Σαράντα επτά χρόνια πριν στις 16 Αυγούστου 1977 ο Έλβις Πρίσλεϊ έφυγε από την ζωή στο κτήμα του στο Μέμφις του Τενεσί, σε ηλικία 42 ετών. Σχεδόν μισό αιώνα μετά o «βασιλιάς» του ροκ εν ρολ συνεχίζει για εκατομμύρια θαυμαστές του να ζει μέσα από την μουσική και το χορό που κληροδότησε σε γενιές ανθρώπων.
«Είμαι ένας κάποιος Έλβις που αύριο μπορεί να μην υπάρχει πια στην επιφάνεια ή να έχει αντικατασταθεί από ένα σωρό άλλους νέους, που θα εξωτερικεύουν – καθένας ίσως με το δικό του τρόπο – αυτό που τώρα ενσαρκώνω εγώ…Το «ροκ εντ ρόλ», όμως, δεν πρόκειται να σβήσει . Είναι συμπυκνωμένη μέσα σε αυτό η διάχυτη ανησυχία μιας γενιάς, που αναζητάει, στην περιπλάνηση της, κάποιο σταθμό για να ξεκουραστεί και να ελπίσει», είχε πει ο Έλβις Πρίσλεϊ σε συνέντευξη του στο δημοσιογράφο Αλέκο Λιδωρίκη το 1960. Μια συνέντευξη που έγινε στο Χόλιγουντ, σε στούντιο που γυριζόταν μια από τις πιο εντυπωσιακές ταινίες της εποχής εκείνης.
Δεν είναι υστερία αυτό που κρύβεται μέσα στο «ροκ». Είναι αγωνία
«Μέσα στο «ρόκ», λοιπόν είναι κρυμμένη μια τέτοια ελπίδα; Μέσα σε μια κάπως υστερική εκδήλωση μπορεί να υπάρχει ο σπόρος για κάποια λυτρωτική δημιουργία» ρώτησε ο Αλέκος Λιδωρίκης τον 25χρονο, τότε, Έλβις Πρίσλεϊ , που είχε όμως ήδη καταφέρει με το «Heartbreak Hotel» να κατακτήσει την κορυφή.
«Δεν έχετε προσέξει, ίσως, τις κινήσεις αυτού του ιστορικού χορού, όπως τον ονομάσατε..- μου λέει και με κοιτάει κάπως αυστηρά! Δεν είναι υστερία αυτό που κρύβεται μέσα στο «ροκ». Είναι αγωνία… Είναι η προσπάθεια ενός δεσμώτη να φύγει από κάπου, να ξανοιχτεί προς το κάτι άλλο, που εκεί πιστεύει πώς βρίσκεται το μυστικό της ευτυχίας», απαντά ο Έλβις Πρίσλεϊ στον Έλληνα δημοσιογράφο
Ζείτε και βασιλεύετε μέσα στο Χόλιγουντ . Ποια είναι η γνώμη σας γι’ αυτό, ήταν μια από τις επόμενες ερωτήσεις του Λιδωρίκη.
«Είναι ένας πίθος Δαναϊδων που δεν μπορείς να τον γεμίσεις με συμπεράσματα απόλυτα ούτε και να σπουδάσεις τον πυθμένα του, γιατί απλούστατα πυθμένας δεν υπάρχει. Υπάρχει επιφάνεια φωσφοριστή και σαγηνευτική στο πιο μεγάλο ποσοστό της, υπάρχουν τοιχώματα κατακλυσμένα από λογιών κοσμήματα, αλλά και ρυπαρές διάφορες ουσίες και όταν προχωρήσεις παρακάτω υπάρχει ένα τεράστιο ερωτηματικό. Ερωτηματικό για το μελετητή αυτής της κοινωνίας, για όσους ζούνε μέσα και την εκμεταλλεύονται, για το παρόν και το μέλλον όλων αυτών που την αποτελούνε. Το Χόλιγουντ δεν είναι επιχείρηση, δεν είναι γεωγραφικό σημείο των ΗΠΑ, δεν είναι καν Παράδεισος ή Κόλαση. Είναι ένα φαινόμενο! Φαινόμενο ζωϊκό, φαινόμενο κοινωνικό, φαινόμενο προόδου αλλά και εκφυλισμού, φαινόμενο γεωλογικό», ανέφερε ο Έλβις Πρίσλεϊ
Ο Λιδωρίκης ρώτησε τον Έλβις Πρίσλεϊ εάν «το απερίγραπτο παραλήρημα, η ζητωκραυγή, το πάθος, ο φανατισμός μιας ασυγκράτητης μερίδας φανς εκείνων που κυριολεκτικά παθαίνουν παθολογική διαστροφή με τα αντικείμενα θαυμασμού τους, κουράζει τους “ημίθεους”». «Όχι τόσο στην αρχή. Το δέχονται με αγαλλίαση, γιατί είναι ένα δείγμα επιτυχίας, φήμης και πλούτου, συνεπώς. Γιατί και ο παραγωγός το βλέπει στα κρυφά, το υπολογίζει και κάνει τους λογαριασμούς του σχετικά. Μα όταν φθάνουν στην κορυφή, όταν επιβληθούν ολοκληρωτικά, αρχίζουν να βαριούνται αυτό το οχληρό βιολί. Το ανέχονται διότι δεν γίνεται αλλιώς. Ούτε μπορούνε να γρονθοκοπούνται με αυτούς που τους επιδεικνύουν τον εξοντωτικό τους θαυμασμό. Μα βλαστημάνε μέσα τους, πιστέψτε με».
«Είμαστε όλοι κουρασμένοι. Και προ πάντων εμείς οι νέοι. Εμείς που ακόμη δεν γνωρίσαμε όσα προφθάσατε εσείς να δείτε και να χαρείτε ή και ειλικρινά να μισήσετε. Δεν ξέρουμε πια που είναι το καλό και που το κακό. Το ωραίο και το άσχημο. Και η ζάλη που χαρίζει το ροκ με τους ρυθμούς και με την σύγχυση του μεθάει και σε βοηθάει να λησμονήσεις. Δεν είναι κάτι και αυτό;» Με την φράση αυτή είχε τελειώσει τότε την συνέντευξη του ο Έλβις Πρίσλεϊ.
Είναι; Είχε αναρωτηθεί ο Λιδωρίκης. Για να δώσει ο ίδιος ο δημοσιογράφος την απάντηση: «Μέσα σε όλα τα άλλα τα τόσα ερωτηματικά, που κάνουν την ζωή μας στυγνή και πανικόβλητη, ας προστεθεί και αυτό…Ίσως τα «γυμνά όνειρα» να δώσουν στον παραστρατημένο Νέο Κόσμο, ό,τι δεν έδωσαν ως σήμερα οι μεγαλόπνοοι οραματισμοί!».
Ο Αλέκος Λιδωρίκης από το 1945 έως το 1960 έμεινε στις ΗΠΑ όπου εργάσθηκε στα Στούντιο της «Τουέντιεθ Σέντσουρι Φοξ» γνωστότερη ως «20th Fox» και για την Τηλεόραση. Συγχρόνως δημοσιογραφεί στον «Εθνική Κήρυκα» της Νέας Υόρκης και είναι ανταποκριτής των αθηναϊκών εφημερίδων «Τα Νέα» (1948-49 και 1956-58) και «Ακρόπολις» και «Απογευματινή» (1952-1960). Οι συνεντεύξεις του με τα πολιτικά πρόσωπα της Αμερικής της εποχής εκείνης (Αιζενχάουερ, Στήβενσον, ‘Ατσεσον, Χούβερ κα) θεωρούνται ιστορικές. Τα νέα αστέρια του Χόλιγουντ (Μαίριλυν Μονροέ, Τζέιν Ράσελ, Σούζαν Χαίγουορθ, Έλβις Πρίσλεϋ και τόσοι άλλοι) «μίλησαν» τότε μέσα από τις συνεντεύξεις του Λιδωρίκη στο ελληνικό κοινό.
