Συνέντευξη στη Σπυριδωνία Κρανιώτη
Ο ταλαντούχος μουσικός Θοδωρής Μαυρογιώργης διανύει μια εξαιρετικά δημιουργική περίοδο στην καλλιτεχνική του πορεία καθώς παρουσιάζει ακόμη ένα ενδιαφέρον και ιδιαίτερο τραγούδι με τίτλο «Superman» βάζοντας όμως για πρώτη φορά τη δική του μουσική.
«Η αλήθεια είναι πως έγραφα μουσική, αλλά δίσταζα πάντα να τη μοιραστώ. Υπάρχουν άπειρες ιδέες και μελωδικές γραμμές σε όλων των ειδών τις συσκευές, κινητά, κασετόφωνα, υπολογιστή. Νομίζω πως οι υπέροχοι στίχοι της Ειρήνης Τσαγκαράκη ήταν αυτοί που μου έδωσαν τη σπρωξιά να τολμήσω και να κυκλοφορήσει ένα τραγούδι σε μουσική που έχω γράψει…Ονειρεύομαι να γράφουμε καλά τραγούδια με τους φίλους και συνεργάτες. Κάθε φορά που θα γυρνάμε πίσω να κοιτάμε, να είμαστε ήσυχοι για αυτό που κάναμε. Να έχω πάντα τη διάθεση να ψάχνω καινούριες ιδέες για παραστάσεις και νέα τραγούδια και να έχουμε τη δυνατότητα να τις υλοποιούμε γιατί φαίνεται σιγά σιγά πως η ενασχόληση με την τέχνη τείνει να γίνει “σπορ” για λίγους» αναφέρει μεταξύ άλλων ο πολυτάλαντος καλλιτέχνης στο zougla.gr με αφορμή το νέο του τραγούδι που έχει κερδίσει τις εντυπώσεις.
Ακούστε το τραγούδι:
Πείτε μας λίγα λόγια για το νέο σας τραγούδι «Superman» και για τον δίσκο που ετοιμάζετε.
O «Superman» είναι ένα τραγούδι για την απώλεια της μνήμης, από την πλευρά του Ζορό, του ανθρώπου που αγαπημένος του αντιμετωπίζει τη νόσο του Αλτσχάιμερ. Πραγματεύεται ένα από τα θέματα που κάνουμε πως δεν βλέπουμε και η Ειρήνη Τσαγκαράκη με τους στίχους της το κοιτάει στα μάτια. Είναι το πρώτο τραγούδι από τον δίσκο που θα κυκλοφορήσει τον Σεπτέμβριο του 2021 σε παραγωγή του Παντελή Νικηφόρου. Τα δύο προηγούμενα τραγούδια, τα «Ψάρια» και το «Πόσο άντρας είσαι», είναι από τον δίσκο που θα κυκλοφορήσει επίσης τον Σεπτέμβριο σε παραγωγή του Κος Κ. Θα κυκλοφορήσουν, δηλαδή, δύο LPs ταυτόχρονα από 7 τραγούδια το καθένα.
Πώς θα περιγράφατε τον εαυτό σας με λίγες λέξεις;
Επίμονος και ανυπόμονος σίγουρα. Έχω την τάση να σκαρφίζομαι συνέχεια καινούρια projects προτού ολοκληρωθούν αυτά που ήδη τρέχουν και ονειροπολώ πως κάποια από τα κομμάτια που γράφω θα τα τραγουδήσω μαζί με καλλιτέχνες που θαυμάζω. Δεν κάθομαι καθόλου στα αυγά μου. Όταν νιώθω πως κάποιος αδικείται, έχω την τάση να μπλέκομαι και αυτό με έχει οδηγήσει πολλές φορές σε μπελάδες. Απολαμβάνω την παρέα όσο και τη μοναξιά νομίζω, και όσο μου αρέσει μια θορυβώδης παρέα άλλο τόσο μου αρέσει και η ηρεμία διαβάζοντας ένα βιβλίο ή ακούγοντας έναν δίσκο. Μονίμως διχασμένος ανάμεσα σε ελληνικό και αγγλικό στίχο, σε ροκ και παραδοσιακό.
Πώς προέκυψε η συνεργασία σας με την Ειρήνη Τσαγκαράκη;
Όπως όλα τα ωραία πράγματα, τυχαία. Είχα ενθουσιαστεί με τους στίχους που είχε γράψει για τη Ρίτα Αντωνοπούλου, το τραγούδι «Θα μεγαλώνω», και το μοιράστηκα με τον Χρήστο Παπαμιχάλη. Εκείνος ανέλαβε τα υπόλοιπα και μας έφερε σε επαφή. Από τότε η Ειρήνη είναι φίλη, πέρα από συνεργάτιδα. Στον δίσκο θα υπάρχει ένα ακόμα τραγούδι σε στίχους δικούς της και, όπως το βλέπω, θα υπάρξουν πολλά τραγούδια ακόμα.
Στο νέο σας τραγούδι υπογράφετε εσείς τη μουσική. Μιλήστε μας γι΄ αυτήν τη δημιουργική στιγμή.
Η αλήθεια είναι πως έγραφα μουσική, αλλά δίσταζα πάντα να τη μοιραστώ. Υπάρχουν άπειρες ιδέες και μελωδικές γραμμές σε όλων των ειδών τις συσκευές, κινητά, κασετόφωνα, υπολογιστή. Νομίζω πως οι υπέροχοι στίχοι της Ειρήνης ήταν αυτοί που μου έδωσαν τη σπρωξιά να τολμήσω και να κυκλοφορήσει ένα τραγούδι σε μουσική που έχω γράψει. Κάπως με ξεκλείδωσε κι ελπίζω να συνεχιστεί αυτό και με επόμενα τραγούδια.
Πόσο δύσκολο είναι τελικά το να ζει κάποιος με τους φόβους του;
Όλοι ζούμε με τους φόβους μας. Το θέμα είναι τι γίνεται για να τους αντιμετωπίσουμε. Καθημερινά συνομιλούμε με αυτούς. Άλλοτε κερδίζουμε, άλλοτε όχι. Είναι μια δημιουργική πολεμική διαμάχη, θαρρώ, που όσο εξοπλιζόμαστε με δυνατότερα επιχειρήματα, τόσο περισσότερο θα κάνουμε ένα βήμα μπροστά.
Η αγάπη σας για τη μουσική πώς ξεκίνησε; Ήταν πάντα το όνειρό σας να γίνετε μουσικός;
Πολύ μεγάλος συνειδητοποίησα σε όλο της το εύρος τη σχέση μου με τη μουσική. Ξεκίνησε ως μορφή έκφρασης, συνέχισε ως επάγγελμα και επανήλθε ως μέσο επικοινωνίας. Από πολύ μικρός τραγουδούσα γιατί στο σπίτι μου ο πατέρας μου έπαιζε κιθάρα και τραγουδούσε. Ήμουν από τους τυχερούς που υπήρχε μουσικό όργανο στο σπίτι, οπότε ήταν ηλίου φαεινότερο πως κάποια στιγμή θα έπεφτε στα χέρια μου. Με τον καιρό συνειδητοποίησα πως δεν ήταν όνειρό μου να γίνω μουσικός, αλλά μου φαινόταν ως φυσική εξέλιξη. Ένιωθα πως μόνο αυτό ήξερα να κάνω, πως αυτό αγαπούσα, οπότε δεν υπήρχε κάτι άλλο να το ξεπεράσει.
Τι μουσικές ακούτε;
Αυτή είναι μια πραγματικά δύσκολη ερώτηση. Συνήθως πηγαίνω ψάχνοντας. Έχω ξεκινήσει δηλαδή από το καινούριο των MAZOHA, έχω περάσει στο Παιδί Τραύμα και έχω φτάσει σε RivalSons και SimonnGarfunkel. Αρκετά χιπ χοπ σίγουρα, και προσπαθώ να παρακολουθώ όσο αυτό είναι εφικτό νέες κυκλοφορίες. Τον τελευταίο καιρό έχω αρχίσει να ξαναψάχνω δίσκους που είχα να ακούσω χρόνια, ώστε να δω μετά από μια διαφορετική ακρόαση αν θα ανακαλύψω κάτι ή αν θα νιώσω το ίδιο συναίσθημα της πρώτης επαφής.
To ίντερνετ πιστεύετε ότι βοηθάει να αναδειχθούν νέοι καλλιτέχνες; Εσάς σας βοήθησε;
Υπάρχει τόση πληροφορία στο διαδίκτυο, που δεν φτάνουν αρκετές ζωές για να αφομοιωθεί έστω ένα κομμάτι της. Το διαδίκτυο μπορεί να κάνει τόσο καλό όσο και κακό ανάλογα με τον τρόπο που θα το διαχειριστεί κάποιος. Δυστυχώς, στο πέλαγος της πληροφορίας μπορεί να χαθούν πολλά νέα τραγούδια, καθώς σε σύντομο χρονικό διάστημα θεωρούνται πλέον «παλιά». Αν έχεις την οικονομική δυνατότητα, το διαδίκτυο είναι ένας τρόπος να φτάσει η δουλειά σου στους ανθρώπους που απευθύνεται πιο σύντομα, αλλιώς είναι μια μακρόχρονη διαδικασία. Όπως και να έχει, όμως, πιστεύω πως είναι ένα χρήσιμο εργαλείο στα χέρια νέων δημιουργών.
Από τη μέχρι τώρα καλλιτεχνική σας διαδρομή ποιες στιγμές και συνεργασίες ξεχωρίζετε;
«Το όνομά μου είναι το δικό σου» του Σπύρου Γραμμένου που κυκλοφόρησε πολύ πρόσφατα, στο οποίο συμμετέχω κι εγώ παρέα με καλλιτέχνες που θαυμάζω, είναι ένα πραγματικά σπουδαίο τραγούδι και θα έχει πάντα ξεχωριστή θέση. Η συμμετοχή μου στο «Μπελ Ρεβ» των Νατάσσα Μποφίλιου, Θέμη Καραμουρατίδη, Γεράσιμου Ευαγγελάτου είναι κάτι που νομίζω πως όταν θα μεγαλώσουν οι γιοι
μου θα έχω να κοκορεύομαι. Επίσης το «Κοίτα Γύρω» του Γιάννη Κότσιρα που συμμετείχα μαζί με Ανδριάνα Μπάμπαλη, Κόμη Χ και Απόστολο Ρίζο είναι μια συνεργασία από αυτές που όσες φορές και να μου την ξαναπρότειναν θα ήμουν εκεί, γιατί πρόκειται για ένα υπέροχο κομμάτι και μια φοβερή παρέα.
Πώς διαχειριστήκατε όλο αυτό το διάστημα την περίοδο της καραντίνας; Ήταν μία δημιουργική περίοδος για εσάς;
Προσπάθησα να γίνει μια δημιουργική περίοδος, δεν ήταν εύκολο όμως. Διάβασα, άκουσα μουσική, έγραψα μουσική, προσπάθησα να κρατήσω το δημιουργικό κομμάτι όσο μπορούσα ανεπηρέαστο από το δυστοπικό τοπίο της καθημερινότητας. Το κορίτσι μου και οι μπόμπιρες νομίζω πως ήταν καταλύτες ώστε να συνεχίζω να εστιάζω περισσότερο στα όμορφα παρά στα άσχημα.
Yπάρχει κάποιο συγκρότημα ή μουσικός που θα θέλατε να τζαμάρετε μαζί του επί σκηνής;
Πολλοί, όχι μόνο ένας ή ένα συγκρότημα. Αλλά δε νομίζω πως θα μπορούσα να αρκεστώ μόνο στο τζαμ. Θα ήθελα μια ολόκληρη παράσταση ή έναν δίσκο. Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, ο Φοίβος Δεληβοριάς, οι Λάμδα, ο Κος Κ, ο Ορέστης Ντάντος, ο Σπύρος Γραμμένος, ο Παύλος Παυλίδης, η Nalysa Green, η Δήμητρα Γαλάνη, ο Κόμης Χ, ο ΛΕΞ, ο Anser, ο Bloody Hawk, ο Καίσαρας Κίκης, ο Δημήτρης Μπάκουλης, η Νεφέλη Φασούλη, η Ιουλία Καραπατάκη κι αν θέλετε μπορώ να συνεχίσω να σας λέω ονόματα για πολλή ώρα ακόμα.
Τι ονειρεύεστε για την καλλιτεχνική σας διαδρομή;
Ονειρεύομαι να γράφουμε καλά τραγούδια με τους φίλους και συνεργάτες. Κάθε φορά που θα γυρνάμε πίσω να κοιτάμε, να είμαστε ήσυχοι για αυτό που κάναμε. Πάντα θα σκεφτόμαστε πως κάτι μπορούσαμε να κάνουμε καλύτερα, αλλά να νιώθουμε πως κάναμε μια ωραία και αξιοπρεπή δουλειά. Να έχω πάντα τη διάθεση να ψάχνω καινούριες ιδέες για παραστάσεις και νέα τραγούδια και να έχουμε τη δυνατότητα να τις υλοποιούμε γιατί φαίνεται σιγά σιγά πως η ενασχόληση με την τέχνη τείνει να γίνει «σπορ» για λίγους.
