Η εμφάνιση της μίνι φούστας (mini-skirt) θεωρήθηκε μία ακόμη ανατρεπτική πράξη, από τις πολλές που έφερε η δεκαετία του ’60. Το μίνι εκδημοκρατικοποίησε τη μόδα, απελευθέρωσε τη γυναίκα και προκάλεσε τα πρώτα «εγκεφαλικά» στους άνδρες.
Η ληξιαρχική πράξη γέννησης του μίνι θεωρείται η 10η Ιουλίου 1964, όταν η 30χρονη Κουάντ παρουσίασε την πρώτη της ολοκληρωμένη κολεξιόν με μίνι φούστες και προκάλεσε μεγάλο θόρυβο στον κόσμο της μόδας. Η ονομασία «μίνι» προέρχεται από το αγαπημένο της αυτοκίνητο, μάρκας Μίνι Κούπερ.
Βέβαια το μίνι δεν είναι ανακάλυψη της δεκαετίας του ’60. Γυναίκες οι οποίες φορούσαν μίνι υπήρχαν στην Αρχαία Σπάρτη («φαινομηρίδες»), σε φυλές της Κίνας και της Αφρικής από τα μεσαιωνικά χρόνια. Κάποιοι ιστορικοί της μόδας εντάσσουν και την ένδοξη φουστανέλα στην κατηγορία του μίνι. Το 1926 η Aμερικανίδα τραγουδίστρια Ζοζεφίν Μπέικερ τόλμησε να εμφανισθεί σε κλαμπ του Παρισιού μ’ ένα καυτό μίνι, φτιαγμένο από μπανάνες. Τη δεκαετία του ’50 μπορούσε να δει κάποιος γυναίκες με μίνι σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας, στα γήπεδα του τένις και στα παγοδρόμια. Μίνι φορούσαν οι χορεύτριες και οι τσιρλίντερς.
Η επιβολή και η διάδοση της μίνι φούστας είναι συνδεδεμένη με την Aγγλίδα σχεδιάστρια και επιχειρηματία Μαίρη Κουάντ (γ. 1934). Η Κουάντ διατηρούσε την μπουτίκ Bazaar στο Τσέλσι του Λονδίνου και από τα τέλη της δεκαετίας του ’50 άρχισε να πειραματίζεται με το μήκος της φούστας. Επιδίωξη της Κουάντ ήταν να φτιάξει ένα πρακτικό και συνάμα απελευθερωτικό ρούχο για τη γυναίκα, που «να τις επιτρέπει να τρέξει για να προλάβει το λεωφορείο». Η ίδια αναγνωρίζει ότι το μίνι το ανακάλυψαν οι πελάτισσές της. «Έρχονταν στο μαγαζί για να προβάρουν μια φούστα και μου έλεγαν να την κάνω όλο και πιο κοντή». Την πατρότητα του μίνι διεκδίκησαν και διεκδικούν ακόμη δύο σχεδιαστές, ο Γάλλος Αντρέ Κουρέζ (1923 – 2016) και ο Άγγλος Τζον Μπέιτς (γ. 1938).
Τη δεκαετία του ’70 η βιομηχανία της μόδας ξαναγύρισε στα πιο μακριά φορέματα, το μίντι και το μάξι, αλλά από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 το μίνι επέστρεψε δυναμικά. Το μόνο που αμφισβητεί την κυριαρχία του στις μέρες μας είναι το «καυτό σορτς» (hot pants), δημιουργία κι αυτό της Μαίρης Κουάντ από τη δεκαετία του ’60.
Ακολουθεί η επανάσταση στα εσώρουχα
Η μίνι φούστα επιτρέπει ταυτόχρονα και μια άλλη επανάσταση, των εσωρούχων. Φορώντας μια τόσο κοντή φούστα είναι αδύνατο για μια γυναίκα να φοράει καλτσοδέτες και ζαρτιέρες. Έτσι γεννιέται το καλτσόν, το οποίο ως τότε φορούσαν μόνο οι χορεύτριες. Είναι πολύ πιο εύκολο να το φορέσει κανείς, περισσότερο από ένα ζευγάρι λεπτές κάλτσες. «Οι γυναίκες είχαν πραγματικά ανάγκη από ελευθερία. Η εμφάνιση της μίνι φούστας γίνεται λίγο πριν την χειραφέτηση της γυναίκας που ήταν μια πραγματική επανάσταση και είχε ανάγκη από μια εμφανισιακή χειραφέτηση και απελευθέρωση» δηλώνει στην Huffingtonpost η σκηνοθέτις του ντοκιμαντέρ «Μίνι φούστα, τόσο κοντή!».
Ωστόσο η μίνι φούστα δεν έχει μόνο λάτρεις, υπάρχουν πολλοί που τη βλέπουν ακόμη με μισό μάτι. Το 1964 η δημοσιογράφος Νοέλ Νομπλεκούρ απολύεται από το κανάλι ORTF γιατί τόλμησε να δείξει τα γόνατά της στην κάμερα. Ωστόσο οι γυναίκες επιμένουν. Στη Γαλλία οι πιο τολμηρές πρέσβειρες της μίνι φούστας είναι οι τραγουδίστριες Σέιλα, Φρανς Γκαλ και Φρανσουάζ Αρντί. Αλλά όταν κάνει την εμφάνισή της το μοντέλο Τουίγκι, στη μόδα της κοντής φούστας προστίθεται και το αδύνατο σώμα. Αυτήν την εποχή κάνουν την εμφάνισή τους τα Weight Watchers που προτείνουν μενού για αδυνάτισμα.
