Εκατοντάδες κόσμου παρακολούθησαν χθες την παρουσίαση των βιβλίων της Σεμίνας Διγενή, «Αποδελτίωση» και «Αποδελτίωση ΙΙ», των Εκδόσεων Σύγχρονη Εποχή.
Στην ασφυκτικά γεμάτη Αίθουσα Εκδηλώσεων του Δημαρχείου Καισαριανής, παρουσίασαν τα βιβλία ο δημοσιογράφος Αντρέας Ροδίτης και η Νέλλη Γεωργοπούλου, πρώην αντιδήμαρχος Καισαριανής, στους τομείς Παιδείας, Πολιτισμού, Αθλητισμού και Ν. Γενιάς και υποψήφια βουλευτής του ΚΚΕ στον Νότιο Τομέα. Αποσπάσματα του βιβλίου διάβασαν οι δημοφιλείς ηθοποιοί Βλαδίμηρος Κυριακίδης, Γωγώ Μπρέμπου και Δημήτρης Αλεξανδρής.
Ακολούθησε καλλιτεχνικό πρόγραμμα με μαέστρο τον Γιάννη Παπαζαχαριάκη, υποψήφιο βουλευτή του ΚΚΕ στον Βόρειο Τομέα. Τραγούδησαν ο Μίλτος Πασχαλίδης, η Βιολέτα Ίκαρη και ο Δημήτρης Κανέλλος.
Για τα δύο βιβλία, ο Αντρέας Ροδίτης, μεταξύ άλλων είπε: «Η Σεμίνα Διγενή είναι από μόνη της μια ολόκληρη σχολή στη δημοσιογραφία και στην τηλεόραση. Οι «Αποδελτιώσεις» είναι μεν ένα σημαντικό και καλοστημένο δημοσιογραφικό και ιστορικό αρχείο, αλλά για εμένα είναι και ένα είδος μυθιστορήματος, δοκιμίου ακόμα και νουβέλας. Ακούραστη ευφυής και έξυπνη επαγγελματίας από τότε που πρωτοξεκίνησε. Όποιος θέλει να γνωρίσει αληθινά την πένα της Σεμίνας και την ποιητική της γραφή, πρέπει να διαβάσει και τους «Απείθαρχους» καθώς και το πρώτο της βιβλίο το «Κίτρινο Υποβρύχιο». Το τι λένε οι ήρωες των «Αποδελτιώσεων» δεν περιγράφεται σε μια παρουσίαση. Μόνο διαβάζεται. Η Σεμίνα ξέρει πολύ καλά πόσο σημαντικό είναι να γνωρίζεις εκ βαθέων τον καλεσμένο σου και με μικρές λέξεις ή προτάσεις να τον οδηγείς με μαεστρία σε σπάνιες εξομολογήσεις. Είναι βιβλία που προτείνω με πάθος να διαβαστούν».
Η Νέλλη Γεωργοπούλου τόνισε: «Τα βιβλία που παρουσιάζουμε σήμερα, δεν είναι το άθροισμα κάποιων συνεντεύξεων. Η Σεμίνα Διγενή κατορθώνει να κάνει τα επιμέρους πρόσωπα, ένα με την ενιαία κοινωνική και ιστορική πραγματικότητα. Δεν αγιοποιεί και δεν ηρωοποιεί. Όλο το έργο της είναι ένα ντοκιμαντέρ της σύγχρονης Ελλάδας και όχι μόνο. Σαν μια και ομοούσια ταινία που ο καθένας έχει έναν ρόλο στο Τώρα. Στις συνεντεύξεις της έχει μια δικιά της μέθοδο. Σχεδόν Μπρεχτική. Με λιτές σύντομες φυσικές-καθημερινές-οικείες ερωτήσεις, αντλεί την πραγματική εικόνα και σκιαγραφεί το δίκιο και το άδικο. Επιμένει κυρίως στο άδικο. Αφήνει τον αναγνώστη να βρει μόνος του ποιο είναι το δίκιο. Έχει από πριν μάθει κάθε λεπτομέρεια για τη ζωή του συνεντευξιαζόμενου και δεν του την έχει στημένη, όπως θα έκαναν πολλοί άλλοι συνάδελφοί της. Αντίθετα έχει μια δυναμική ευγένεια, που ισορροπεί με την εφηβική λαχτάρα για αποκάλυψη. Τον οδηγεί ερώτηση την ερώτηση, σχεδιασμένα, προμελετημένα, στον άνθρωπο πίσω από το όνομα. Όσο για τα άρθρα που επιλέγει να βάλει στις σελίδες του βιβλίου, και εκεί που επιλέγει να τα βάλει, είναι σουβλί στην πολιτική επικαιρότητα και ρέουν συμπληρωματικά με τις συνεντεύξεις. Σε επαναφέρουν στο τώρα. Η δημοσιογραφία πάντα είχα την αίσθηση ότι είναι μια ρωμαϊκή αρένα. Ελάχιστοι μονομάχοι έμειναν στη λαϊκή καρδιά ως οι δικοί της μονομάχοι. Όρθιοι και χαμογελαστοί. Κυρίως όρθιοι. Η Σεμίνα Διγενή νομίζω ότι το κατάφερε αυτό, γιατί έδωσε και εξακολουθεί να δίνει διαρκείς μάχες ενάντια στον αστικό καθωσπρεπισμό, τη σαπίλα του συστήματος και τη λήθη».
Η συγγραφέας κλείνοντας την εκδήλωση, επεσήμανε ότι αυτή η μεγάλη συγκέντρωση στην Καισαριανή «συμβαίνει σε μέρες με ατμόσφαιρα βαριά, που η χώρα τραντάζεται και ο κόσμος βρίσκεται συνέχεια στους δρόμους, έχοντας μετατρέψει το πένθος και την οργή, σε απόφαση αγώνα». Μίλησε για τον ξεσηκωμό που ήδη τον βλέπουμε στους χώρους δουλειάς, στα εργοστάσια, στις γειτονιές, στα σχολεία παντού, για τις κινητοποιήσεις που θα «φέρουν τα πάνω κάτω», γιατί αυτό το ξέσπασμα δεν ήρθε από το πουθενά. Το έγκλημα στα Τέμπη υπήρξε η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Ήταν πολλά και επαναλαμβανόμενα τα γεγονότα που μας διέλυσαν, η διαχείριση πανδημίας, τα εργατικά ατυχήματα, το πώς αντιμετώπισαν τις φυσικές καταστροφές, το πως θεώρησαν κόστος την ασφάλεια και την προστασία των πολιτών, που μπήκε στην άκρη για να μην βλάψει την κερδοφορία του κεφαλαίου».
Και κατέληξε: «Όλες οι ευθύνες πρέπει να αποδοθούν άμεσα, και οι κρατικές και οι κυβερνητικές και της ιδιωτικής εταιρείας και οι ατομικές ευθύνες όπου υπάρχουν, όλες! Δεν πρέπει να παραγραφούν, δεν πρέπει να ξεχαστούν».
