Με τους στίχους της Μαριανίνας Κριεζή, από το τραγούδι του Διονύση Τσακνή «κι αντί να ψάχνω το κουκί και το ρεβύθι, στο τέλμα αυτό που βυθιζόμαστε/ φτιάχνω μαζί σας το δικό μας παραμύθι, γιατί χανόμαστε», η Σταυρούλα Μαστοροδήμου, νηπιαγωγός στο Πειραματικό Σχολείου του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, καλεί τα νηπιάκια της να γράψουν το δικό τους παραμύθι για να …ξαναβρεθούν.
«Αγαπημένα μου παιδιά, έχουμε πολύ καιρό να βρεθούμε και μου λείψατε», είναι το μήνυμα που τους στέλνει, από το youtube και το facebook και εξηγεί στο Αθηναϊκό- Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων την απόφασή της να «συρράψει», διαδικτυακά, ένα παραμύθι που θα γράψουν οι μαθητές και οι μαθήτριές της. «Οι μέρες που ήρθαν δεν πρόλαβαν να πάρουν χαρακτηρισμό, επίθετα, συναισθήματα. Ήρθαν και ήμασταν απροετοίμαστοι. Δεν προλάβαμε να αποχαιρετίσουμε τους μαθητές μας, τα παιδιά μας. Να τα φιλήσουμε, να τους πούμε έναν γλυκό λόγο, ένα “θα βρεθούμε ξανά”. Όλες αυτές τις μέρες φανταζόμουν να τους καλημερίζω, να τους αγκαλιάζω, να τους διαβάζω. Άρχισα να σκέφτομαι τι θα έκανα, αν ήμουν στο σχολείο. Έτσι “γεννήθηκε” αυτή η ιδέα στις 2 Απριλίου, την Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου. Ένα παραμύθι με τους μαθητές μου θα έκανα».
Το είπε και το έκανε η κ. Μαστοροδήμου! Αν και τα σχολεία παραμένουν κλειστά λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού COVID-19 από τις 11 Μαρτίου, έτσι, χωρίς φωτισμό, μικρόφωνα και άλλα τεχνικά μέσα, η κ. Μαστοροδήμου τράβηξε ένα βίντεο και προσκάλεσε τα παιδιά να συνθέσουν όλοι μαζί μία ιστορία. Να γράψουν και να ηχογραφήσουν το δικό τους παραμύθι. Ξεκίνησε η ίδια με το «κόκκινη κλωστή δεμένη», και από εκεί και πέρα τη «σκυτάλη» πήραν όλοι οι μαθητές και μαθήτριες. Τους εξήγησε τι στοιχεία πρέπει να έχει ένα παραμύθι –καλούς και κακούς, ήρωες πλοκή, δράση, προβλήματα, λύση και ένα τέλος. Έστειλε την αρχή του παραμυθιού σε μια μαθήτριά της, εκείνη ηχογράφησε τη συνέχεια της ιστορίας και στη συνέχεια έστειλε το ηχητικό μήνυμα στον επόμενο και ούτω καθεξής. Το κάθε παιδί, με τη σειρά, βάζει το δικό του λιθαράκι στο «χτίσιμο» του παραμυθιού. «Το ζητούμενο ήταν να υπάρχει αμεσότητα, επικοινωνία, κέφι και ενθουσιασμός. Να ξυπνήσουμε τη σκέψη και τη φαντασία, τον λόγο μας. Τα παιδιά μας!», εξηγεί η κ. Μαστοροδήμου. Και όπως λένε οι γονείς, τα κατάφερε.
Τα νηπιάκια του ΠΣΠΘ άρχισαν να «σκαρφίζονται» ιστορίες και να ηχογραφούν τη συνέχεια που θέλουν να έχει αυτό το συλλογικό παραμύθι. Η 5χρονη Άρτεμη, η πρώτη που έπιασε το «νήμα» της ιστορίας, ενθουσιάστηκε τόσο από τη διαδικασία, που «ενώ είχαμε συζητήσει τι θα πει, κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης, πρόσθεσε κι άλλα επιπλέον στοιχεία», σημειώνει η μητέρα της Βάσω Σαραντοπούλου.
Η Άρτεμη, όπως και οι συμμαθητές και συμμαθήτριές της, δεν δυσκολεύτηκαν να μπουν σε αυτή την ατομική- συλλογική δράση, αφού -όπως εξηγεί η κ. Σαραντοπούλου- η νηπιαγωγός τους, είχε φροντίσει από τότε που έκλεισαν τα σχολεία, να τους κρατάει «μαζί», διαβάζοντας στα παιδιά παραμύθια ή ζητώντας τα να κάνουν ζωγραφιές. Έτσι ήταν ήδη…ζεστά, όταν τους κάλεσε να γράψουν όλοι μαζί ένα παραμύθι.
«Τα παιδιά χαίρονται πάρα πολύ να διατηρούν επαφή με τη δασκάλα τους και η δημιουργία ενός παραμυθιού είναι για αυτά πολύ ελκυστική», εξηγεί η μαμά της Αθανασίας, Νάντια Σβάρνα. «Ως ίχνη άφησαν τα παιχνίδια τους», συνεχίζει η Αθανασία την ιστορία της Κατερίνας (έτσι ονόμασαν τα παιδιά την ηρωίδα), που εκτυλίσσεται στο κάστρο του γίγαντα.
