Η γνήσια δημοτική παράδοση διατηρείται ζωντανή επί δεκάδες χρόνια και συνεχίζεται στις μέρες μας μέσα απo τις πολυάριθμες γιορτές και τα πανηγύρια που πραγματοποιούνται όλο τον χρόνο σε διαφορετικούς νομούς, διατηρώντας ζωντανά τα ήθη και έθιμα των κατοίκων.
Διοργανώνονται κυρίως τον Δεκαπενταύγουστο, διατηρούν την παράδοση παρά τις δυσκολίες των καιρών, έχουν τους κανόνες τους, τους θρύλους και τους αστέρες τους. Η ιστορία του δημοτικού τραγουδιού έχει συνδεθεί με πρόσωπα και γεγονότα που σημάδεψαν την πορεία του.
Η ελληνική ύπαιθρος γιορτάζει ακόμη στα πανηγύρια
Ο «Σελήμπεης» ή το «Μαραίνομ’ ο καημένος» συνεχίζουν να συγκινούν στο άκουσμά τους, μουσικοί και τραγουδιστές ακόμη αποθεώνονται.
Το δημοτικό τραγούδι αποτελούσε μέρος της προφορικής παράδοσης των ανθρώπων που έζησαν και γλέντησαν μ’ αυτή. Έτσι πολλά ονόματα μουσικών έφτασαν μέχρι τις μέρες μας μέσα από τη συλλογική μνήμη.
Εκατοντάδες τραγουδιστές, μουσικοί και συνθέτες έχουν συνδέσει την παρουσία τους με το πάλκο των πανηγυριών, όπου έχει τραγουδήσει και έχει χορέψει ολόκληρη η Ελλάδα. Μερικοί από αυτούς μιλούν στην τηλεόραση του Αχελώου και δίνουν στοιχεία και μαρτυρίες για τους παλαιότερους μουσικούς, τη δεξιοτεχνία τους, τα όργανα, το ρεπερτόριο και τις ευρύτερες μουσικές πρακτικές του παρελθόντος, ενώ διαθέτουν ως πολύτιμη πηγή πληροφόρησης και προσέγγισης τον αυτοβιογραφικό τους λόγο και τη συλλογική προφορική μαρτυρία, που καλύπτει με επάρκεια τον μεγάλο θησαυρό που λέγεται δημοτικό τραγούδι.
Μέσα από την εκπομπή αποτυπώνονται με αναλυτικό τρόπο τα επιμέρους κοινά στοιχεία των πανηγυριών, αλλά και οι διαφοροποιήσεις τους: η γενικότερη γεωγραφία κάθε περιοχής, η τοποθεσία, ο χώρος οργάνωσης του πανηγυριού, καθώς και η διαδικασία μετάβασης προς αυτόν, οι αρχιτεκτονικοί τύποι των εκκλησιών και των μοναστηριών, η προετοιμασία των τοπικών φαγητών, η μουσική, τα όργανα και οι οργανοπαίκτες, οι τοπικοί χοροί και τα τραγούδια, καθώς και οι αντίστοιχοι κώδικες και συμβολισμοί στη διάρκεια του πανηγυριού – δηλαδή η τελετουργία στο σύνολό της.
Το πανηγύρι επάξια θεωρείται το «πανεπιστήμιο» της δημοτικής μουσικής, που στήριξε και στηρίζει τις μουσικές μας ρίζες.
