Πραγματοποιήθηκαν, την Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2023, τα επίσημα εγκαίνια της αναδρομικής έκθεσης του Γιώργου Σταθόπουλου στο φουαγιέ του Christmas Theater.
Όλοι όσοι βρέθηκαν εκεί ταξίδεψαν με τα φλογερά χρώματα και τα οικεία σύμβολα του μεγάλου Έλληνα ζωγράφου.
«101 / 1970 – 2022»
«101 / 1970 – 2022» ονομάζεται το μεγάλο εικαστικό αφιέρωμα και στόχο έχει να φέρει το έργο του Σταθόπουλου σ’ ένα μεγαλύτερο κοινό (όχι στενά φιλότεχνο).
Ο τίτλος εξηγεί, μια συλλογή από 101 πρωτότυπα έργα που φιλοτεχνήθηκαν τα τελευταία 50 χρόνια. Μέσα στη διαδρομή αυτήν που επιμελήθηκε ο ίδιος ο ζωγράφος, ο θεατής θα βιώσει τη διαδρομή του ζωγράφου μέσα από τα μοτίβα, τις μορφές και το χρώμα που καθιέρωσαν την εικαστική ταυτότητα του Γιώργου Σταθόπουλου. Από τους αφηρημένους ορίζοντες πολυκατοικιών και κτιρίων του ’70 και την Νέα Υόρκη του ’80 στις κλειστές κατακόρυφες πόλεις της “Καραντίνας” του 2020.
Στα έργα του Γιώργου Σταθόπουλου κυριαρχούν βέβαια ελληνικά σύμβολα όπως η ελληνική σημαία, κίονες, φλογέρες, μπουζούκια…
«Με αυτά μεγαλώσαμε, αυτά θαυμάσαμε, είδαμε, μας ακολουθούνε δεν υπάρχει λόγος να αρνηθούμε την ελληνικότητά μας», μας είπε ο μεγάλος μας ζωγράφος.
Ο Ιστορικός της Τέχνης Γιώργος Μυλωνάς έγραψε πρόσφατα:
Ανάμεσα στις 101 συνθέσεις ξεχωρίζει και η «Κοπέλα της Μαριούπολης». Βλέποντας το έργο, ο νους πήγε
στον Ροστροπόβιτς, τον κορυφαίο τσελίστα και αληθινά μεγάλο Ευρωπαίο. Τον Νοέμβριο του 1989 ο γεννημένος στη Ρωσία «Σλάβα» βρισκόταν στο διαμέρισμά του στο Παρίσι, όταν είδε σκηνές από το Βερολίνο, νεαρούς οπλισμένους με κασμάδες να επιτίθενται με μένος στο τσιμέντο μπροστά στο «τείχος της ντροπής». Ένιωσε την ιστορικότητα της στιγμής και πήρε αμέσως το αεροπλάνο για να σταθεί μπροστά στα ερείπια και να παίξει μια Σαραμπάντα του Μπαχ. Η πράξη του ήταν μια ιδιωτική στιγμή, σαν «προσευχή», που όμως έχτισε την αντιολοκληρωτική μας συνείδηση. Έτσι λειτουργεί και το έργο του Σταθόπουλου. Η τέχνη κατασκευάζεται και με υλικά της εποχής, ποτίζεται από το πνεύμα του καιρού της κι έτσι μας βοηθά στην κατανόησή της.
Ο ζωγράφος που ντύνει το νεαρό κορίτσι με τα χρώματα της Ουκρανίας, νιώθει την ιστορικότητα των στιγμών, τι σημαίνει η εισβολή του Πούτιν που κατακαίει μια πόλη ιστορική αλλά δεν μπορεί να γκρεμίσει το φρόνημά της.
Η μουσική από το βιολί της κοπέλας ηχεί πιο δυνατά από την αντάρα της καταστροφής.
Είναι κι αυτό μια προσευχή, που με τη δύναμη της τέχνης μοιράζεται, όχι μόνο σε μας τους Έλληνες που έχουμε δεσμούς με τη Μαριούπολη, αλλά σε κάθε Ευρωπαίο.
Την έκθεση επιμελήθηκε ο Ορέστης Σταθόπουλος με τον ζωγράφο.
