«Ο πρίγκιπας Ιβάν και το πουλί της φωτιάς» του Θοδωρή Αμπαζή ανοίγουν φτερά για να πετάξουν αυτή τη φορά στο Ολύμπια, Δημοτικό Μουσικό Θέατρο «Μαρία Κάλλας» από τις 18 Νοεμβρίου έως και την Κυριακή 27 Νοεμβρίου.
Η συναρπαστική όπερα για παιδιά και νέους του ταλαντούχου μουσικού και σκηνοθέτη, με την οποία είχε εγκαινιαστεί η πρωινή ζώνη της Εναλλακτικής Σκηνής της ΕΛΣ επανέρχεται στο Ολύμπια, με δεκαέξι ερμηνευτές σε διαφορετικούς ρόλους επί σκηνής, επτά μουσικούς, εντυπωσιακά κοστούμια και σκηνικά της Κέννυ ΜακΛέλλαν. Το έργο βασίζεται στο ομώνυμο παραδοσιακό ρωσικό παραμύθι, στο οποίο βασίστηκε επίσης και το διάσημο μπαλέτο του Ίγκορ Στραβίνσκι. Το λιμπρέτο είναι της Σοφιάννας Θεοφάνους και το μουσικό σύνολο διευθύνει ο Μιχάλης Παπαπέτρου.
Σε τι ηλικίες απευθύνεται;
«Από 5 ετών έως 90 ετών. Μια καλή παράσταση είναι καλή για όλους» λέει ο Θοδωρής Αμπαζής στο ΑΠΕ-ΜΠΕ. Στις πρόβες του έργου πριν την πρεμιέρα στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ είχε τότε ζητήσει από μια ομάδα μικρών παιδιών του δημοτικού να κάνουν κριτική σε αυτό που έβλεπαν. «Αφού άκουσα τι τους ενδιέφερε, τι τους φάνηκε βαρετό, τι θα ήθελαν διαφορετικό, χρησιμοποίησα στοιχεία από την κριτική τους για να αλλοιώσω ή να τροποποιήσω κατά κάποιο τρόπο τη σκηνοθεσία. Επειδή τα παιδιά είναι οι καλύτερες κριτές μας».
Πράγματι, πώς μπορούν τα παιδιά να προσεγγίσουν μια πιο σύνθετη και δύσκολη μουσική από την επικρατούσα που έχουν συνηθίσει;
«Ξέρετε η μουσική έχει μια άλλη γλώσσα, δεν έχει σημαινόμενο, μπορεί να περάσει με πολλούς τρόπους τα μηνύματα κι αν η σκηνοθεσία βρει έναν τρόπο να κάνει τη μετάβαση στον αποδέκτη πιο εύληπτη, κατανοητή και μαλακή, τότε είναι έτοιμα να τη δεχτούν» απαντά ο Θοδωρής Αμπαζής. «Το αυτί μας κάνει διατάσεις, όπως στη γυμναστική» συμπληρώνει χαμογελώντας. «Όσο εξοικειωνόμαστε με το διαφορετικό μπορούμε σιγά-σιγά να το απολαύσουμε περισσότερο και να γίνει τελικά απαραίτητο».
Ποια είναι τα νοήματα του έργου;
«Έχει να κάνει μ’ ένα παιδί δύστροπο, είναι εγωιστής, ματαιόδοξος, θέλει να είναι ο μόνος που θα βρει το πουλί της φωτιάς, που είναι ένα πουλί που κλέβει τα χρυσά μήλα από την μηλιά του τσάρου πατέρα του. Στο τέλος πέφτει σε μια παγίδα που του στήνουν τα δύο του αδέλφια αλλά με τη βοήθεια του Λύκου Βολκ καταφέρνει να γλιτώσει και να αποκαλύψει ότι το πουλί της φωτιάς είναι μια πανέμορφη πριγκίπισσα, κόρη ενός μάγου, η οποία τον υπερασπίζεται παρότι εκείνος δεν της έχει φερθεί καθόλου καλά. Η στάση της πριγκίπισσας είναι που κάνει να αλλάξει τελικά για να δει τι σημαίνει καλοσύνη, τι σημαίνει ευγνωμοσύνη, τι σημαίνει φιλία».
Πρωτοπόρος στο μουσικό θέατρο στην Ελλάδα, στην εισαγωγή των παιδιών στον κόσμο της λυρικής τέχνης, ο Θοδωρής Αμπαζής είναι δημιουργός που έχει αφήσει επίσης το στίγμα του σε επιτελική θέση στο Εθνικό Θέατρο, επιτυχημένος κατά γενική ομολογία καλλιτεχνικός διευθυντής στα ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας και Πάτρας, στο Διεθνές Φεστιβάλ Τεχνών Αρχαίας Ολυμπίας.
Με αυτά τα δεδομένα τι σημαίνει για τον ίδιο προσωπικά η παράσταση στο Ολύμπια, Δημοτικό Μουσικό Θέατρο «Μαρία Κάλλας»;
«Κατά αρχήν είμαι πάρα πολύ χαρούμενος που το θέατρο δεν έγινε σούπερ μάρκετ ή έδρα μεγάλης πολυεθνικής. Αυτό είναι το μεγάλο κέρδος σε μια εποχή τόσο δύσκολη όπως εξελίσσεται όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς» λέει ο Θοδωρής Αμπαζής στο ΑΠΕ-ΜΠΕ. «Το να κρατήσουμε ακόμα πυρήνες αντίστασης, παραγωγής, δηλαδή, τέχνης και πολιτισμού σε τέτοιους καιρούς είναι πολύ σημαντικό για εμάς και για την πολιτεία φυσικά, πολλώ μάλλον όταν πρόκειται για ένα ιστορικό θέατρο, όπως το Ολύμπια. Θα ήταν κρίμα το αποτύπωμα του να εκλείψει ξαφνικά και να παραμείνει μόνον η ΕΛΣ να φιλοξενεί και να παράγει, στο βαθμό που μπορεί, έργα λυρικού θεάτρου».
Πώς βλέπει την προοπτική της ελληνικής δημιουργίας;
«Είναι κάτι που ξεχνάμε κάποιες φορές» τονίζει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ. «Σκεφτόμαστε τρόπους να ενισχύσουμε την τέχνη τώρα, τους δρώντες καλλιτέχνες μέσα σ’ αυτή την πρωτόγνωρη δυσκολία, κατά τη γνώμη μου, χειρότερη κι από το 2010, πρέπει όμως ταυτόχρονα να βρούμε τρόπο να επενδύσουμε και στο μέλλον αυτής της χώρας. Ξεχνάμε ότι πρέπει να αφήσουμε κι ένα “κομπόδεμα” να επενδύσουμε στο μέλλον, να δημιουργήσουμε τέτοιες δομές που να ενισχύσουν την πρωτογενή σύγχρονη δημιουργία που θα καθορίσει τον πολιτισμό μας την επόμενη εικοσαετία. Αυτό είναι το μεγάλο έλλειμμα» .
