Συνέντευξη: Σπυριδωνία Κρανιώτη
Η Αντωνία Γιαννούλη πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Το γεφύρι της Άρτας -επί του μύθου σύνθεσις» σε σκηνοθεσία της Ίριδας Χατζηαντωνίου.
Με αφορμή το γνωστό δημοτικό τραγούδι και υλικό από την πεζογραφία του Γ. Θεοτοκά και την ποίηση του Γ. Ρίτσου, οι θεατρικοί Οργανισμοί Ευτοπία και Έβδομη Θύρα ενώνουν τις δημιουργικές τους δυνάμεις και παρουσιάζουν σε συμπαραγωγή με το Σύγχρονο Θέατρο την παράσταση «Το γεφύρι της Άρτας -επί του μύθου σύνθεσις».
Ο μύθος γνωστός και με πανάρχαιες ρίζες, εκφράζει τη σύγκρουση ανάμεσα στην επιθυμία του ανθρώπου να εξουσιάσει τη φύση και την ενοχή του από την άλλη μεριά γι’αυτή την παρέμβαση. Για να θεμελιωθεί το γεφύρι πρέπει να θυσιαστεί η γυναίκα του Πρωτομάστορα.
Πρόκειται στην ουσία για τον αγώνα του ανθρώπου να κερδίσει τη ζωή του, να τιθασεύσει τη φύση και τον εαυτό του. Ένας αγώνας επίμονος, πολλές φορές απελπισμένος, άνισος, γεμάτος τραγικότητα και διαψεύσεις. Σχεδόν πάντα… μεγαλειώδης.
Η μάχη, η σύγκρουση του κοινωνικού με το ατομικό, η αναζήτηση της προσωπικής αυτάρκειας και πληρότητας μέσα στη συλλογικότητα αλλά και οι προσωπικοί δαίμονες του καθενός.
Ένα διαπολιτισμικό θέμα που σχετίζεται με εκπληκτικά άμεσο τρόπο με την εποχή μας και φέρνει στο προσκήνιο οικείες, αναγνωρίσιμες πραγματικότητες.
Η Αντωνία Γιαννούλη που υποδύεται τη γυναίκα του πρωτομάστορα μίλησε στο zougla.gr και τόνισε τις ιδιαιτερότητες του έργου καθώς και τους λόγους που το καθιστούν διαχρονικό.
Η γνωστή ηθοποιός εξήγησε γιατί τα μεγάλα έργα που ωφελούν τον άνθρωπο απαιτούν θυσίες και τόνισε πως όταν είσαι σε θέση ευθύνης δεν επιτρέπεται να υπάρχει προσωπικό συμφέρον.
Επίσης αποκάλυψε ποιο στοιχείο του ρόλου της τη συγκινεί καθώς και τις ομοιότητες της με την γυναίκα που υποδύεται.
Zougla.gr: Πως ένα ορόσημο όπως είναι το εμβληματικό γεφύρι της Άρτας και τα λογοτεχνικά έργα που γράφτηκαν γι αυτό μπορεί να εμπνεύσει και να παραμένει επίκαιρο σήμερα;
Αντωνία Γιαννούλη:
Ίσως γιατί ακριβώς η απάντηση βρίσκεται στους πολύ πετυχημένους όρους που χρησιμοποιήσατε «ορόσημο» και «εμβληματικό»…και αυτό κατά την γνώμη μου σημαίνει πως οτιδήποτε εγγράφεται στην λαϊκή συνείδηση και επιλέγεται για να εκφράσει πεποιθήσεις δοξασίες ή και να στηρίξει συμπεριφορές ατομικές ή κοινωνικές, δεν μπορεί παρά να εκπληρώνει τους απαραίτητους όρους μιας ψυχικής ανάτασης και ενός κοινωνικού προορισμού. Οι συνθήκες ίσως αλλάζουν, το περιβάλλον ίσως μεταλλάσσεται όμως στην βάση τους τα ζητούμενα παραμένουν πάντα τα ίδια…ο αγώνας προσωπικός και κοινωνικός για επιβίωση και ευμάρεια.
Το γεφύρι ως κατασκευή, είναι ένα εξαιρετικής σημασίας έργο για την εποχή του και για όλες τις εποχές. Συνδέει περιοχές ,πολιτισμούς, ανθρώπους που δεν μπορούν να έρθουν διαφορετικά σε επαφή. Απέλπιδες προσπάθειες τριών χρόνων να ολοκληρωθεί, επομένως τα ερωτήματα που προκύπτουν πολλά και μια κοινωνία που απαιτεί λύσεις και απαντήσεις. Και ως μόνη λύση προτάσσεται η θυσία ενός ανθρώπου. Της γυναίκας του πρωτομάστορα. Ποια η σχέση κοινωνίας και ατόμου; Να θυσιάσει ο πρωτομάστορας την γυναίκα που αγαπάει ή να τα παρατήσει όλα και να την σώσει; Μπορούμε να αδιαφορούμε μπροστά στην κοινωνική ανάγκη ; Mπορούμε από την άλλη σαν κοινωνίες να αναθέτουμε τη ζωή μας σε «ηγέτες»; Εχουμε λόγο σε ότι συμβαίνει και μας αφορά; και αν ναι ποιος είναι αυτός και πως πρέπει να εκφράζεται;
Είναι κάποια από τα ερωτήματα που κατά την γνώμη μου αναδύονται από την παράσταση και που αντιμετωπίζουμε σήμερα πιο έντονα από ποτέ…
Πιστεύετε ότι τα μεγάλα έργα και οι πράξεις που ωφελούν τον άνθρωπο απαιτούν θυσίες;
Αν ανατρέξουμε στην αρχαία ελληνική γραμματεία και στην ιστορία, θα δούμε πως η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι ναι. Τα μεγάλα έργα και οι πράξεις που αλλάζουν την ζωή των πολλών προς το καλύτερο απαιτούν θυσίες…ας θυμηθούμε τον Προμηθέα. Και οι θυσίες απαιτούνται πρωτίστως από τον αρχηγό. Αυτόν που έχει το βάρος της ευθύνης.
Πέρα απο το αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε με την έννοια της εξουσίας, η προσωπικότητα τελικά των ηγετών με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, παίζει ουσιαστικό ρόλο στην τελική έκβαση των πραγμάτων, με αποτέλεσμα πολλές φορές αντί να καθορίζουν τα πράγματα οι ιδέες να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, να επικρατούν οι προσωπικές φιλοδοξίες και ανασφάλειες. Βέβαια στο «Γεφύρι της Άρτας»τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.. θέλω να πω δεν είναι αυστηρά προσωπική η επιλογή της θυσίας από τον αρχηγό αλλά έρχεται και ως αποτέλεσμα κοινωνικής πίεσης. Κι αυτό το στοιχείο δίνει μια επιπλέον διάσταση στο ζήτημα της συλλογικής και ατομικής ευθύνης.
Το Κοινωνικό συμφέρον πρέπει τελικά να προηγείται του ατομικού με κάθε κόστος;
Έτσι όπως είναι οργανωμένες οι κοινωνίες που ζούμε, με τον τρόπο που λειτουργούν, μέσα από την θεσμική τους οργάνωση, δεν νομίζω οτι υπάρχουν πολλά περιθώρια για να απαντήσει κανείς διαφορετικά από αυτό που φαίνεται να είναι το αυτονόητο. Όταν είσαι σε θέση ευθύνης, όταν έχεις επιλέξει να είσαι σε θέση ευθύνης, δεν επιτρέπεται να υπάρχει προσωπικό συμφέρον. Δεν θα γίνω πρόεδρος στο χωριό μου για παράδειγμα, για να φτιάξω το δρόμο για το χωράφι μου, θα γίνω πρόεδρος για να φτιάξω το δρόμο για το χωριό.
Σε αυτό ειλικρινά είμαι κάθετη και αν θέλετε είναι και η βάση του προβληματισμού μου για τον τρόπο που θα πρέπει να ερμηνεύω αλλά και να τοποθετούμαι στην σύγχρονη πραγματικότητα τόσο ως πολίτης όσο και ως καλλιτέχνης.
H γυναίκα του πρωτομάστορα θυσιάζεται για το συνολικό καλό αλλά αυτή η θυσία δεν είναι επιλογή της. Πώς προσεγγίσατε αυτή την τραγική διάσταση του ρόλου σας;
Γενικά στο Γεφύρι, όπως τουλάχιστο το διαβάσαμε και το προσεγγίσαμε εμείς κανένας ήρωας δεν είναι έρμαιο της μοίρας ή της ειμαρμένης…όλοι βρίσκονται μπροστά σε διλήμματα και όλοι έχουν την ελευθερία της επιλογής κι εδώ ακριβώς κρύβεται όλη η τραγικότητα τους. Όταν έρχεται η στιγμή σύγκρουσης με την πραγματικότητα που πρέπει να αντιμετωπιστεί, όταν η συνέπεια λόγου και πράξης δεν είναι πια ούτε τόσο αυτονόητη ούτε και τόσο εύκολη.
Ο πρωτομάστορας μπορεί να επιλέξει να αφήσει το γεφύρι και να σώσει την γυναίκα του, Αντίστοιχα εκείνη, στην δική μας ανάγνωση, επιλέγει τελικά να θυσιαστεί παρόλο που μπορεί να πράξει διαφορετικά. Θυσιάζεται όμως όχι για το συνολικό καλό αλλά για το καλό του συντρόφου της. Είναι αν θέλετε η πράξη της αγάπης της αλλά η και πράξη της συνέπειας απέναντι στην μέχρι τότε ζωή της, σε όσα πίστευε και αισθανόταν. Ήρθε η στιγμή ,να επιλέξει και το έκανε. Πλήρωσε -με την ζωή της, -τίμημα βαρύ-τις ιδέες, τις αντιλήψεις ,τις επιλογές της…
Τι σας συγκινεί στο ρόλο σας;
Αυτή η συνέπεια στην οποία αναφέρθηκα πρίν. Ξέρει τι θέλει, αφοσιώνεται σε αυτό, δεν επιτρέπει σε τίποτα να την απομακρύνει από το μονοπάτι που έχει διαλέξει..Εχει βρει την ψυχική της ισορροπία και γαλήνη μέσα από την προσφορά και την αγάπη στον σύντροφο της χωρίς καμία έπαρση και αυτοπροβολή…Αν θέλετε εκφράζει με έναν άρτιο τρόπο την επικούρεια φιλοσοφία του «λάθε βιώσας», του να ζεις απαρατήρητος ,να μην επιδιώκεις την προβολή, του να γνωρίζεις καλά πως πραγματική ευτυχία και ανώτερο αγαθό είναι «να μην πονάει το σώμα και να μην ταράσσεται η ψυχή»
Και όταν έρχεται η στιγμή της τελικής και μοιραίας επιλογής, δεν κιοτεύει, δεν νικιέται από το φόβο, αλλά μένει πιστή σε όλα όσα την όρισαν και την καθόρισαν.
Έχετε κοινά στοιχεία με την γυναίκα που υποδύεστε;
Μία από τις βασικές αρχές της υποκριτικής είναι ότι σου επιτρέπει να κάνεις πράγματα που δεν μπορείς να κάνεις στην πραγματική σου ζωή, σου επιτρέπει να καταλάβεις περισσότερα πράγματα από όσα σου προσφέρει η ζωή σου, σού επιτρέπει να ζήσεις πράγματα που δεν σου προσφέρει η καθημερινή σου εμπειρία. Αυτή την στιγμή έχω την ευτυχία να συναντιέμαι με μια ηρωίδα που έχει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που προαναφέραμε και που πρέπει να τα βγάλει στο φως μέσα από απλές, καθαρές γραμμές, με όχημα τη γεμάτη ευαισθησία σκηνοθετική άποψη της Ίριδας Χατζηαντωνίου. Αυτό που θα είχα να πω απαντώντας στο ερώτημα σας, είναι ότι πραγματικά θα ήθελα να έχω κι εγώ κάτι από την πίστη και εμπιστοσύνη της ηρωίδας στον εαυτό της και τις επιλογές της.. κάτι από την πραγματική αυτοσυνειδησία της.
Ετοιμάζετε κάτι άλλο;
Αυτή την στιγμή όλη η ενέργεια και δύναμη είναι αυστηρά προσηλωμένη στις εξαιρετικά απαιτητικές πρόβες του Γεφυριού. Είναι από εκείνα τα εγχειρήματα που απαιτούν ολική αφοσίωση και δεν γίνεται να τα προσεγγίσεις με ευκολίες ή μανιέρα. Είναι μια δουλειά πού απαιτεί ειλικρινή καταβύθιση και μου θυμίζει την εποχή της μαθητείας μου στη Σχολή του Θεάτρου Τέχνης. Κύριο και πρώτιστο μέλημά μου αυτή την στιγμή είναι η όσο το δυνατό πιο εποικοδομητική συνεισφορά μου στην συγκεκριμένη παράσταση.
Συντελεστές:
Σύνθεση κειμένων: Βαγγέλης Ρόκκος και Ίρις Χατζηαντωνίου
Σκηνοθεσία: Ίρις Χατζηαντωνίου
Βοηθός σκηνοθέτη: Γιώργος Παπαστυλιανός
Σκηνικά & Κοστούμια: Γιώργος Γαβαλάς
Μουσική: Γιώργος Στεφανακίδης
Φωτιστικός σχεδιασμός: Αλέκος Αναστασίου
Γραφιστική επιμέλεια: Σωτηρία Μπράμου
Βίντεο παράστασης: Γιώργος Παντελεάκης
Ενδύματα: Parthenis
Παίζουν (αλφαβητικά):
Χάρης Αγγέλου, Εβελίνα Αραπίδη, Αντωνία Γιαννούλη, Γιώργος Παπαστυλιανός, Βαγγέλης Ρόκκος, Ιρις Χατζηαντωνίου
Σύγχρονο Θέατρο
Ευμολπιδών 45, Γκάζι, τηλ. 210 3464380
Πρεμιέρα 10 Δεκεμβρίου 2015
Παραστάσεις:
Σάββατο 19.00 και Κυριακή 21.15
Είσοδος 12 ευρώ κανονικό, 10 ευρώ φοιτητικό και άνεργοι με κάρτα ΟΑΕΔ Διάρκεια Παράστασης 70’
Δείτε το τρέιλερ:
