Πάνε 15 χρόνια από τότε που η Μελίνα Μερκούρη άφησε την τελευταία της πνοή στο Memorial της Νέας Υόρκης. Δύο μέρες μετά η σορός της έφτανε πίσω στην πατρίδα, για να εκτεθεί σε λαϊκό προσκύνημα.
Ήταν η μόνη Ελληνίδα που κηδεύτηκε με τιμές αρχηγού κράτους. Δεν ήταν μόνο ηθοποιός, μόνο πολιτικός. Ήταν μία γυναίκα σύμβολο του Ελληνισμού.
Η Μαρία Αμαλία Μερκούρη, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, γεννήθηκε στην Αθήνα στις 18 Οκτωβρίου 1920. Ήταν παιδί πολιτικών. Από τον παππού της πήρε τα πρώτα μαθήματα… για τη ζωή, για την πολιτική και για την Ελλάδα…
Την θεατρική της πορεία την ξεκίνησε το 1944 στο έργο του Αλέξη Σολωμού “Το μονοπάτι της Λευτεριάς”. Πέντε χρόνια αργότερα θα πρωταγωνιστήσει σε μία από τις παραστάσεις σταθμούς για την καριέρα της , το «Λεωφορείον ο Πόθος», μαζί με τον Βασίλη Διαμαντόπουλο. Στην παράσταση αυτή ερμήνευσε και το «Χάρτινο το Φεγγαράκι» του Μάνου Χατζηδάκι.
Το 1955 έκανε πρεμιέρα η ταινία «Στέλλα». Το σενάριο ήταν βασισμένο πάνω στο έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Στέλλα με τα κόκκινα γάντια» γραμμένο ειδικά για την Μελίνα Μερκούρη. Ήταν η πρώτη της ταινία.
Ένα χρόνο αργότερα γνώρισε τον έρωτα της ζωής της, τον Ζυλ Ντασέν, όταν γύρισαν μαζί την ταινία «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται».
Κορυφαία στιγμή στην καριέρα της ήταν το 1960 η ταινία «Ποτέ την Κυριακή», σε σκηνοθεσία Ζυλ Ντασέν. Σε αυτή την ταινία τραγούδησε ίσως το γνωστότερο ελληνικό τραγούδι στο εξωτερικό: «Τα παιδιά του Πειραιά».
Η Μελίνα Μερκούρη αγάπησε την Ελλάδα όσο τίποτα άλλο. Ακόμα και όταν οι συνταγματάρχες της Χούντας της… αφαίρεσαν την ελληνική υπηκοότητα απάντησε: “Γεννήθηκα Ελληνίδα και θα πεθάνω Ελληνίδα”. Το 1977 εκλέχτηκε για πρώτη φορά βουλευτής. Λίγα χρόνια αργότερα έγινε υπουργός Πολιτισμού και ξεκίνησε τον αγώνα της επιστροφής των Μαρμάρων του Παρθενώνα στην Ελλάδα.
Μόνο μία υπόσχεσή της δεν κράτησε. Το «Ποτέ την Κυριακή». «Έφυγε» μια Κυριακή, στις 6 Μαρτίου 1994…
