει» βέβαια ότι δεν θα βρεθείς με τους συναδέρφους σου στην πρόβα, δεν θα δεις τον δάσκαλό σου, τον μαέστρο και δεν θα γίνει κάποια συναυλία. Και η συναυλία που θα γίνει θα είναι μέσω διαδικτύου. Δεν θα έχει κοινό. Θα συνεργάζεσαι μόνο με τον υπολογιστή», προσθέτει ο 21χρονος Δημήτρης Μπέικος. Η αγωνία τους να εξελιχθούν είναι μεγάλη. «Πρέπει να προσαρμοστούμε σε αυτήν την κατάσταση, ώστε να μη μένουμε πίσω», εξηγεί ο 20χρονος Νίκος Ίτσκος.
Η έλλειψη δομημένου προγράμματος είναι αυτό που δυσκολεύει περισσότερο τη 16χρονη Ελένη Πανουσάκη-Βελλίκη. «Παλαιότερα ήξερα πότε είχα κενό για πρόβα, πότε θα πάω στο μάθημα. Η καραντίνα έχει αλλάξει τον τρόπο που μελετάμε και είναι πιο δύσκολο να κάνουμε πρόγραμμα». Δύσκολη η καραντίνα και για τον 15χρονο Ευριπίδη Σαμαρά, από τα πρώτα μέλη της MOYSA. «Οι καλλιτέχνες πρέπει να βγαίνουμε από το σπίτι, να διευρύνουμε τους ορίζοντές μας- και τους μουσικούς και τους καλλιτεχνικούς», εξηγεί.
Οι περισσότεροι ωστόσο, εκμεταλλεύονται τον ελεύθερο χρόνο για την προσωπική τους εξέλιξη. Όπως και ο 16χρονος Κωνσταντίνος Πετρίδης. «Μπόρεσα λόγω της καραντίνας και πήρα μέρος σε δυο σεμινάρια στην Αμερική, στα οποία δεν θα πήγαινα σε κανονικές συνθήκες».
Δεν είναι όλοι οι γείτονες φιλόμουσοι
Μονοκατοικίες και φιλόμουσοι γείτονες είναι οι ιδανικές συνθήκες για να κάνουν πολύωρες ώρες πρόβες στα σπίτια τους οι νεαροί και νεαρές μουσικοί σε συνθήκες λοκντάουν. Ορισμένοι, όπως ο Δημήτρης Μπέικος είναι τυχεροί και έχουν γείτονες με κατανόηση. «Και να ενοχλούνται, δεν το λένε». Δεν συμβαίνει το ίδιο και με την Ελισάβετ, η οποία στην πρώτη καραντίνα έμενε σε μονοκατοικία και μελετούσε άνετα, ενώ τώρα που μετακόμισε, δυσκολεύεται πολύ, όπως λέει, με τους χρόνους που πρέπει να βρει να μελετήσει χωρίς να ενοχλεί τους γείτονες.
Η επόμενη μέρα για τη MOYSA
Να ξαναγίνουν συναυλίες. Αυτό ανυπομονούν τα μέλη της Ορχήστρας κι ελπίζουν να γίνουν και οι συναυλίες που ακυρώθηκαν λόγω των λοκντάουν, όπως με τη Δημοτική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης, αλλά και με την Queen Symphonic Orchestra. «Η Ορχήστρα ήταν “ άτυχη” χρονικά και σε σχέση με την πρώτη και με τη δεύτερη καραντίνα. Στην 1η είχαμε έτοιμη μια συναυλία, η οποία ακυρώθηκε πραγματικά τελευταία στιγμή. Στο 2ο λοκντάουν είχαμε πάλι μια σχεδόν έτοιμη συναυλία με έργα του Δημήτρη Μαραμή, και λίγες μέρες πριν έκλεισαν τα πάντα», σημειώνει ο Θοδωρής Παπαδημητρίου, ο οποίος υπογραμμίζει τη διάθεση της νέας διοίκησης του ΜΜΘ, αλλά του νέου Καλλιτεχνικού Διευθυντή Χρίστου Γαλιλαία, να βοηθήσουν τη MOYSA.
Εξάλλου, για τα παιδιά, η Ορχήστρα είναι μια οικογένεια. «Ήταν μια πάρα πολύ ωραία ιδέα από την αρχή. Μπήκα στην ορχήστρα τη 2η χρονιά. Ο αδερφός μου είχε μπει από την πρώτη -εγώ τότε έκανα το λάθος και δεν έδωσα εξετάσεις- και ζήλευα για τη δουλειά που έκαναν. Όλα αυτά τα χρόνια γέμισα πολλές ωραίες εμπειρίες και πραγματικά ευγνωμονώ όλους τους ανθρώπους της ορχήστρας», δηλώνει ο Σταύρος Σαμαράς. Από τα πρώτη μέλη της Ορχήστρας είναι η Ρεβέκκα-Δανάη Καρατσόρη, η οποία μπήκε στη MOYSA 8 χρονών. «Είναι ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής μου. Είμαστε πολύ δεμένη σαν ομάδα, καθώς έχουμε ζήσει πολλά μαζί», λέει.
Ποια είναι η MOYSA
Δημιουργήθηκε από τον Οργανισμό Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης τον Μάρτιο του 2015, με πρωτοβουλία του διεθνούς πιανίστα και Καλλιτεχνικού Διευθυντή του Οργανισμού, Γιώργου – Εμμανουήλ Λαζαρίδη, και με ιδρυτική δωρεά του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος. Είναι μία κοινότητα νέων μουσικών από τη βόρεια Ελλάδα και άλλες περιοχές της χώρας, ηλικίας 8 έως 25 ετών. Σκοπός της είναι η περαιτέρω εκπαίδευση των μελών της στην ορχηστρική τέχνη και σε άλλους συναφείς τομείς, η δημιουργία ευκαιριών για διεθνείς συνεργασίες μεταξύ νέων Ελλήνων μουσικών και καταξιωμένων καλλιτεχνών και μουσικών συνόλων από όλο τον κόσμο, καθώς και η ενδυνάμωση της κοινωνικής ευαισθησίας, μέσω της μουσικής.
