Μεσημέρι Σαββάτου και στο χρονικό κενό μεταξύ πολλών επαγγελματικών και κοινωνικών υποχρεώσεων, αποφασίζω να επισκεφθώ το Εθνικό Θέατρο για να παρακολουθήσω όσο προλάβω από τα θεατρικά αναλόγια που διοργάνωσε η πρώτη σκηνή της χώρας, αναλόγια έργων που προέκυψαν από το «studio συγγραφής» του Εθνικού Θεάτρου.
Σύμφωνα με το πρόγραμμα που είχε ανακοινώσει το Εθνικό, τα αναλόγια ξεκινούσαν στις 13:30 και ολοκληρωνόντουσαν στις 15:00 ενώ τα τρία έργα που διακρίθηκαν και θα παρουσιαζόντουσαν ήταν τα: «September» της Γεωργίας Κούρτη σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη, με τους Ιφιγένεια Γρίβα και Ηλία Κουνέλλα. «Σοβαρό ατύχημα επιβάτη» της Βάνας Πεφάνη σε σκηνοθεσία Σοφίας Βγενοπούλου με τους Κατερίνα Γαβαλά, Κώστα Ζωγράφο, Παναγιώτη Μπουγιούρη, Μιχάλη Οικονόμου, Ελίνα Ρίζου, Λιάνα Τσιφρίκα και «Τιτανομαχίες» της Νατάσας Σιδέρη σε σκηνοθεσία της Υρώ Μανέ, με τους Δανάη Κατσαμένη, Ανδρέα Κοντόπουλο, Υρώ Μανέ, Κώστα Τριανταφυλλόπουλο και Αντώνη Χαντζή.
Ο χρόνος που είχα στην διάθεση μου ήταν πολύ περιορισμένος και γνώριζα πως σίγουρα θα κατάφερνα να παρακολουθήσω το πρώτο και όσο προλάβαινα από τα υπόλοιπα δύο. Φτάνοντας στο κτίριο Τσίλλερ η έκπληξη που με περίμενε, ήταν μεγάλη, δεν φανταζόμουν ότι τόσος κόσμος θα συνέρρεε για να παρακολουθήσει αναλόγια άγνωστων έργων, των οποίων η συγγραφή μάλιστα είχε ολοκληρωθεί μόλις λίγες μέρες νωρίτερα.
Η Σκηνή Νίκος Κούρκουλος που φιλοξενούσε την δράση, ήταν ασφυκτικά γεμάτη και οι υπεύθυνοι του studio συγγραφής του Εθνικού, ήταν ενθουσιασμένοι με την προσέλευση του κόσμου.
Λίγα λεπτά αργότερα όλα ήταν έτοιμα. Τα φώτα έσβησαν και το πρώτο έργο άρχισε να «ξεδιπλώνεται» στα μάτια μας. Ο σκηνοθέτης του, Γιώργος Νανούρης για ακόμη μία φορά με εξέπληξε με την ευρηματικότητά του. Η σκηνή φωτίστηκε από δύο tablets, τα οποία είχαν στα χέρια τους η Ιφιγένεια Γρίβα και ο Ηλίας Κουνέλλας , δύο tablets τα οποία εκτός από την χρηστικότητά τους στην ανάγνωση του κειμένου, είχαν καθοριστικό ρόλο στον φωτισμό της αίθουσας και στην δημιουργία ατμόσφαιρας κανονικής θεατρικής παράστασης, καθηλώνοντας το κοινό και αναδεικνύοντας παράλληλα και το κείμενο της Γεωργίας Κούρτη. Περίπου 30 λεπτά αργότερα η αίθουσα σείστηκε από τα χειροκροτήματα.
Ύστερα από ένα διάλλειμα και μιας μικρής καθυστέρησης λόγο της μεγάλης προσέλευσης του κόσμου, στην σκηνή βρέθηκαν η Κατερίνα Γαβαλά, ο Κώστας Ζωγράφος, ο Παναγιώτης Μπουγιούρης, ο Μιχάλης Οικονόμου, η Ελίνα Ρίζου και η Λιάνα Τσιφρίκα οι οποίοι υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της Σοφίας Βγενοπούλου θα παρουσίαζαν το «Σοβαρό ατύχημα επιβάτη» της Βάνας Πεφάνη. Δυστυχώς η πίεση χρόνου δεν με άφησε να το παρακολουθήσω μέχρι τέλους αλλά ούτε και τις «Τιτανομαχίες» της Νατάσας Σιδέρη σε σκηνοθεσία της Υρώ Μανέ, καθώς έπρεπε να φύγω.
Αυτά όμως που αποκόμισα όση ώρα βρέθηκα εκεί, αλλά και από τηλεφωνικές συνομιλίες που είχα αργότερα με γνωστούς που ήταν στα χθεσινά αναλόγια, είναι τα εξής: Υπάρχουν πολλοί ταλαντούχοι στην συγγραφή άνθρωποι και κρίνοντας από τα πρώτα τους κείμενα είμαι σίγουρος πως με τη σωστή καθοδήγηση, θα είναι σε θέση να συμβάλλουν σοβαρά στην ελληνική δραματουργία. Το studio συγγραφής του Εθνικού αποτελεί μια κίνηση που μπορεί να αποτελέσει σημαντικό «παίχτη» προς αυτή την κατεύθυνση. Απ’ όσα είδα και άκουσα είμαι σε θέση να υποστηρίξω πως σε αυτή τη χώρα της κρίσης, σε αυτή τη χώρα του no budget και των οικονομικά τσακισμένων, η ευρηματικότητα, το ταλέντο και η όρεξη για παραγωγή τέχνης και αισθητικής, ξεχειλίζουν. Σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγω, όχι μόνο από την προσέλευση του κόσμου, αλλά και από τις σκηνοθετικές και ερμηνευτικές προσεγγίσεις που είδα χθες σε κείμενα «παρθένα», ερμηνείες και σκηνοθετικές «ματιές» οι οποίες ολοκληρώθηκαν με πρόβες πολύ λίγων ημερών και που αποδεικνύουν για ακόμη μια φορά πως αν κάτι πρέπει να στηριχθεί με «νύχια και με δόντια» ειδικά στην χώρα μας με την τεράστια κληρονομιά της, αυτό είναι ο πολιτισμός, οι φορείς του και όλες οι προσπάθειες που κάνουν.
Οι απόψεις μου αυτές δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας επαγγελματικής διαστροφής ή αγάπης για τις τέχνες. Τα χθεσινά αναλόγια απλά ήρθαν να τις ενδυναμώσουν. Στην ιστορία του ανθρώπινου είδους, οι άνθρωποι των τεχνών, των γραμμάτων, του πνεύματος γενικότερα, ήταν, είναι και θα είναι αυτοί που με τον δικό τους μοναδικό τρόπο «σέρνουν» το κάρο της κοινωνίας μπροστά απελευθερώνοντάς μας από ιδεοληψίες και προκαταλήψεις. Οι φορείς που τους πλαισιώνουν και μέσα από τους οποίους εκφράζονται είναι αυτοί που έχουν αναλάβει να μας ψυχαγωγήσουν με την κυριολεκτική έννοια της λέξης και ταυτόχρονα να μας κάνουν πραγματικούς κοσμοπολίτες όπως ορίζεται από τον πλατωνικό όρο. Αυτούς όλους πρέπει να «αγκαλιάσουμε» και να στηρίξουμε, γιατί συνειδητά ή όχι αυτοί έχουν αναλάβει το «ιερό καθήκον» να μας θυμίζουν πως πάνω απ’ όλα είμαστε άνθρωποι.
Νικόλας Αρώνης
