Το zougla.gr συνάντησε την ηθοποιό και με αφετηρία την συμμετοχή της στην παράσταση «Τσέχωφ» που παίζεται στο Θέατρο του Νέου Κόσμου σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μυλωνά, είχε μια σύντομη αλλά ουσιαστική συνομιλία μαζί της.
Μυρτώ, πως προέκυψε αυτή η δουλειά και η συνεργασία με τον Δημήτρη Μυλωνά;
Με τον Δημήτρη γνωριζόμαστε από την πρώτη μου δουλειά, την «Γέρμα» της Λίλλυς Μελεμέ. Θυμάμαι είχε έρθει στην γενική πρόβα και μετά το τέλος του περάσματος, ήρθε και μου είπε ότι θέλει να δουλέψουμε μαζί. Πέρασαν δύο χρόνια από τότε και τώρα έγινε πραγματικότητα. Τον περασμένο Μάιο με πήρε τηλέφωνο, μου είπε τι σκέφτεται και του είπα ναι σχεδόν αμέσως. Έχοντας δει δουλειές του και υποψιασμένη απ’ το τι θέλει να κάνει τώρα με το υλικό του Τσέχωφ, το βρήκα τρομερά ενδιαφέρον. Ειδικά για μένα, στο συγκεκριμένο στάδιο δουλειάς και εκπαίδευσης που βρίσκομαι, νομίζω ότι στάθηκα πολύ τυχερή.
Με ποιο τρόπο δουλέψατε και πόσο καιρό για να δημιουργήσετε αυτή την πολυσύνθετη παράσταση;
Αφού ολοκλήρωσε την τετράδα με τους φανταστικούς τρεις :Πάρη Θωμόπουλο- Παναγιώτη Μπρατάκο- Αλέξανδρο Αχτάρ, το καλοκαίρι ξεκινήσαμε την προσωπική δουλειά με διαβάσματα των τριών τόμων των εκδόσεων Κέδρος με τα διηγήματα του Τσέχωφ αλλά και της βιογραφίας του, της αλληλογραφίας.. γενικά μαζί με τις πετσέτες στην παραλία, κουβάλαγα και από έναν τόμο. Συναντηθήκαμε 25 Αυγούστου και για τους επόμενους 2,5 μήνες ξεκίνησε η περιπέτεια μεταξύ μας με την φοβερή ομάδα συντελεστών του Δημήτρη (Νατάσα Σαραντοπούλου/ κίνηση, Παύλος Κατσίβελης/ μουσική, Δήμητρα Λιάκουρα /σκηνικά), αλλά και με τον Άντον Τσέχωφ. Κάναμε σχεδόν έναν μήνα αυτοσχεδιασμούς, επιλέγοντας 45 διηγήματα από αυτά που είχαμε διαβάσει το καλοκαίρι. Τον δεύτερο μήνα ο Δημήτρης επέλεξε από το υλικό των αυτοσχεδιασμών και άρχισε να στήνει την παράσταση. Περάσαμε από πολλές δυσκολίες, κάναμε εξαντλητικές πρόβες, πρόβες… πολλές πρόβες. Στην πρεμιέρα την ώρα της υπόκλισης ένιωσα τέτοια ανακούφιση που άρχισα να κλαίω από χαρά που θα μπορούσα να πάω σπίτι να κοιμηθώ. Βέβαια, πρόβες συνεχίσαμε και μετά την πρεμιέρα. Η παράσταση είναι μια μεγάλη χειροποίητη σύνθεση που δεν μπορεί ουσιαστικά ποτέ να ολοκληρωθεί. Είναι σαν ζωντανός οργανισμός που συνεχώς αναπτύσσεται. Όταν σταματήσει να αναπτύσσεται, θα πεθάνει.
Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση για σένα στην παράσταση;
Η παράσταση είναι μια σύνθεση έξι διηγημάτων με εμβόλιμες σκηνές από τα έργα του και την αλληλογραφία του. Απαιτεί από εμάς τους τέσσερις ένα κούρδισμα ακριβείας, λειτουργώντας ο ένας στον άλλον σαν γρανάζι, ώστε να αφηγούμαστε την ίδια ιστορία. Αν μπορούσα να παρομοιάσω με κάτι αυτή την παράσταση θα ήταν με μαραθώνιο. Απαιτεί μεγάλη σωματική και πνευματική εγρήγορση και νομίζω η μεγαλύτερη πρόκληση είναι να δίνω με ψυχραιμία και ακρίβεια την σκυτάλη από τον έναν ρόλο στον επόμενο, χωρίς βέβαια να χάνω την διαύγεια των στιγμών και την αυτοτέλεια του κάθε προσώπου.
Στις τόσες παραστάσεις με έργα του Τσέχωφ, ειδικά την προηγούμενη σεζόν, τι είναι αυτό που διαφοροποιεί την δική σας παράσταση;
Αρχικά νομίζω ότι το να ανεβάσεις οποιοδήποτε έργο του Τσέχωφ με τον πολύ παρεξηγημένο «ρεαλισμό», χωρίς να χάσεις τα θέματα των χαρακτήρων είναι τρομερά δύσκολο και γοητευτικό, δεν το βρίσκω καθόλου παλιομοδίτικο , όταν εκτελείται με θάρρος και ρίσκο. Με αυτό τον στόχο, δηλαδή της θαρραλέας επιλογής, στον δικό μας «Τσέχωφ» , προσπαθήσαμε να προσεγγίσουμε στο σύνολο τον μεγάλο δημιουργό, σαν ένα παιχνίδι μεταξύ τεσσάρων νέων που σ’ ένα κατά κάποιον τρόπο «μαυσωλείο» του συγγραφέα , μέσα από το επαναλαμβανόμενο παιχνίδι μεταξύ τους, ξορκίζουν τον θάνατο και συνδιαλέγονται έντονα με το νόημα της ζωής. ‘Ό,τι ακριβώς έκανε και στα έργα του ο Τσέχωφ, συνδυάζοντας το χιούμορ με τις μεγάλες δραματικές στιγμές. Χρησιμοποιούμε πολλά εκφραστικά εργαλεία από το γκροτέσκ μέχρι το μιούζικαλ με την πρωτότυπη μουσική που έχει γραφτεί για την παράσταση, προκαλώντας κάθε φορά ο ένας τον άλλον στην κρυφή μας συνομωσία αλλά και δοκιμάζοντας την ανταπόκριση του κοινού που φυσικά είναι διαφορετική σε κάθε παράσταση.
Πώς βλέπεις την δουλειά και την προοπτική του ηθοποιού στην Αθήνα των χιλίων παραστάσεων και στην Ελλάδα της κρίσης;
Είμαι πολύ σκεπτική σε σχέση με το μέλλον του επαγγέλματος. Θεωρώ ότι η ίδια η συνθήκη εργασίας είναι τέτοια, που πολλοί συνάδελφοι θα αναγκαστούν να εγκαταλείψουν το θέατρο μέσα στα επόμενα χρόνια. Γιατί νομίζω ότι οι χίλιες παραστάσεις, χιλιάδων απλήρωτων συντελεστών, δεν θα μπορεί να συντηρηθεί για καιρό ακόμα, τουλάχιστον όχι με επαγγελματικούς όρους. Είμαι πολύ σκεπτική σχετικά με το ποιο θέατρο θα καταφέρει να ανταπεξέλθει της κατάστασης και να επιβιώσει. Σίγουρα πάντως θέατρο θα μπορούν να κάνουν μόνο άνθρωποι με εισοδήματα από άλλα επαγγέλματα ή με συγκεκριμένο οικογενειακό υπόβαθρο. Αν δηλαδή καταλήξουμε να έχουμε ταξικά κριτήρια για το ποιοι είμαστε και τι Τέχνη δικαιούμαστε να κάνουμε, αυτό προμηνύει σκοτεινές εποχές.
Μυρτώ σε ευχαριστώ πολύ.
Info:
“Τσέχωφ”, παράσταση βασισμένη στο έργο και τη ζωή του Α.Π. Τσέχωφ.
Ένα παιχνίδι εξερεύνησης στον κόσμο του σπουδαίου συγγραφέα Α.Π. Τσέχωφ (αλληλογραφία, διηγήματα, νουβέλες, θεατρικά έργα) από τον οποίο «επινοείται» η παράσταση.
Μια κωμωδία, που οι πρωταγωνιστές, άλλοτε με επιτυχία, άλλοτε μάταια, πάντα όμως με το γέλιο, που φανερώνεται ακόμα και στις πιο τραγικές στιγμές, προσπαθούν να συνδιαλαγούν με το βάρος της ύπαρξής τους.
Συντελεστές της παράστασης:
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μυλωνάς
Δραματουργική επεξεργασία: Δημήτρης Μυλωνάς & θίασος
Σκηνικά-Κοστούμια: Δήμητρα Λιάκουρα
Σχεδιασμός φωτισμών: Θάλεια Βελεγράκη
Μουσική: Παύλος Κατσιβέλης
Επιμέλεια κίνησης: Νατάσα Σαραντοπούλου
Βοηθός σκηνοθέτη: Αθηνά Σακαλή
Νικόλας Αρώνης
