Η συναυλία των Iron Maiden, το Σάββατο το βράδυ στο ΟΑΚΑ, θα ήταν μια εμπειρία ζωής για τους περίπου 40.000 οπαδούς τους που βρέθηκαν εκεί. Το είχε πει άλλωστε ο Bruce Dickinson, λίγο πριν το «Blood Brothers», ότι μετά από τρία χρόνια στα οποία η πανδημία σταμάτησε σχεδόν τα πάντα, μπορούσαμε να βρεθούμε όλοι μαζί ως οικογένεια σε μια συναυλία. Και μιλάμε για μια οικογένεια η οποία ήρθε από κάθε γωνιά της Ελλάδας για να συμμετάσχει στη γιορτή.
Για περίπου 70 λεπτά βλέπαμε ένα live που επιβεβαίωνε όσα ήδη γνωρίζαμε για τους Iron Maiden. Ότι ο χρόνος δεν φαίνεται να τους αγγίζει, ότι η απόδοσή τους πλησιάζει την τελειότητα και ότι μετά από περισσότερα από 40 χρόνια καριέρας συγκαταλέγονται δικαίως στους μεγάλους της μουσικής. Ένα πολύ ενδιαφέρον setlist, τα εντυπωσιακά σκηνικά και το τρομερό πάθος του ελληνικού κοινού είχαν δημιουργήσει εκπληκτική ατμόσφαιρα, εφάμιλλη με αυτήν του προηγούμενου συγκλονιστικού live τους στη Μαλακάσα πριν από τέσσερα χρόνια.
Από την αρχή της συναυλίας, ωστόσο, κάποιοι είχαν αποφασίσει ότι εκείνο το βράδυ το ΟΑΚΑ θα παρέμενε γήπεδο, στο οποίο θα άναβαν τα δεκάδες καπνογόνα που είχαν φέρει μαζί τους. Από το 1999 γνωρίζαμε την απέχθεια του Bruce Dickinson για τα καπνογόνα, εξαιτίας των οποίων είχε διακόψει για λίγο τη συναυλία τους στο γήπεδο του Περιστερίου. Και το κακό έγινε όταν ήρθε η ώρα του «The Number of the Beast». Ένα καπνογόνο που άναψε πολύ κοντά στον 64χρονο τραγουδιστή, ο οποίος σημειωτέον έχει αναρρώσει από καρκίνο του φάρυγγα, τον έκανε να βγει εκτός εαυτού. Η ένταση των «γαλλικών» που απηύθυνε σε αυτόν που άναψε το καπνογόνο άφησε τους πάντες άναυδους. Η οργή του, ωστόσο, ήταν απολύτως δικαιολογημένη, δεδομένου ότι χρειάζεται κάθε ανάσα για να αποδώσει σωστά τα πολύ απαιτητικά τραγούδια τους.
Ο Dickinson εγκατέλειψε τη σκηνή για λίγο, ενώ το υπόλοιπο συγκρότημα συνέχισε να παίζει το τραγούδι, και όταν επέστρεψε, κάτι από τον αρχικό ενθουσιασμό είχε χαθεί. Το υπόλοιπο της συναυλίας κύλησε άψογα και επαγγελματικά, με τους Iron Maiden να ολοκληρώνουν την εμφάνισή τους καταχειροκροτούμενοι. Ωστόσο, το θέμα συζήτησης την επόμενη ημέρα θα έπρεπε να είναι η συγκλονιστική ερμηνεία του Dickinson στο «The Sign Of The Cross», η ενθουσιώδης υποδοχή που επιφυλάχθηκε στα νέα τραγούδια από το «Senjutsu» ή -γιατί όχι- το Spitfire που «πέταξε» στη σκηνή κατά τη διάρκεια του «Aces High». Αυτό άξιζε στους Iron Maiden και όχι να μιλάμε για κάποιους που παραλίγο να τινάξουν εντελώς τη συναυλία στον αέρα με τα καπνογόνα τους.
