Πόσες φορές δεν έχουμε όλοι αναφωνήσει μπροστά σε ένα έργο τέχνης «Μα πώς το σκέφτηκε αυτό;», θαυμάζοντας τον καλλιτέχνη; Η σύλληψη και δημιουργία ενός έργου από έναν κορυφαίο άνθρωπο της τέχνης μέσα στο ίδιο του το εργαστήριο αποτελεί μια γοητευτική διαδικασία, κατά την οποία συνήθως οι αυτόπτες μάρτυρες είναι λίγοι.
Εφέτος, στο Summer Nostos Festival RetroFuture ο καθένας μας έχει ευκαιρία να «μπει» στον χώρο του William Kentridge, τον οποίο ο ίδιος αποκαλεί ως την επέκταση του νου και της σκέψης του. Τη Δευτέρα 22 Ιουνίου, στις 21:00, ο Νοτιοαφρικανός εικαστικός και σκηνοθέτης θα μας ξεναγήσει στο στούντιό του και θα μιλήσει για τη δημιουργική διαδικασία που κρύβεται πίσω από το έργο του Waiting for the Sibyl. Πώς ξεκίνησε σαν μια άυλη ιδέα στη φαντασία του καλλιτέχνη και πώς πήρε τη συγκεκριμένη μορφή μιας παράστασης;
Η όπερα δωματίου Waiting for the Sibyl, διηγείται την ιστορία της Κυμαίας ιέρειας Σίβυλλας, λειτουργώντας σαν ένας πολυδιάστατος οπτικά διαλογισμός πάνω στην έννοια της ζωής, της μοίρας και της ανθρώπινης συνείδησης. Έργο για τρεις χορευτές και έξι τραγουδιστές, η όπερα δημιουργήθηκε με τη συνεργασία του χορωδιακού σκηνοθέτη και χορευτή Nhlanhla Mahlangu και του συνθέτη Kyle Shepherd και ξεδιπλώνεται σε 5 σύντομες σκηνές, που οριοθετούνται από το άνοιγμα και το κλείσιμο της αυλαίας.
Ενσωματώνοντας τα πλέον χαρακτηριστικά εκφραστικά στοιχεία της δουλειάς του Kentridge -προβολές, ζωντανή παράσταση, ηχογραφημένη μουσική και θέατρο σκιών- το έργο εξιστορεί τον τρόπο που η Σίβυλλα προφήτευε το μέλλον για όσους της το ζητούσαν: Έγραφε τη μοίρα τους σε ένα φύλλο βελανιδιάς, το οποίο τοποθετούσε στην είσοδο της σπηλιάς της, πάνω από φύλλα με τη μοίρα άλλων. Όμως, ένα απλό αεράκι μπορούσε να ανακατέψει τα φύλλα, έτσι ώστε ποτέ δε μπορούσες να είσαι σίγουρος αν διάβαζες τη δική σου μοίρα ή τη μοίρα κάποιου άλλου. Το γεγονός ότι το πεπρωμένο μας μπορεί να είναι γνωστό και εμείς να το αγνοούμε βρίσκεται, σύμφωνα με τον καλλιτέχνη, στον πυρήνα της πολύπλοκης σχέσης μας με το μέλλον και των συναισθημάτων που αυτό μας δημιουργεί.
Το έργο υπαινίσσεται, χωρίς ποτέ να το δηλώνει ξεκάθαρα, πως η σύγχρονη Σίβυλλα είναι ο αλγόριθμος που θα μπορέσει να προβλέψει το μέλλον μας, είτε πρόκειται για την υγεία είτε για την επαγγελματική ή την προσωπική μας κατάσταση. Και είναι αυτή η βεβαιότητα ενός αδυσώπητου μηχανισμού που καθορίζει το μέλλον μας που αντιπαρατίθεται με την επιθυμία για μια πιο ανθρώπινη σχέση με το πεπρωμένο μας, μια ανάγκη πίστης στη δυνατότητα να μας καθοδηγήσει στο μέλλον κάτι διαφορετικό από έναν μηχανισμό.
Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ
