Ο Κώστας Γουλιάμος έχει μια μακρά ιστορία στα γράμματα και τις τέχνες. Είναι όμως από τους ποιητές που έχουν επιλέξει μια προσωπική, ασκητική προσέγγιση. Ενδεχομένως η ένταξή του από νωρίς στον πανεπιστημιακό χώρο ευνόησε αυτή τη στάση-απόδραση, όχι μόνο από τις φιλολογικού χαρακτήρα ψευδο-ταξινομήσεις σε ποιητικές γενιές αλλά και από τα τεχνάσματα της προβολής καθώς και την παγίδα της εφήμερης δημοσιότητας που πολλές φορές καταλήγει σε γραφικότητα. Μπόρεσε έτσι να επικεντρωθεί πιο αποτελεσματικά, συγκριτικά με άλλους ομότεχνούς του, στην ανανέωση και τον ανασχηματισμό της ποιητικής του αισθητικής.
«…Μόλις ο Hegel ξυπνήσει/ το φεγγάρι θα `χει γεράσει/ και γυμνές οι γυναίκες/θα μπορούν να παίζουν και πάλι αρχαία μουσική /απαγγέλλοντας τους θρήνους της Ανδρομέδας/που χρόνια κλειδώθηκαν/ στις σκοτεινές αποθήκες της Φρανκφούρτης…).
«Η Ομιλία της Νύχτας» είναι η πέμπτη κατά σειρά συλλογή από έναν διανοούμενο πουστα μέσα της δεκαετίας του ‘70 είχε έντονη παρουσία στα πολιτιστικά μας δρώμενα είτε ως ποιητής είτε ως κριτικός ή, ακόμα, και ως μέλος της συντακτικής ομάδας του σημαντικού λογοτεχνικού περιοδικού «Γράμματα και Τέχνες».
Εκείνη τη δεκαετία γνώρισε και συνδέθηκε με σημαντικά πρόσωπα της λογοτεχνικής Ελλάδας. Με τον Αναγνωστάκη, τον Λειβαδίτη, τον Γκάτσο, τον Ελύτη, τον Βασιλικό, τον Παπαδίτσα, τον Κουμανταρέα, τον Ιωάννου, τον Κάλας, τον Δούκαρη, τον Βρεττάκο, την Βακαλό και τον Καμπανέλλη, για να αναφέρω μερικά ονόματα.
Το 1981 ο Μάνος Χατζιδάκις επέλεξε να εκδώσει την ποιητική του συλλογή «Νευρασθενικά Τοπία», την οποία και ενέταξε για οπτικοακουστική παρουσίαση στο διεθνές πολιτιστικό φεστιβάλ του «Μουσικού Αύγουστου». Η σκηνοθεσία ανατέθηκε από τον Χατζιδάκι στην Άννα Κεσίσογλου, ενώ παράλληλα ο Μάνος έλαβε τη συγκατάθεση του Νικόλα Πιοβάνι για να γίνει χρήση της κινηματογραφικής του μουσικής στην παρουσίαση, που τελικά πραγματοποιήθηκε στο Κούλε του Ηρακλείου τον Αύγουστο του 1981.
Λίγους μήνες αργότερα ο Ιάκωβος Καμπανέλλης, ως Διευθυντής του Δευτέρου Προγράμματος της ραδιοφωνίας, ανέθεσε στον Γουλιάμο μια σειρά πολιτιστικών εκπομπών υπό τον τίτλο «Μεγεθύνσεις». Την ίδια περίοδο συμμετείχε στην εκπομπή λόγου «Κοχλίας» της τηλεόρασης της ΕΡΤ, παρουσιάζοντας – μαζί με την Κατερίνα Ζαρόκωστα και σκηνοθεσία του Δημήτρη Βερνίκου -, συγγραφείς και βιβλία σε δραματοποιημένη εκδοχή σεναρίων.
Για το ποιητικό του έργο έγραψαν, μεταξύ άλλων, ο Τάσος Λειβαδίτης, ο JacquesBouchard, ο Σπύρος Τσακνιάς, ο Αλέξης Ζήρας, ο Γιώργος Καραβασίλης, ο Σάββας Πατσαλίδης, ο Ηλίας Κεφάλας, ο Μάριος Μιχαηλίδης , ο Δημήτρης Μητρόπουλος κλπ.
Ποιήματά του περιλαμβάνονται σε ανθολογίες τόσο στην Ελλάδα όσο και στη Βόρεια Αμερική, ενώ μέρος του έργου του μεταφράστηκε στ’ αγγλικά, γαλλικά και ιταλικά.
Γεννημένος το 1955 στην Καλαμάτα, σπούδασε πολιτικές επιστήμες στο Πάντειο και, τελικά, έφυγε απ’ την Ελλάδα, αρχές της δεκαετίας του ‘80, για τον Καναδά με στόχο την εκπόνηση έρευνας για τη διδακτορική του διατριβή.
Στο Quebec και στο Ontario έζησε για πολλά χρόνια ερευνώντας και διδάσκοντας σε πανεπιστήμια τους τομείς της επικοινωνίας και του πολιτισμού.
Πριν από λίγο καιρό εξελέγη Τακτικό Μέλος της Ακαδημίας Επιστημών και Τεχνών της Ευρώπης.
Συμμετείχε στην ομάδα ακαδημαϊκών που συνέγραψαν δύο World Reports επί θεμάτων επικοινωνίας, πολιτισμού και μέσων ενημέρωσης, που εκδόθηκαν το 1996 και το 1997 στο Λονδίνο.Κάποια από τα θεωρητικά του βιβλία που εκδόθηκαν στη Βόρεια Αμερική, τίμησαν με τη συμμετοχή τους κορυφαίοι διανοητές της εποχής μας – από τον κάτοχο του βραβείου «Νόμπελ» Νόαμ Τσόμσκι μέχρι τον Κορνήλιο Καστοριάδη.
Για το έργο του έχουν γραφτεί κεφάλαια σε βιβλία αλλά και κριτικές σε ακαδημαϊκά περιοδικά όπως το ‘University of Toronto Quarterly’ που τον κατέταξε στους επιγόνους της Σχολής της Φρανκφούρτης.
Υπήρξε μέλος του Standing Committee για τις Ανθρωπιστικές Σπουδές του European ScienceFoundation (ESF), το οποίο εδρεύει στο Στρασβούργο. Ήταν επίσης μέλος του Scientific Advisory Board του European Social Survey (ESS), του ερευνητικού έργου που έλαβε το πιο σημαντικό βραβείο κοινωνικών επιστημών στην Ευρώπη – το βραβείο Descartes.