ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΔΕΥΤΕΡΑ ΚΑΙ ΤΡΙΤΗ
Η Δεύτερη Σκηνή του θεάτρου Ορφέας – σκηνή Ανδρέας Βουτσινάς, παρουσιάζει από την Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου το έργο της Σήλα Στήβενσον «Δρόμος μακρύς», σε σκηνοθεσία Χρήστου Καρχαδάκη.
Ένα επίκαιρο, δυνατό έργο που γράφτηκε πριν δύο χρόνια και παρουσιάστηκε στο Λονδίνο με μεγάλη επιτυχία σε ένα πρόγραμμα του Υπουργείου Δικαιοσύνης με θέμα τη «Συγχώρεση».
«Η Μαίρη θέλει να μιλήσουμε για το κορίτσι που σκότωσε τον γιο μας. Εγώ θέλω να την εξαφανίσω από προσώπου γης.»
Ζώντας τις συνέπειες της άδικης δολοφονίας του γιου τους, μια οικογένεια δίνει τον δικό της αγώνα να βρει το νόημα και τη συγχώρεση.
«Το Θέατρο της Συνέργειας», σε συνεργασία με το «Πρόγραμμα της Συγχώρεσης» ανέθεσαν στη Σήλα Στήβενσον τη συγγραφή του έργου μετά από μακρά περίοδο έρευνας στις φυλακές του Λονδίνου.
Η ίδια, όπως αναφέρει για το έργο της, γράφτηκε για να παιχτεί όχι μόνο στο θέατρο αλλά και στις φυλακές, γι’ αυτό και επέλεξε να το γράψει σε ιδιαίτερο στυλ με πολύ συχνή και επιτατική απεύθυνση προς το κοινό. Χρειάστηκε μάλιστα πολλές φορές να επισκεφτεί τις φυλακές, προκειμένου να κατανοήσει τις συνθήκες που επικρατούν εκεί και να κάνει μακροσκελείς συζητήσεις με τους εκπροσώπους του «Προγράμματος για τη Συγχώρεση» και του «Προγράμματος για το Θέατρο της Συνέργειας», σχετικά με το πώς μπορεί τελικά να λειτουργήσει η συγχώρεση και η αναμόρφωση για τους κρατούμενους.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ :
Σκηνοθεσία: Χρήστος Καρχαδάκης
Μετάφραση: Δημήτρης Μοθωναίος & Βάσια Παναγοπούλου
Σκηνικά – Κοστούμια: Μυρτώ Αναστασοπούλου
Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Βοηθός Σκηνοθέτη: Αρσένης Γρίμμας
ΠΑΙΖΟΥΝ : (με αλφαβητική σειρά)
Κατερίνα Διδασκάλου, Χρήστος Καρτέρης, Μέλπω Κωστή, Αγγελική Λάμπρη, Χριστόδουλος Στυλιανού
ΘΕΑΤΡΟ ΟΡΦΕΑΣ
ΣΚΗΝΗ ΑΝΔΡΕΑΣ ΒΟΥΤΣΙΝΑΣ
Πανεπιστημίου 38 και Ιπποκράτους, Αθήνα
Τηλ : 2103604618 και 2130382258
ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ :
Δευτέρα 21:15
Τρίτη 21:15
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ :
Γενική Είσοδος : 17 €
Φοιτητικό και νεανικό : 12 €
Άνω των 60 ετών : 12 €
ΔΙΑΡΚΕΙΑ : 90 λεπτά
Βιογραφικό της Σήλα Στήβενσον
Γεννήθηκε στο Νορθάμπερλαντ της Μεγάλης Βρετανίας και σπούδασε θέατρο στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ. Έχει γράψει θεατρικά έργα για το ραδιόφωνο του BBC, όπου περιλαμβάνονται τα έργα Darling Peidi, The Anatomical Venus Five Kinds of Silence (Πέντε είδη σιωπής), 1997).
Το πρώτο έργο που έγραψε για τη θεατρική σκηνή είναι το The memory of water (Η μνήμη του νερού) που παίχτηκε στο Hampstead Theatre του Λονδίνου το 1996. Ακολούθησαν το Experiment with an Air Pump (Royal Exchange Theatre του Μάνστεστερ, 1998), το Ancient Lights (Hampstead Theatre, 2000 και 2002), το Mappa Mundi (Royal National Theatre, 2002), το Enlightenment (Abbey Theatre του Δουβλίνου, 2005) και Δρόμος Μακρύς (2008).
Έχει τιμηθεί πολλές φορές για το έργο της. Το 1996 απέσπασε τα βραβεία Sony και Guild «Καλύτερου πρωτότυπου ραδιοφωνικού έργου» για το Πέντε είδη σιωπής, το 1997 το βραβείο «Peggy Ramsay» για το Experiment with an Air Pump και το 2000 το βραβείο «Laurence Olivier – Καλύτερης Κωμωδίας» για το έργο της Η μνήμη του νερού.
Έργα της στην Ελλάδα έχουν παιχτεί: Η μνήμη του νερού (θέατρο Αθηνά, σκηνοθεσία Νικαίτη Κοντούρη, 2000) και Πέντε είδη σιωπής (θέατρο Σοφούλη στη Θεσσαλονίκη, σκηνοθεσία Αναστασία Ρεβή, 2002 και Εθνικό Θέατρο, σκηνοθεσία Άσπα Τομπούλη, 2006).
Λίγα λόγια από τη συγγραφέα για το έργο «ΔΡΟΜΟΣ ΜΑΚΡΥΣ»
«Όπως ο περισσότερος κόσμος, προτού ασχοληθώ με το συγκεκριμένο θέμα, δεν ήμουν ιδιαίτερα ενημερωμένη σε σχέση με το σωφρονιστικό σύστημα, έως καθόλου, δηλαδή, για την ακρίβεια. Συνειδητοποίησα όμως πολύ σύντομα το εξής. Οι περισσότεροι από τους κρατούμενους είχαν υποστεί σημαντική ζημιά πολύ προτού καταλήξουν τελικά στη φυλακή. Όλοι το υποψιαζόμαστε αυτό, κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού μας, όμως το να το διαπιστώνεις τελικά, μπροστά στα ίδια σου τα μάτια, αυτό είναι μια πραγματικότητα τρομερά σοκαριστική. Κανείς από τους κρατούμενους που γνώρισα δεν προερχόταν από ένα έστω και κατ’ ιδέαν σταθερό περιβάλλον. Προέρχονταν όλοι τους από ένα χαοτικό και δηλητηριώδες κοκτέιλ: οικογενειακή εγκατάλειψη, εγκληματικότητα και βία σε διαφορετικές διαβαθμίσεις. Πολλοί απ’ αυτούς είχαν ήδη περάσει μεγάλο μέρος της ζωής τους στη φυλακή. Ήταν βαθειά συγκινητικό να τους παρακολουθώ. Τον αγώνα που κάνουν – κάποιοι απ’ αυτούς – να κατανοήσουν και να αντιληφθούν τα εγκλήματα που διέπραξαν. Μ’ έκαναν και να γελάσω, κι αυτό ήταν μια τρομερή ανακούφιση για μένα, θέλω να πω, σε σχέση με το ύφος των έργων που γράφω. Θα ήθελα να αφιερώσω αυτό το έργο σε όλους εκείνους τους κρατούμενους που κάνουν τα πρώτα τους δειλά βήματα στο δρόμο της μετάνοιας και της κατανόησης και σε όλες τις οικογένειες των θυμάτων που επιλέγουν να τους συναντήσουν σ’ αυτή τη διαδρομή. Είναι ένας δρόμος μακρύς…»
Σήλα Στήβενσον
