Πρόκειται για ένα έργο που εκτυλίσσεται κατά τη διάρκεια μιας ζωντανής τηλεοπτικής συνέντευξης. Ένα κοινωνικοπολιτικό θέμα ωμού ρεαλισμού, με μαύρο χιούμορ και με στοιχεία ψυχολογικού θρίλερ. Η παράσταση θίγει δύο ευαίσθητα και επίκαιρα θέματα της εποχής μας. Τις ρατσιστικές ακραίες συμπεριφορές και το ρόλο της τηλεόρασης που στη συνεχή μάχη της τηλεθέασης εκμεταλλεύεται την επικαιρότητα με τρόπο τέτοιο, ώστε συχνά οι πληροφορίες να παρουσιάζονται επιλεκτικά, αλλοιώνοντας έτσι τα γεγονότα, με στόχο να εξυπηρετούνται οικονομικά συμφέροντα.
Ο Χάιμε, ένας ανερχόμενος και αδίστακτος δημοσιογράφος, στη μάχη για τηλεθέαση, αρπάζει μια ευκαιρία να δημιουργήσει σάλο γύρω από την εκπομπή του. Κλείνει μια συνέντευξη με το Ροτβάιλερ, έναν σκίνχεντ που απασχολεί την κοινή γνώμη με τις προκλητικές δηλώσεις και τις βίαιες πράξεις του. Ο αριβισμός του και ο τηλεοπτικός κιτρινισμός της εκπομπής του αντιπαρατίθεται με τις απόψεις και τις πρακτικές των σκίνχεντ, δημιουργώντας μια έκρυθμη κατάσταση. Στην κόψη του ξυραφιού οι ιθύνοντες του καναλιού με το πρόσχημα της αντικειμενικής πληροφόρησης και της «ορθής πολιτικά» πρακτικής θα διαχειριστούν πλάνα σοκ, για να πετύχουν τηλεθέαση.
Η συνάντηση, των δύο αυτών κόσμων, η κλιμάκωση και η τελική τους σύγκρουση δεν μπορούν να αφήσουν κανέναν από τους θεατές απροβλημάτιστο. Η τραγική και απαισιόδοξη κατάληξη του έργου μας δείχνει τους κινδύνους που κρύβει κάθε μορφή εξτρεμισμού, ενώ ταυτόχρονα σχολιάζει τη δύναμη των Μέσων στις σύγχρονες κοινωνίες.
Το Ροτβάιλερ λοιπόν αποτελεί μια παράσταση που, παρακολουθώντας την, μας άρεσε. Μας άρεσε για το θέμα της, το οποίο είναι επίκαιρο και αφορά σε όλες τις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες. Για την εύστοχη σκηνοθεσία της Ελένης Σκότη, που σε συνδυασμό με τη πολύμηνη δουλειά που έκανε η ομάδα, προσπαθώντας να διευρύνει θεματικά το αρχικό κείμενο του Guillermo Heras και να αναδείξει τους χαρακτήρες και την παγκοσμιότητα του θέματος, μας «έβαλε» από τα πρώτα λεπτά στο κλίμα του έργου. Μας άρεσε για τα σκηνικά του Γιώργου Χατζηνικολάου, που τοποθέτησαν το έργο σε ένα σκοτεινό υπόγειο, δημιουργώντας την κατάλληλη αισθητική πλατφόρμα. Για τις προσεγμένες ερμηνείες, που δεν έφτασαν ποτέ στην υπερβολή, κάτι που θα μπορούσε να συμβεί λόγω της φύσης του κειμένου, αλλά πιστές στα χαρακτηριστικά των ρόλων μας άφησαν το «περιθώριο» και το «χώρο» να διεισδύσουμε στη σημαντικότητα του κειμένου. Για την έξυπνη χρήση του βίντεο στην πλοκή και το φινάλε του έργου. Τέλος, μας άρεσε, γιατί ο ρυθμός και η διάρκειά της, δε μας κούρασαν, σε ένα ιδιαίτερα «σκληρό» και βίαιο έργο.
D.N.A.
