Συνέντευξη στη Σπυριδωνία Κρανιώτη
Η Αργυρώ Καπαρού μία από τις σημαντικότερες ερμηνεύτριες της γενιάς της ενσαρκώνει εφέτος τη Σοφία Βέμπο στην παράσταση «Μαρία Κάλλας- Σοφία Βέμπο σε μια φανταστική συνάντηση» στο Half Note Jazz Club.
Η σπουδαία κυρία του ελληνικού τραγουδιού, η οποία έχει αφήσει το στίγμα της στα μουσικά δρώμενα και έχει κερδίσει τις εντυπώσεις με τις ερμηνείες της καθώς και με την ιδιαιτερότητα της φωνής της, μιλάει στο zougla.gr για τη συνεργασία της με την Κάτια Πάσχου, εξηγεί πού συναντιούνται η Σοφία Βέμπο με τη Μαρία Κάλλας και αποκαλύπτει τα μελλοντικά της σχέδια.
Μιλήστε μας για την παράσταση σας «Μαρία Κάλλας- Σοφία Βέμπο…σε μια φανταστική συνάντηση» στο Half Note Jazz Club.
Η παράσταση μας έχει κυρίως μουσικό χαρακτήρα, αφού ξεδιπλώνει το αγαπημένο ρεπερτόριο των δύο ερμηνευτριών, μέσα από ένα μικρό σενάριο, όπου ο θεατής έρχεται πιο κοντά στην ανθρώπινη πτυχή της ζωής τους και όχι τόσο στην επαγγελματική.
Την ιδέα, το κείμενο, τη σκηνοθεσία και τους φωτισμούς υπογράφει ο Βασίλης Αναστασίου και τα κοστούμια ο Ledio Konxholli.
Τον ρόλο της Κάλλας ερμηνεύει η υπέροχη ερμηνεύτρια και συνεργάτης Κάτια Πάσχου και εγώ τον ρόλο της Βέμπο. Στο πιάνο μας συνοδεύει ο μοναδικός Μάρκος Κώτσιας.
Η συνάντηση διαδραματίζεται μια νύχτα του 1961 στο μπαρ – φουαγιέ, του ξενοδοχείου «Ακροπόλ Παλλάς», το οποίο ως κτήριο υπάρχει ακόμα, στη συμβολή των οδών Πατησίων και Στουρνάρη. Εκεί καταφεύγουν οι δύο ερμηνεύτριες, μια και δεν τις αφήνουν να κατευθυνθούν προς τα σπίτια τους, λόγω μιας διαδήλωσης…τα υπόλοιπα νομίζω είναι καλό, να τα ανακαλύψει κανείς ως θεατής-ακροατής, στην παράσταση μας.
Τι είναι αυτό που σας συγκινεί περισσότερο στη Σοφία Βέμπο την οποία και ενσαρκώνετε;
Με συγκινεί βαθιά η λαϊκότητά της και η γενναιοδωρία της. Η Βέμπο ήξερε καλά την αξία της, ωστόσο στην επαφή της με το κοινό ήταν σεμνή και εγκάρδια, δεν κράταγε αποστάσεις ασφαλείας. Επίσης ήταν γενναία ως γυναίκα και έδινε κουράγιο και στα δύο φύλα στις δύσκολες στιγμές της πατρίδας μας.
Οι μαρτυρίες λένε πως και στην Γερμανική Κατοχή ακόμα, ενώ η ελληνική σημαία απαγορευόταν παντού, εκείνη ντυνόταν με ασπρογάλανα ρούχα στη σκηνή, ώσπου ένα βράδυ που ήταν βέβαιο πως οι Γερμανοί θα τη συλλαμβάνανε, κατάφεραν οι φίλοι της να τη φυγαδεύσουν και με δυσκολία κατέφυγε μετά από μέρες στην Αίγυπτο. Μία ακόμη πιο πρόσφατη στιγμή, ήταν τη νύχτα των Τανκς στο Πολυτεχνείο, όπου η Βέμπο άνοιγε την πόρτα της στην οδό Στουρνάρη και έκρυβε φοιτητές που τους κυνηγούσαν. Μία γυναίκα που ό,τι κέρδιζε το χάριζε στην οικογένεια της, στους συνεργάτες της και στους ανθρώπους που είχαν ανάγκη, πώς να μη με συγκινεί.
Μιλήστε μας για τη συνεργασία σας με την Κάτια Πάσχου.
Την Κάτια την γνώρισα στην πρώτη συνάντηση μας, με τον σκηνοθέτη Βασίλη Αναστασίου.
Απ την πρώτη στιγμή μου φάνηκε σαν να γνωριζόμασταν από παλιά, είχα ακούσει από συναδέλφους για την ίδια, αλλά εγώ την είχα ακούσει μόνο από το ίντερνετ, ωστόσο αμέσως κατάλαβα πως ο ήχος της και οι ερμηνείες της την κάνουν ξεχωριστή στον χώρο του λυρικού τραγουδιού.
Όταν την άκουσα στην πρόβα μας, με συγκίνησε βαθιά και είναι τιμή που συνεργάζομαι μαζί της, εύχομαι αυτό το ταξίδι που ξεκινήσαμε να είναι μεγάλο γιατί μας δίνει χαρά.
Πού συναντιούνται η Μαρία Κάλλας με τη Σοφία Βέμπο; Έχουν κοινά στοιχεία αυτές οι δύο γυναίκες;
Έχουν πολλά κοινά η Κάλλας και η Βέμπο, είναι Ελληνίδες, ερμηνεύτριες στο Μουσικό Θέατρο και οι δύο, έχουν συντρόφους που τους παιδεύουν με τα καμώματα τους, είναι δοτικές και οι δύο, με στοιχεία αυτοθυσίας μπορώ να πω…και προς τους ανθρώπους του περιβάλλοντός τους και προς την τέχνη τους. Και είχαν και οι δύο, την ανεκπλήρωτη τελικά επιθυμία, να αποκτήσουν παιδί.
Ποια συναισθήματα εισπράττετε από το κοινό;
Μπορώ να μιλήσω για την έως τώρα εμπειρία μου από τις δύο παραστάσεις μας.
Το κοινό λοιπόν ήταν ενθουσιασμένο με όλα και μας έδωσε μεγάλη χαρά.
Κατ ΄αρχήν με την ιδέα αυτής της συνάντησης, μετά με τις φωνές και το πάντρεμα μιας Κοντράλτο με μία Σοπράνο, όπου πιστεύω η εναλλαγή αυτή ήταν μαγευτική και για εμάς τις ίδιες, ειδικά όταν συναντιόμαστε σε ντουέτα. Το ρεπερτόριο που ερμηνεύουμε είναι αγαπημένα τραγούδια και άριες. Επίσης τους άρεσε το κείμενο, όπου το χιούμορ, η τρυφερότητα και η αλήθεια είναι τα δυνατά του στοιχεία και φυσικά ο εξαίρετος πιανίστας μας Μάρκος Κώτσιας.
Η πρώτη σας συμμετοχή στη δισκογραφία ήταν στο δίσκο «Του Πόθου και του Πάθους», με το τραγούδι «Λουλουδάκι του Χειμώνα». Μιλήστε μας για αυτό, αλλά και για τους βασικότερους σταθμούς στην πορεία σας έως τώρα.
Είχα την τύχη το πρώτο τραγούδι που τραγούδησα στη δισκογραφία , το «Λουλουδάκι του χειμώνα», να είναι σε στίχους του αείμνηστου Ηλία Κατσούλη και σε μουσική του συνθέτη Τάσου Γκρούς, με τον οποίο ακόμα συνεργάζομαι και μάλιστα στο νέο έτος θα κυκλοφορήσει σε CD μία ηχογράφηση που είχαμε κάνει στο παρελθόν με την ορχήστρα σύγχρονης μουσικής της ΕΡΤ, με μελοποιημένα ποιήματα.
Ένας σταθμός ήταν η συνεργασία μου με την χορογράφο και χοροδιδάσκαλο Μαίρη Τσούτη η οποία με κάλεσε το 1996 να τραγουδήσω ένα Gospel που είχε ακούσει από την Νίνα Σιμόν στην παράσταση της, με τίτλο «Ερωτοπλοέω Β΄» στο Θέατρο Αποθήκη. Εκεί λοιπόν με άκουσε ο Τάσος Γκρούς και με φώναξε να πω το λουλουδάκι.
Αυτό ήταν το τραγούδι και η συνεργασία, που με οδήγησε σύντομα στο πρώτο προσωπικό μου άλμπουμ με τίτλο «Μετάξι είναι το βλέμμα σου» και αργότερα στο 2ο με τίτλο «Μη μου χαλάσεις τ΄όνειρο» με παραγωγό τον Γιώργο Μακράκη.
Από εκεί και πέρα σημαντικές ήταν οι συνεργασίες μου με τον ερμηνευτή Μανώλη Μητσιά επί μια πενταετία και με τον Σταμάτη Κραουνάκη από το 2005 έως το 2011.
Σημαντικό ακόμα σταθμό θεωρώ τη συνεχή, από το 2012, συνεργασία μου με την ποιήτρια- στιχουργό Λίνα Νικολακοπούλου στη δισκογραφία αλλά και στις μουσικές παραστάσεις μας, όπου έχει σταθερά την καλλιτεχνική επιμέλεια. Μέσα από αυτήν τη συνεργασία συνάντησα μία σημαντική συνθέτρια, την Δάφνη Αλεξανδρή και ολοκληρώσαμε το 2013 ένα άλμπουμ τις «Χειρολαβές», που το θεωρώ περιουσία μου, σε στίχους και ποιήματα της Λίνας.
Ποια θεωρείτε ότι είναι η πιο σημαντική στιγμή της καριέρας σας μέχρι σήμερα;
Οι συμμετοχές μου σε σημαντικά φεστιβάλ και χώρους, όπως η Επίδαυρος με τα «Χορικά – αιώνια θητεία στο κάλλος» σε σκηνοθεσία Σταμάτη Κραουνάκη το 2005 και το κάλεσμα της Λίνας Νικολακοπούλου και του Κραουνάκη το 2015 στο «Αvanti Dario» στο Ηρώδειο, αφιέρωμα στον Νομπελίστα Ντάριο Φό. Επίσης το προσωπικό μου άλμπουμ «Χειρολαβές» που προανέφερα.
Όταν τραγουδάτε μεταμορφώνεστε. Είναι θέμα τεχνικής;
Είναι καθαρά η φυσική μου μάλλον διάθεση, να μπω στον χαρακτήρα ενός ρόλου εκείνη την ώρα που τραγουδώ, ανάλογα με τον λόγο που εκφέρω. Το τραγούδι είναι ένα πολύ σύντομο μονόπρακτο, σε τρία λεπτά μέσα έχεις να οδηγήσεις κάπου το ακροατήριο, άλλοτε μέσα από το δικό σου αίσθημα, κι άλλοτε να του αφηγηθείς απλά μια ιστορία. Πάντοτε ο στίχος με πηγαίνει κάπου, μαζί με τη μελωδία φυσικά κι εγώ εύχομαι να καταφέρνω να εμπνέω τον ακροατή να ακολουθεί.
Αν έπρεπε να περιγράψετε τον εαυτό σας μέσα από ένα τραγούδι, ποιο θα ήταν αυτό και γιατί;
«Όλα είναι αγάπη», μουσική Δάφνης Αλεξανδρή και στίχοι Λίνας Νικολακοπούλου…από το άλμπουμ «Χειρολαβές».
Πώς σας αρέσει να εκφράζεστε μουσικά; Προτιμάτε μεγάλους χώρους, συναυλίες ή πιο ατμοσφαιρικούς και μικρούς χώρους που ο ένας νιώθει την ενέργεια του άλλου;
Ο κάθε χώρος έχει τις δικές του χαρές και συγκινήσεις. Σημασία έχει και ο χώρος και ο ίδιος ο καλλιτέχνης να σέβονται το ακροατήριο, όπου κι αν το συναντούν, είτε είναι πενήντα άνθρωποι, είτε χιλιάδες.
Είναι η Τέχνη, ή οι τέχνες γενικότερα, ένας τρόπος διαφυγής μέσα σε αυτήν την περίοδο οικονομικής κρίσης που ζει η χώρα μας;
Η τέχνη είναι σκέψη, εμβάθυνση, απόδραση, ελευθερία, ανατροπή, γνώση, εξέλιξη και σίγουρα στις μέρες μας είναι παρηγοριά, αλλά δεν είναι πάντα ανεξάρτητη, πολλές φορές κατευθύνεται και πρέπει να έχει ισχυρό σήμα ο δημιουργός της…για να μην χάσει τον δρόμο του…να μην χάσει την αλήθεια.
Να μην χάσει η τέχνη την επαφή με τον άνθρωπο. Κάτι που παρατηρώ δυστυχώς στις μέρες μας είναι πως η επικοινωνία για την «Τέχνη» διανύει περισσότερες εργατοώρες, απ΄ ότι το ίδιο το δημιουργικό της κομμάτι κι αυτό σίγουρα δημιουργεί σύγχυση, γύρω από την αληθινή της αξία.
Ετοιμάζετε κάτι άλλο μελλοντικά;
Με τον τίτλο «Πάμε κάπου…με τη Λίνα Νικολακοπούλου» το Σάββατο 15 Δεκεμβρίου στον ιστορικό χώρο του Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσός στην πλατεία Καρύτση παρέα με τους αγαπημένους καλεσμένους μας … τον ηθοποιό και εικαστικό Άγγελο Παπαδημητρίου και τον ερμηνευτή και συνεργάτη εδώ και χρόνια Θοδωρή Βουτσικάκη. Μαζί με τους σπουδαίους μουσικούς μας, τον Παντελή Ντζιάλα στην κιθάρα και τις ενορχηστρώσεις, τον Τάκη Φαραζή στο πιάνο, τον Χριστόφορο Καραλή στην κιθάρα και τον Αλέξανδρο Κασαρτζή στο τσέλο, θα ακολουθήσουμε το μονοπάτι της Λίνας Νικολακοπούλου, όπου θα τραγουδήσουμε όπως λέει η ίδια, τραγούδια που γεννήθηκαν στην πόλη μας και υπάρχουν επειδή τα αγαπάμε».
Επίσης μία καινούργια συνεργασία έχει ξεκινήσει ήδη, με τον συνθέτη Δημήτρη Μαραμή, με αφορμή το μουσικό δράμα «Οι Στοιχειωμένοι» που αφορά σε θρύλους της παράδοσής μας και θα παρουσιαστεί στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών στις 28 Φεβρουαρίου και 1-2 Μαρτίου του 2019, με σημαντικούς συνεργάτες ερμηνευτές και μουσικούς.
Διαβάστε επίσης: Μαρία Κάλλας- Σοφία Βέμπο σε μια φανταστική συνάντηση
