Έρχεται στο θέατρο «Λύχνος Τέχνης και Πολιτισμού», από τις 30 Μαρτίου και για 8 παραστάσεις, Τετάρτες και Παρασκευές μέχρι και τις 22 Απριλίου, η παράσταση: «ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ, Από την Κασσάνδρα στη Μαρία». Πρόκειται για μία μυσταγωγική συνάντηση αρχετύπων και ηρώων της λαϊκής μούσας όπως αναδύονται από τη μυθολογία στις παραλογές, στη λαογραφία και σε κείμενα του εθνικού μας ποιητή. Μία σκηνική προσέγγιση της προσδοκίας για Άνοιξη, Αναγέννηση και Ανάσταση μετά το Σκοτάδι κάθε Χειμώνα και με εκφραστικά μέσα τη ζωντανή μουσική, την κινησιολογία, τη σημειολογία, το χιούμορ. Μία δέηση προς τη Θεία Μουσική υπέρ της πανανθρώπινης ανάγκης για Φως, ως πλήρωμα κάθε Σαρακοστής.
Το έργο «Σαρακοστή, από την Κασσάνδρα στη Μαρία» είναι μια συρραφή από κείμενα αρχαίων ύμνων από τον Όμηρο και τις επιγραφές, κειμένων και παραλογών της δημοτικής μας παράδοσης και κειμένων του εθνικού μας ποιητή.
Η παράσταση ξεκινά με μια επίκληση στον Απόλλωνα και συνεχίζεται με μια προφητεία σχετικά με την έλευση της Δευτέρας Παρουσίας, που για κάποιους αποδίδεται στη Σίβυλλα την Ερυθραία. Ακολουθεί η παραλογή «Του Νεκρού Αδελφού» και η «Παραλογή της Μεγάλης Παρασκευής». Παρεμβάλλεται μια επίκληση στη Μνημοσύνη, ακολουθεί «ο Λάμπρος» του Σολωμού συμπεριλαμβανομένου του αφηγηματικού μέρους του Πολυλά και παρεμβάλλεται η «Παραλογή του Αη – Γιωργιού». Η παράσταση ολοκληρώνεται με το Λάμπρο του Σολωμού.
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Ειρήνη Πολυδώρου
Μουσική: Νίκος Αθανασάκης
Φωτισμοί: Γιώργος Ζιώγαλας
Σκηνικά – Κοστούμια: Νίκος Τριανταφύλλου
Επιμέλεια έντυπου υλικού: Θεόφιλος Δεμερτζής
Τρέιλερ και φωτογραφία αφίσας: Νάσος Ζώτης
Φωτογραφίες: Ιφιγένεια Μπαξεβανάκη,
Θεανώ Μανουδάκη,
Δημήτρης Αρχοντόπουλος
Παίζουν:
Νατάσσα Λούππου, Ειρήνη Πολυδώρου
Φιλική συμμετοχή: Νίκος Αθανασάκης
Πληροφορίες – Κρατήσεις:
Θέατρο Λύχνος Τέχνης και Πολιτισμού, Χαλκιδικής 83, Γκάζι
Τηλέφωνο Κρατήσεων: 2110 121686
Τετάρτη: 21.00, Παρασκευή: 22.30
Έναρξη παραστάσεων: Τετάρτη 30 Μαρτίου 2016
Εισιτήριο: 10€, 7€ (ατέλειες, φοιτητικό, άνεργοι)
Διάρκεια παράστασης: 75’
Η σκηνοθέτης και πρωταγωνίστρια της παράστασης, Ειρήνη Πολυδώρου, έδωσε συνέντευξη στο zougla.gr:
Zougla.gr: Πώς προέκυψε η ιδέα για την παράσταση: «Σαρακοστή, από την Κασσάνδρα στη Μαρία»;
Ειρήνη Πολυδώρου: Το έργο «Σαρακοστή, από την Κασσάνδρα στη Μαρία» είναι μια επιλογή και επεξεργασία κειμένων που έγινε από κοινού με την ανερχόμενη ηθοποιό Νατάσσα Λούππου, η οποία είχε και την αρχική ιδέα για την παραγωγή μιας παράστασης με παραλογές.
Το έργο είναι ουσιαστικά μια συρραφή από κείμενα αρχαίων ύμνων από τον Όμηρο και τις επιγραφές, κειμένων και παραλογών της δημοτικής μας παράδοσης και κειμένων του εθνικού μας ποιητή.
Ξεκινάμε με μια επίκληση στον Απόλλωνα, συνεχίζουμε με μια προφητεία που για κάποιους αποδίδεται στη Σίβυλλα την Ερυθραία σχετικά με την έλευση της Δευτέρας Παρουσίας, συνεχίζουμε με την παραλογή «Του Νεκρού Αδελφού», ακολουθεί η παραλογή της Μεγάλης Παρασκευής, παρεμβάλλεται μια επίκληση στη Μνημοσύνη, ακολουθεί ο Λάμπρος του Σολωμού συμπεριλαμβανομένου του αφηγηματικού μέρους του Πολυλά, παρεμβάλλεται η παραλογή του Αη – Γιωργιού και ολοκληρώνουμε με το Λάμπρο του Σολωμού.
Ποια θεωρείτε ως τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία της παράστασης;
Πάνω απ’ όλα, ως σημείο – κλειδί της παράστασης, όπως άλλωστε προκύπτει ήδη από την ανταπόκριση του κόσμου, θα υπογράμμιζα την εξαιρετική ερμηνευτική απόδοση της ηθοποιού Νατάσσας Λούππου. Καθώς εξελίσσεται η παράσταση η Νατάσσα Λούππου μεταμορφώνεται συνεχώς με μια αξιοθαύμαστη ερμηνευτική ωριμότητα περνώντας από τη Μαρία, στη Μνήμη της Κασσάνδρας και ξανά στη Μαρία, στον Αρχάγγελο, στο Χαλκιά, στον Ιωάννη τον Πρόδρομο και πάλι στη Μαρία.
Έχοντας κατακτήσει μια άρτια φωνητική τεχνική, υποκριτική αντίληψη και ερμηνευτική πλαστικότητα η Νατάσσα Λούππου αποδίδει μια ερμηνεία η οποία αξίζει των μεγαλύτερων διακρίσεων και σε κάθε περίπτωση την τοποθετεί στις καλύτερες ηθοποιούς της γενιάς της.
Ταυτόχρονα, καταλυτικό ρόλο διαδραματίζει η ζωντανή Μουσική οποία καθοδηγεί και παρεμβάλλεται ως το θείο στοιχείο για να αναθέσει την εντολή της συνέχισης της παράδοσης, της επώδυνης Μνήμης και Γνώσης με την προσδοκία για την καλή και αγαστή χρήση της από την ελεύθερη βούληση του Ανθρώπου. Το μεταφυσικό στοιχείο της Μουσικής αποδίδεται με την κλασική κιθάρα του Νίκου Αθανασάκη, αφ’ ενός με δεδομένες παραδοσιακές μελωδίες και αφ’ ετέρου με εξαιρετικές πρωτότυπες συνθέσεις του σε λιανοτράγουδα της παράδοσής μας.
Κατά τα άλλα, ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει και το θέμα της παράστασης καθώς αφορά στην ανάγκη μας για Μνήμη, για να θυμηθούμε την πανανθρώπινη λύτρωση της έλευσης του Φωτός κατά το πλήρωμα κάθε Σαρακοστής μετά το Σκοτάδι κάθε Χειμώνα, όπως εκφράζεται και όπως διαφυλάσσεται στην ελληνική παράδοση ανά τους αιώνες, από τις γυναίκες, από τις μανάδες, από την Κασσάνδρα στη Μαρία.
Πώς πιστεύετε ότι θα εξελιχθούν τα πράγματα; Τι εύχεστε για το παρόν και για το μέλλον μας;
Για μένα, εμείς οι καλλιτέχνες έχουμε το καθήκον να μένουμε «παράκτιοι άνθρωποι», να «βλέπουμε» βαθύτερα και μακρύτερα, έστω και πληρώνοντας το τίμημα του αγκάθινου στεφάνου. Με αυτό το σκεπτικό, αυτό που εύχομαι για το παρόν και το μέλλον μας είναι και το ζητούμενο της παράστασης. Είναι η επιτακτική ανάγκη, σήμερα πιο επίκαιρη παρά ποτέ, για Μνήμη. Η ανάγκη να θυμηθούμε, να στραφούμε προς το Φως, προς την Ανώτερη Φύση μας, προς τη Φλόγα, μικρή αλλά άσβεστη, προς την Κληρονομιά μας που μένει ζωντανή από την Κασσάνδρα ως τη Μαρία.
Να θυμηθούμε τα μαθήματα από τη Διδασκαλία των Ποιητών μας και του Λαού μας για να επανέλθουμε δριμύτεροι στη θέση που μας αρμόζει, πρώτα πρώτα ενώπιον του εαυτού μας και δευτερευόντως στο διεθνές στερέωμα. Με αυτήν την προσδοκία να ευχηθώ Καλό Πάσχα με υγεία και ειρήνη για όλο τον κόσμο.
