Συνέντευξη στη Σπυριδωνία Κρανιώτη
«Είμαι στη δημιουργικότερη μέχρι στιγμής φάση νιώθω, και θέλω να δουλέψω πολύ πάνω σε αυτό που αγαπώ, και μακάρι να καταξιωθώ και κάποια στιγμή. Επειδή όμως είναι ένας χώρος με συνεχείς ανατροπές και απαιτεί υπομονή και μεθοδικότητα, μοναδικός στόχος μου είναι να ανέβω με αργά και σταθερά βήματα όσο ψηλότερα μπορώ με σκληρή δουλειά» αναφέρει μεταξύ άλλων στο zougla.gr, η Ελπίδα Γαδ με αφορμή την επερχόμενη μουσική της εμφάνιση με τη Ζωή Τηγανούρια και τον Λάμπρο Βασιλείου, στη μουσική σκηνή «Χορδές» στις 26 Νοεμβρίου.
Την Ελπίδα Γαδ τη γνωρίσαμε αρχικά μέσα από το talent show «The Voice» και αργότερα την απολαύσαμε μέσα από τις συνεργασίες της με σημαντικούς Έλληνες καλλιτέχνες όπως η Ελεονώρα Ζουγανέλη, και ο Μανώλης Μητσιάς.
«Είμαι παιδί των αντιθέσεων, βαριέμαι τη ρουτίνα» εξομολογείται η ταλαντούχα καλλιτέχνις, η οποία μιλάει για τη συνεργασία της με τη Ζωή Τηγανούρια ενώ αποκαλύπτει τι ονειρεύεται για την καλλιτεχνική της διαδρομή, καθώς και τι της αρέσει να κάνει όταν δεν εργάζεται.
Τέλος, αναφέρεται στην περίοδο της καραντίνας και αποκαλύπτει τα μελλοντικά της σχέδια.
Τι θα ακούσουμε στην επερχόμενη συναυλία σας στη μουσική σκηνή «Χορδές»;
Θα ακούσετε προϊόν μιας νέας συνεργασίας, με τη Ζωή Τηγανούρια, ένα κράμα τάνγκο και λαϊκής μουσικής, που ενώ μοιάζουν παράταιρες αυτές οι δύο μουσικές κατηγορίες σε πρώτη ανάγνωση, ενώνονται πολύ όμορφα υπό τους ήχους του ακορντεόν. Αναμιγνύονται δύο διαφορετικές μουσικές κουλτούρες, σχεδόν δύο διαφορετικοί κόσμοι, πολλές διαφορετικές χώρες και πιστεύω το αποτέλεσμα θα είναι εκρηκτικό. Επίσης, θα ακούσετε κάποια τραγούδια από την προσωπική δισκογραφία της καθεμίας, καθώς και ένα καινούριο κομμάτι, το οποίο γράψαμε παρέα με τη Ζωή και το οποίο έρχεται να ενισχύσει αυτήν μας τη συνεργασία.
Μιλήστε μας για τη συνεργασία σας με τη Ζωή Τηγανούρια και τον Λάμπρο Βασιλείου;
Είναι μια συνεργασία που περιμένω με πολλή χαρά και ανυπομονησία να ξεκινήσει, καθώς η Ζωή είναι μια πολύ χαρισματική μουσικοσυνθέτιδα της γενιάς της, με μεγάλη πορεία στον χώρο, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό. Με φρέσκες ιδέες, ανοιχτή στο να προσεγγίζει με αλλιώτικη ματιά και να ‘πειράζει’ ακόμα και τα δικά της κομμάτια, και με ένα πάθος για τη μουσική, που την κάνει να κεντάει πάνω στο ακορντεόν. Ο Λάμπρος από την άλλη, είναι ένα χαρισματικό παιδί, με μεστή καθάρια φωνή, που θυμίζει παλιό καλό λαϊκό τραγούδι, και που βρίσκω πολύ ενδιαφέρον το πάντρεμα των φωνών μας στο λαϊκό μέρος του προγράμματος. Οπότε έχω να μάθω και να κερδίσω πολλά από αυτή μου τη συνεργασία.
Ποια ήταν τα πρώτα σας μουσικά ακούσματα και ποιο είδος τραγουδιού αγαπάτε περισσότερο;
Τα πρώτα μου ακούσματα είχαν τις ρίζες τους σε αυτό που αποκαλούμε σήμερα «έντεχνο», χωρίς να είναι κατατοπιστικός ο ορισμός. Θυμάμαι παιδάκι, τους γονείς μου να ακούν στο σπίτι από Ευανθία Ρεμπούτσικα και Yianni, μέχρι Χαρούλα Αλεξίου, Άλκηστη Πρωτοψάλτη, Γιώργο Νταλάρα και Παντελή Θαλασσινό. Μέχρι και σήμερα, αυτή ήταν η πρώτη αγάπη και παντοτινή, που έρχεται να πλαισιωθεί από μια «αδυναμία» προς την ισπανόφωνη μουσική, αλλά και το παλιό καλό λαϊκό τραγούδι.
Σας γνωρίσαμε μέσα από το talent show “The Voice”. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία σας; Θα συμβουλεύατε κάποιον νέο τραγουδιστή να πάρει μέρος;
Το σημαντικότερο που αποκόμισα από αυτό το ταξίδι είναι οι πόρτες που μου ανοίχτηκαν μετά από αυτό. Η συνεργασία με την Ελεονώρα Ζουγανέλη, με τον Μανώλη Μητσιά, οι τηλεοπτικές εμφανίσεις στο ‘Στην Υγειά μας’ και στο ‘Σπίτι με το Μέγκα’, είναι κάποιες από τις πολύ σημαντικές στιγμές μου τα τελευταία χρόνια, οι οποίες οφείλονται στο πέρασμά μου από το παιχνίδι κατά κάποιο τρόπο. Γιατί ενώ απασχολούμε στον χώρο της μουσικής τα τελευταία 13 χρόνια, η δουλειά μου μπόρεσε να γίνει γνωστή στο ευρύτερο κοινό πριν δύο χρόνια μέσω του παιχνιδιού. Δεν μπορώ παρά να είμαι ευγνώμων για αυτό το ‘μουσικό ταξίδι’, και συνεχίζω να πιστεύω ότι κέρδισα ό,τι μπορούσα να κερδίσω από αυτή την εμπειρία. Οπότε, θα συμβούλευα κάποιον νέο τραγουδιστή να πάρει μέρος, αρκεί να έχει κατασταλάξει από πριν στο τι είναι αυτό που θέλει να προβάλλει προς τα έξω, όσον αφορά το είδος της μουσικής και να προσπαθήσει να μείνει όσο πιο προσηλωμένος γίνεται σε αυτόν του τον στόχο. Διότι καλώς η κακώς, η διάρκεια του παιχνιδιού, δεν προλαβαίνει να σου δώσει πολλά πράγματα. Αυτό που κάνει στην πραγματικότητα, είναι να διαφημίσει τη δουλειά που έχεις κάνει από πριν, και να ακούσει τη φωνή σου παραπάνω κόσμος.
Πώς σας αρέσει να εκφράζεστε μουσικά; Προτιμάτε μεγάλους χώρους, συναυλίες ή πιο ατμοσφαιρικούς και μικρούς χώρους που ο ένας νιώθει την ενέργεια του άλλου;
Η αλήθεια είναι ότι και τα δύο, προσφέρουν κάτι ξεχωριστό και χρειάζονται σε συγκεκριμένη “δοσολογία”. Οι μικροί χώροι, είναι αυτοί που σε κάνουν να νιώθεις ένα με το κοινό από κάτω, μεταφέρεται πιο εύκολα η ενέργεια και νιώθεις οικεία, σαν να είσαι σχεδόν στο σαλόνι του σπιτιού σου. Συνήθως, αυτό γίνεται κατά την διάρκεια του χειμώνα, και έρχεται το καλοκαίρι, που κάνεις και τις συναυλίες, και εκεί πια, συμβαίνει κάτι άλλο μαγικό. Ότι ωρίμαζε όλο τον καιρό σε αυτούς τους μικρούς χώρους, έρχεται να παρουσιαστεί και να ενώσει ταυτόχρονα πολύ παραπάνω κόσμο, που δεν ξεχωρίζεις καν το πρόσωπο του καθένα ξεχωριστά, αλλά είναι εκεί. Και νιώθεις και αυτή την ενέργεια να γίνεται ένα σώμα και να σε παρασύρει.
Το «Χέρι με χέρι», είναι το πρώτο ολοκληρωμένο τραγούδι που γράψατε. Μιλήστε μας για αυτό;
Η πρώτη καραντίνα λοιπόν, εμένα μου έκανε ένα πολύ μεγάλο δώρο. Μου αποκάλυψε ότι μπορώ και να γράφω μουσική εκτός από το να παίζω. Το «Χέρι με χέρι», ήταν η δική μου κραυγή σε όλο αυτό που ζούμε. Έτσι κάθισα στο πιάνο και έκανα εικόνα ένα ζευγάρι που θα έχει μείνει αποκλεισμένο λόγο καραντίνας σε διαφορετικά μέρη, που τα φιλιά και οι αγκαλιές του είναι απαγορευμένα λόγω της κατάστασης, και που ο φόβος όμως τελικά δεν είναι αρκετός για να κρατήσει μακριά τη σκέψη του ενός απ’ τον άλλο. Μετά το αρχικό μούδιασμα και την μαυρίλα που φαντάζομαι όλοι περάσαμε, αυτό που μου βγήκε ήταν μια αισιοδοξία ότι όλα θα πάνε καλά, και όταν όλα τελειώσουν, οι βόλτες μας, τα φιλιά, οι αγκαλιές θα έχουν ακόμα μεγαλύτερη αξία και έτσι μου αρέσει να προσεγγίζω τη ζωή γενικότερα.
Από τη μέχρι τώρα καλλιτεχνική σας διαδρομή ποιες στιγμές και συνεργασίες ξεχωρίζετε;
Ξεχωρίζω την παρθενική μου εμφάνιση στο Ηρώδειο με την Ορχήστρα των Κυκλάδων υπό την διεύθυνση του Νίκου Κυπουργού και τον Διονύση Σαββόπουλο σε σύμπραξη, όπου ήταν και η πρώτη μου εμφάνιση σε τόσο μεγάλο συναυλιακό χώρο και τόσο ιερό ταυτόχρονα! Αμέσως μετά, έρχεται η εμφάνιση στο Μέγαρο Μουσικής, πάλι με την Ορχήστρα των Κυκλάδων, τη Σαβίνα Γιαννάτου και τον Δώρο Δημοσθένους, όπου εκεί κατακλύστηκα από την ενέργεια του χώρου. Φοβερή στιγμή επίσης ήταν η συναυλία αφιέρωμα στον Μάνο Ελευθερίου της Ορχήστρας τον Κυκλάδων με τον Γιώργο Νταλάρα και τον Απόστολο Ρίζο, όπου έγινε στη γενέτειρα του Μάνου Ελευθερίου αλλά και δικιά μου, την Ερμούπολη σε συγκινησιακή ατμόσφαιρα.
Φυσικά, η περιοδεία της Ομάδας Καβάφη του Μπάμπη Κουλούρα σε Αμερική, Αυστραλία, Ευρώπη και Ελλάδα, περικλείει στιγμές ανεκτίμητες για την δική μου προσωπική πορεία. Η συνεργασία μου επίσης με τον Μανώλη Μητσιά το φετινό καλοκαίρι ήταν μια πολύ μεγάλη εμπειρία δίπλα σε έναν άνθρωπο που σηματοδοτεί και χαρακτηρίζει με τη φωνή του μια ολόκληρη εποχή, αλλά και έχει συνεργαστεί με τα ιερά τέρατα του χώρου. Τέλος, δεν θα μπορούσε να μην έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, η συνεργασία με τη δασκάλα μου, Ελεονώρα Ζουγανέλη, όπου μαζί της έγινε το ντεμπούτο μου σε μεγάλη μουσική σκηνή και από εκεί ανοίχτηκαν πολλές πόρτες.
Πώς διαχειριστήκατε όλο αυτό το διάστημα την περίοδο της καραντίνας;
Πέρασα από πολλές φάσεις μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια. Στην αρχή, το είδα σαν μια ευκαιρία να ξεκουραστώ από όλο αυτό το «ράλι» που βρέθηκα να τρέχω μεταξύ Αθήνας και Σύρου, live εμφανίσεων και γυρισμάτων για το παιχνίδι. Μετά, είδα ότι μπορώ να εκμεταλλευτώ αυτό τον «νεκρό» χρόνο, για να μελετήσω, να γράψω μουσική και να παραμείνω παραγωγική. Πέρασα και τη φάση εννοείται, που δεν ήθελα ούτε να ακούω μουσική, ούτε να παίζω. Και περνώντας από όλες αυτές τις συναισθηματικές αλλαγές και καταστάσεις, συνειδητοποίησα ότι αυτό που «ενόχλησε» όλους εμάς τους καλλιτέχνες, είναι ότι για εμάς η μουσική είναι πρωτίστως μέσο έκφρασης και επικοινωνίας με τον έξω κόσμο και ταυτόχρονα επάγγελμα. Φαντάσου να θέλεις να μιλήσεις και κάποιος να σου κρατάει κλειστό το στόμα. Εεε, κάπως έτσι πάνω κάτω. Θέλω να πιστεύω παρόλα αυτά, ότι το ισοζύγιο βγαίνοντας δειλά δειλά από όλο αυτό, είναι θετικό. Ενεργοποιήθηκε η δημιουργικότητα μας και η ανάγκη εύρεσης μηχανισμών και λύσεων.
Πώς θα περιγράφατε τον εαυτό σας εκτός σκηνής σε κάποιον που θα ενδιαφερόταν να σας γνωρίσει; Τι σας αρέσει να κάνετε όταν δεν εργάζεστε;
Η αλήθεια είναι ότι τον περισσότερο καιρό, με απασχολεί η μουσική. Εντός και εκτός σκηνής. Τις στιγμές παρόλα αυτά που ξεφεύγω λίγο από «το μικρόβιο» της δουλειάς μας, μου αρέσει να βρίσκομαι με φίλους, να κυκλοφορώ σε παλιά στέκια, αλλά και να γνωρίζω καινούρια μέρη, να κάνω βόλτες στο κέντρο της Αθήνας, στα ενεργειακά της μέρη και να μαζεύω εικόνας και αρώματα. Μ’ αρέσουν επίσης τα μεγάλα ταξίδια, αλλά και οι μικρές εξορμήσεις. Είμαι παιδί των αντιθέσεων, βαριέμαι τη ρουτίνα και όλα αυτά, μου αρέσει να τα μοιράζομαι με καλούς φίλους κατά βάση.
Τι ονειρεύεστε για την καλλιτεχνική σας διαδρομή και με ποιους καλλιτέχνες θα θέλατε να συνεργαστείτε;
Αυτό που ονειρεύομαι για παρακάτω, είναι απλά να «κυλήσει» ομαλά, η υπόλοιπη πορεία μου, χωρίς άλλα νεκρά διαστήματα και καθυστερήσεις. Είμαι στην δημιουργικότερη μέχρι στιγμής φάση νιώθω, και θέλω να δουλέψω πολύ πάνω σε αυτό που αγαπώ, και μακάρι να καταξιωθώ και κάποια στιγμή. Επειδή όμως είναι ένας χώρος με συνεχείς ανατροπές και απαιτεί υπομονή και μεθοδικότητα, μοναδικός στόχος μου είναι να ανέβω με αργά και σταθερά βήματα όσο ψηλότερα μπορώ με σκληρή δουλειά. Τώρα με ποιους καλλιτέχνες θα ήθελα να συνεργαστώ, δύσκολα απαντάτε γιατί θαυμάζω πολλούς και για διαφορετικούς λόγους. Ενδεικτικά και μόνο, θα πω Χρήστος Θηβαίος, Σταμάτης Κραουνάκης, Δημήτρης Μπάσης, Γλυκερία και εννοείται Χαρούλα Αλεξίου αν επέστρεφε!
Ετοιμάζετε κάτι άλλο;
Υπάρχουν κάποια κομμάτια στα σκαριά που θα πάρουν τον δρόμο τους για να κυκλοφορήσουν σιγά σιγά, με πρώτο πρώτο το «Έτσι κι αλλιώς» που είναι το καλλιτεχνικό μας παιδί με τη Ζωή Τηγανούρια, σε μουσική δική της και στίχο δικό μου, όπου θα πάρει σάρκα και οστά στη φετινή μας παράσταση στις Χορδές. Επίσης, υπάρχουν σχέδια και συνεργασίες για τον χειμώνα που δεν είναι δυστυχώς ανακοινώσιμες ακόμα, όμως γενικά ο κλάδος έχει μπει σε μια ροή επαναλειτουργίας μετά από καιρό, οπότε όλο καινούρια πράγματα θα προκύπτουν από δω και πέρα.
Δείτε επίσης: «Και έτσι κι αλλιώς»: H Ζωή Τηγανούρια και η Ελπίδα Γαδ στη μουσική σκηνή «Χορδές»
